(ΑΝ)ΑΣΦΑΛΕΙΑ → ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Αναλύοντας τις προεκτάσεις του νέου σχεδίου φύλαξης του Α.Π.Θ.
Εισαγωγή : Για την στρεβλωμένη έννοια της ασφάλειας
Η έννοια της ασφάλειας παίρνει τις μορφές που της δίνουν οι κοινωνικές – πολιτικές πεποιθήσεις της εκάστοτε εποχής από την κοινωνία. Το να επιζητήσουμε την ασφάλεια με βάση την αναχρονιστική της ερμηνεία που έχει επικρατήσει στα πρότυπα περασμένων ετών (κυρίως των ΗΠΑ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) είναι λανθασμένο. Η ασφάλεια δεν πρέπει να επιδιώκει τη διαφύλαξη των επενδύσεων και της περιουσίας του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου, αλλά προφανώς τη διασφάλιση των συνθηκών για την ασφαλή διαβίωση του συνόλου της κοινωνίας.
Αναλύοντας την παραπάνω άποψη μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς τη στρεβλωμένη έννοια της ασφάλειας στην εποχή μας. Εργοστάσια, αντιπροσωπείες πολυεθνικών εκτός από την ιδιωτική προστασία που έχουν, χρησιμοποιούν και τα μέσα του κράτους για την περαιτέρω εξασφάλιση τους από τυχόν φθορές. Αυτό έχει περάσει στη ψυχοσύνθεση του μέσου ατόμου : διατηρώντας ακέραιο το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο και ότι το εκπροσωπεί (κτίσματα, γραφεία) η οικονομική ζωή συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Έτσι, το μέσο άτομο καλόπιστα ερμηνεύει με τον παρακάτω τρόπο την ασφάλεια που αναλύθηκε προηγουμένως : δουλειές δημιουργούνται, οικονομική ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσω των επενδύσεων και δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για νέες επενδύσεις αφού η ασφάλεια για την ακεραιότητα της επένδυσης είναι εξασφαλισμένη. Επομένως, είναι λογικό να υπερασπίζεται το κράτος τα μέσα για την ευημερία των πολιτών του και η βία που θα ασκήσει για να υπερασπιστεί την ευημερία αυτή είναι απόλυτα θεμιτή και δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις αποδεκτή από τους περισσότερους για την εύρυθμη συνέχιση της οικονομικής ζωής…
Και εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα: πως οφείλουμε να ερμηνεύσουμε τον όρο ασφάλεια (ενταγμένη βέβαια μέσα στο συνολικό κοινωνικό ιστό); Μία ασφάλεια που υπηρετεί την κοινωνία προφανώς υπαγορεύει την εξασφάλιση των ασφαλών συνθηκών εργασίας, την ασφάλεια της ύπαρξης μίας οικίας για τον καθένα που δεν απειλείται με κατάσχεση λόγω χρεών που δεν έχουν σχέση με την αγορά της. Μια ασφάλεια στους δρόμους της πόλης που θα επικρατήσει όχι λόγω της συνεχής παρακολούθησης με ηλεκτρονικά μέσα και της ύπαρξης κατασταλτικών μέσων παντού, αλλά λόγω της εξάλειψης της εγκληματικότητας μέσω της αφθονίας όλων των αγαθών που ωθούν το άτομο να προβεί σε εγκληματικές πράξεις για να τα αποκτήσει (βέβαια μια τέτοια πράξη δεν έχει τις ρίζες της μόνο στα καπιταλιστικά πρότυπα που προβάλλονται αλλά φανερώνει μια εγγενή παθογένεια της ίδιας της κοινωνίας). Τέλος, μια ασφάλεια για τη ζωή όλων ανεξαιρέτως των μελών της κοινωνίας που δε θα απειλείται από ένα πόλεμο, (στα πρότυπα των τελευταίων ετών, όπου διεξάγονται συγκρούσεις με προφανή ιμπεριαλιστικά προτάγματα ή την οικονομική αφαίμαξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας αδύναμης χώρας) που θα κοστίσει τη ζωή στα χαμηλότερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα που θα σταλούν στην πρώτη γραμμή.
