Για τη δίκη του Π.Κ. (2009)

            Βρεθήκαμε την 19^η Μαΐου στο δικαστικό μέγαρο Κατερίνης για να σταθούμε αλληλέγγυοι πλάι στον -πάνω απ’ όλα- φίλο (και σύντροφο) Παναγιώτη Κ. Για να είμαστε θεατές σε ένα από τα χειρότερα και πιο κυνικά θέατρα που στήνονται πάνω στη Γη. Τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν δεν ήταν αρκετά για να καταπραΰνουν την οργή μας για το ότι ένας συμφοιτητής μας δικάζεται επειδή ένας ολόκληρος φοιτητόκοσμος αντιστάθηκε και αγωνίστηκε για ένα καλύτερο και δημόσιο πανεπιστήμιο. Τα πράσινα παπούτσια δεν ήταν παρά μια πολύ βολική συγκυρία, ένα στοιχείο ενοχής για τα μίντια και για τα μάτια του κόσμου… Οι εκπρόσωποι του νόμου στήθηκαν πρώτοι για να απαγγείλουν το στημένο κατηγορητήριο. Υποτιθέμενοι αυτόπτες μάρτυρες αλλά στην πραγματικότητα φερέφωνα των ηθικών αυτουργών που οδήγησαν τον συμφοιτητή μας στην καρέκλα του κατηγορουμένου δεν δίσταζαν ξανά και ξανά να εκφράζουν τη βεβαιότητά τους για την ενοχή του. Χωρίς να τον κοιτάζουν στα μάτια. Νευρικοί. Και με πάρα πολύ βολικά κενά μνήμης. Η θέση τους (ποιος ξέρει;) ίσως δεν τους άφηνε περιθώριο να μην τον καταδείξουν σαν ένοχο. Δε θα το μάθουμε ποτέ. Πέρασαν πολλές ώρες αλλά δεν μπόρεσαν να τεκμηριώσουν τα κούφια λόγια τους. Το βίντεο που προβλήθηκε στο τέλος της ημέρας, τους