Με βάση τα ανωτέρω γίνεται κατανοητό πως στη ζωή μας κυριαρχεί η επισφάλεια, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που έχουν διαμορφωθεί στο παρόν. Για την επικράτηση της ασφάλειας δεν είναι αναγκαία η επιβολή περιοριστικών μέτρων-νόμων που όπως αποδείχθηκε διαχρονικά δεν αντιμετωπίζουν την παραβατικότητα ακόμη και στα στενά δικονομικά όρια της εποχής μας, αλλά η ανάπτυξη από την ίδια την κοινωνία δομών που θα αντιμετωπίσουν τις παθογένειες που η ίδια γεννά.
Το πανεπιστήμιο αποτελώντας ενεργό κομμάτι του κόσμου και όχι ένα ξεκομμένο κομμάτι του, που ασχολείται στείρα με την έρευνα και την επιστήμη πρέπει να κινητοποιήσει τα πιο δραστηριοποιημένα του κομμάτια (δηλαδή όσοι φοιτούν, εργάζονται και αναπτύσσουν δράσεις μέσα σε αυτό ) έτσι ώστε να συμβάλλουν στην ανάπτυξη τους αισθήματος της κοινωνικής ασφάλειας στο βαθμό που αυτό είναι βέβαια εφικτό.
Συνοπτική παρουσίαση των σημείων-κλειδιών της νέας πρότασης:
Τοποθέτηση συναγερμών ασφαλείας: Δαπάνη χρημάτων για μια υπηρεσία η οποία ήδη υπάρχει και δε χρειάζεται βελτίωση. Ο λόγος που προτείνεται είναι η χρηματική ενίσχυση των μεγαλοεργολάβων που θα αναλάβουν το έργο.
Αποτελεί έναν ακόμα φραγμό στην ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου. Επιβαρύνει το πανεπιστήμιο με επιπρόσθετη δαπάνη χρημάτων, που γίνεται ξεκάθαρα για να αποκομίσει το μερίδιο της η ανάδοχος εταιρία.
Εγκατάσταση σημείων ηλεκτρονικού ελέγχου των φυλάκων: Σε συνδυασμό με τις δηλώσεις της κυβέρνησης πως θα μπούνε κάμερες σε όλους τους δημοσίους χώρους, μπορεί να επεκταθεί στην εγκατάσταση καμερών σε όλο το πανεπιστήμιο.
Συνεργασία με κρατικές αρχές: Συμπεριλαμβανομένης και της αστυνομίας η οποία θα επεμβαίνει για καταστολή όταν η παρουσία των φυλάκων/security δεν είναι επαρκής.
Κατάργηση αφύλακτων εισόδων στα κτίρια: Δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα να εισέρχεται κανείς σε κάποιο κτήριο του πανεπιστημίου χωρίς να υποστεί τον έλεγχο των σεκιουριτάδων.
Ελεύθερη είσοδο σε μέλη ΔΕΠ. Οι φοιτητές και ερευνητές θα μπαίνουν μόνο σε συνεννόηση με τους φύλακες, ύστερα από κατάθεση ονομαστικού καταλόγου, ο οποίος είναι εγκεκριμένος από τον πρόεδρο: Ολοφάνερο φακέλωμα των πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων και των ατόμων που τις διοργανώνουν.
Έκτατες ανάγκες οι κοινωνικοπολιτικές ταραχές. Συγκεκριμένη αναφορά σε 17 Νοέμβρη, 6 Δεκέμβρη και εγκαίνια έκθεσης ΔΕΘ. Ασφάλιση του κτιρίου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Επιδιώκεται η από - νοηματοδότηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο ανέκαθεν υπήρχε για να διασφαλίζει τους κοινωνικούς αγώνες. Αποστείρωση του χώρου του πανεπιστημίου από οποιαδήποτε πολιτική χροιά.
Συνεργασία με πολιτική προστασία: Δηλώνεται χωρίς προσχήματα η άρση του ασύλου από αστυνομικές δυνάμεις όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο.
Για τη χρήση του χώρου θα απαιτείται έγγραφη οδηγία: Ενισχύει το φακέλωμα των φοιτητών και την αποστείρωση του χώρου.
Ατομικό φύλλο αξιολόγησης φύλακα: Το οποίο αποτελεί μέσο εκφοβισμού του σε περίπτωση που αυτός δε κάνει τη δουλειά του όπως οι πρυτανικές αρχές και ο εργολάβος θέλουν. Είναι ένας τρόπος απόλυτου ελέγχου του εργαζόμενου από την εταιρία που τον προσλαμβάνει/εκμεταλλεύεται.
Περιπολίες οι οποίες θα απομακρύνουν με επαγγελματικό τρόπο τα εξωπανεπιστημιακά στοιχεία: Το πανεπιστήμιο οφείλει να έχει δημόσιο χαρακτήρα, ώστε να είναι ωφέλιμο για ολόκληρη την κοινωνία. Ο μόνος τρόπος που αυτό μπορεί να διασφαλιστεί είναι η ανεμπόδιστη είσοδος όλων των πολιτών και η δυνατότητα χρήσης του και από κοινωνικές ομάδες που δε συμμετέχουν στη διαδικασία της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Η απομάκρυνση των όποιων ¨εξωπανεπιστημιακών¨ με την πρόφαση της προστασίας του χώρου από φθορές μόνο αποκοινωνικοποίηση μπορεί να προσδώσει στο πανεπιστήμιο.
Διακριτική παρακολούθηση, ενημέρωση και καταγραφή στη διοίκηση όλων των εκδηλώσεων: Ακόμα και στις απόλυτα ελεγχόμενες από την κεντρική διοίκηση εκδηλώσεις, η παρακολούθηση και καταγραφή τους παρουσιάζεται ως αναγκαία από το σχέδιο φύλαξης. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται από τη μεριά των διοικούντων ότι δε θα πραγματοποιείται καμιά «ενοχλητική» για αυτούς εκδήλωση, αλλά και στην περίπτωση που κάτι, αρχικά τους ξεφύγει, έχουν το δικαίωμα να φακελώνουν και συνεπώς να καταστέλλουν οποιαδήποτε τέτοια πρωτοβουλία.
Εργολαβίες
Η ευθύνη για τη σχεδίαση, εφαρμογή και λειτουργία του σχεδίου φύλαξης του ΑΠΘ έχει ανατεθεί σε εργολαβική εταιρία ενοικίασης ανθρώπινου δυναμικού, στην οποία εμπιστεύονται την φύλαξή τους ελληνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Και το όνομα αυτής…. ISS ASPIS SECURITY.
Όπως έχει γίνει γνωστό και από τους αγώνες των συμβασιούχων εργαζομένων υπαλλήλων (κατάληψη πρυτανείας 2009), το εργολαβικό καθεστώς αποτελεί μεγάλη λαίλαπα για το πανεπιστήμιό μας, δυσχεραίνοντας τόσο τη διαχείριση των οικονομικών του, όσο και τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, οι εργολαβικοί υπάλληλοι δε λαμβάνουν ποτέ τα λεφτά για τα οποία έχουν υπογράψει, καθώς η εταιρία που τους προσλαμβάνει –σε συνεργασία φυσικά με το πανεπιστήμιο που ποτέ δεν επεμβαίνει – κρατάει όσα μπορεί παραπάνω για την τσέπη της. Αυτό βέβαια συμβαίνει ενώ δουλεύουν κάτω από κατάσταση συνεχούς εκφοβισμού για τη δουλεία αλλά και για τη ζωή τους σε περίπτωση που διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Γνωστή είναι άλλωστε η δολοφονική επίθεση εναντίων της συνδικαλίστριας εργαζόμενης Κούνεβα με βιτριόλι και της πολωνέζας καθαρίστριας σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, που απολύθηκε επειδή πήρε μία μέρα άδειας έπειτα από 7 χρόνια εργασίας.
Και ενώ ο κ. Μυλόπουλος είχε δεσμευτεί προεκλογικά για την απομάκρυνση των εργολαβιών από το Α.Π.Θ. και ενώ προέβει σε κινήσεις εντυπωσιασμού διώχνοντας μερικές μικρές εργολαβίες, αναθέτει ένα τεράστιο έργο σε μία εργολαβική εταιρία συντηρώντας και εντείνοντας το προϋπάρχον καθεστώς. Αξίζει να σημειωθεί, πως μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ο προϋπολογισμός του έργου, ενώ η απόφαση για την εφαρμογή σχεδίου φύλαξης δεν πέρασε καν από ψηφοφορία Συγκλήτου.
Βέβαια, στην περίπτωσή μας δε μιλάμε απλά για μια εργολαβία καθαρισμού. Η ISS Aspis Security είναι μία εταιρία κολοσσός με πελάτες πολυεθνικές εταιρίες, βιομηχανίες και τεχνικές εταιρίες. Για τις ανάγκες του σχεδίου φύλαξης του πανεπιστημιακού χώρου το προσωπικό της λαμβάνει ειδική εκπαίδευση για την αντιμετώπιση κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων. Με λίγα λόγια, μιλάμε για έναν ιδιωτικό στρατό καταστολής.
Άσυλο
Όλη αυτή η καταστολή που προβλέπεται από το Σχέδιο Φύλαξης σε περιόδους κοινωνικοπολιτικών ταραχών αποτελεί κατάφορη καταπάτηση του πολιτικού χαρακτήρα του Ασύλου. Αυτό το βλέπουμε πιο ξεκάθαρα και σε συνδυασμό με τη δήλωση της κ. Διαμαντοπούλου σύμφωνα με την οποία, η απόφαση για την άρση του ασύλου δε θα λαμβάνεται πλέον από τη Σύγκλητο, αλλά από το συμβούλιο που θεσπίζεται από το νέο νόμο πλαίσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ωστόσο, το πανεπιστήμιο δεν είναι (ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να είναι) ξεκομμένο από την κοινωνία. Αποτελούσε και αποτελεί χώρο πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, καθώς και πεδίο κοινωνικών διεκδικήσεων. Και το άσυλο αποτελούσε και αποτελεί παράγοντα διασφάλισης των παραπάνω.
Απέναντι σε αυτά, εμείς προτείνουμε τη δημιουργία αυτοοργανομένων δομών διαχείρισης του πανεπιστημιακού χώρου από τα κάτω. Θεωρούμε πως ο χώρος του πανεπιστημίου ανήκει σε αυτούς που το χρησιμοποιούν επιβεβαιώνοντας τον κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό του χαρακτήρα καθώς και τη δημόσια υπόσταση του. Σύμφωνα με αυτά και με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες κατακτήσεις του παρελθόντος, συνδιαμορφώνουμε σε αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις για τη διαχείριση του χώρου, σε άμεση συνάρτηση με τις ανάγκες τόσο της πανεπιστημιακής κοινότητας, όσο και της κοινωνίας.
Πάρτυ;… Ποιος το κάνει;… Γιατί;
Οι εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης (πάρτυ) έχουν εκφυλιστεί με την πάροδο των ετών, με αποτέλεσμα να θεωρούνται από την πλειοψηφία των φοιτητών παρωχημένα και απειλή για το θεσμό του ασύλου και όσα αυτό πρεσβεύει.
Ανέκαθεν υπήρχε μία προβληματική σχετικά με τη διεξαγωγή των πάρτυ, αλλά τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί. Πλέον τέτοιου είδους εκδηλώσεις στα πανεπιστήμια έχουν συνδυαστεί στη συνείδηση των περισσότερων με βανδαλισμούς, διακίνηση ναρκωτικών και βίαιους διαπληκτισμούς μεταξύ των παρευρισκομένων. Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα συνίσταται από ανυπόγραφα πάρτυ ή από άτομα που εκμεταλλεύονται το χώρο με την επώνυμη ανωνυμία Α/Α., από ομάδες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το άσυλο και με οτιδήποτε αυτό πρεσβεύει (π.χ. ΣΦ ΠΑΟΚ Αθηνών), από άτομα που έχουν ως μοναδικό στόχο την αποκόμιση οικονομικού κέρδους καθαρά σε προσωπικό επίπεδο και τέλος από κομματικούς σχηματισμούς (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οι οποίες εκμεταλλεύονται και καταπατούν το άσυλο (επιβάλλοντας αντίτιμο για την είσοδο στο χώρο του πανεπιστημίου!), με στόχο να πλουτίσουν τα ταμεία των κομματικών οργανώσεων τους και πολύ πιθανόν όχι μόνο σε φοιτητικό επίπεδο.
Για να αντιστραφεί η αντιμετώπιση του κόσμου στα πάρτυ οφείλει να αντιστραφεί και η λογική που διεξάγονται αυτά στο πανεπιστήμιο. Οι συλλογικότητες και τα άτομα που χρησιμοποιούν το χώρο του πανεπιστημίου οφείλουν να κατανοούν ποιους σκοπούς εξυπηρετεί το άσυλο και τι ασπίδα τους δίνει (υλική και θεωρητική), όπως οφείλουν να αποτελέσουν και αυτοί με τη σειρά τους ασπίδα για τον ίδιο το χώρο διατηρώντας τον ανέπαφο. Επίσης όσοι ενισχύουν οικονομικά-ηθικά τις συλλογικότητες και τα άτομα που διεξάγουν τις εκδηλώσεις αυτές να το κάνουν συνειδητά, έχοντας επίγνωση των κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων του χώρου του ασύλου. Τα πάρτυ στο πανεπιστήμιο δε θα πρέπει να συγχέονται με τη διασκέδαση στα “club”. Επομένως και τα άτομα που βρίσκονται στο χώρο οφείλουν να έχουν συναίσθηση του χώρου στον οποίο βρίσκονται και να μην τον χρησιμοποιούν για να εκτονωθούν χωρίς καμία αναστολές. Ακόμη πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι η φράση οικονομικής ενίσχυσης δε πρέπει να στερείται νοήματος. Οι ομάδες – συλλογικότητες που κάνουν εκδηλώσεις με στόχο την οικονομική τους ενίσχυση οφείλουν να έχουν άμεση οικονομική ανάγκη και όχι να στοχεύουν στη συγκέντρωση συσσωρευμένου πλούτου στα χέρια τους, όπως δυστυχώς παρατηρείται από ομάδες-συλλογικότητες που κάνουν κατάχρηση χώρων έτσι ώστε να δημιουργήσουν “οικονομικό αποθεματικό”. Τέλος και διάφορες κοινωνικές ομάδες (μουσικές ή οτιδήποτε) που θέλουν να εκφραστούν μέσα από το χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου οφείλουν να το κάνουν χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα, καθώς με τέτοιες ενέργειες ευτελίζουν το θεσμό το πανεπιστημιακού ασύλου στα μάτια του κοινωνικού συνόλου.
Ως συλλογικότητα προτείνουμε τη σύσταση μιας πρωτοβουλίας που θα εγγυάται τη πραγματοποίηση όλων των παραπάνω. Μία συνέλευση διαχείρισης του χώρου δηλαδή, που θα είναι μια αμεσοδημοκρατική, ανοιχτή σε όλους όσους δραστηριοποιούνται στο χώρο του πανεπιστημίου. Η συνέλευση αυτή θα έχει την έγκριση των γενικών συνελεύσεων των σχολών έτσι ώστε να είναι και τυπικά επικυρωμένη από το σώμα των φοιτητών. Στη συνέλευση διαχείρισης θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι ισότιμα και ελεύθερα. Τέλος αυτή η συνέλευση θα υπόκειται πάντα στον έλεγχο της βάσης του φοιτητικού σώματος που δεν είναι άλλη απ’ τις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων και των ατόμων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του πανεπιστημίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου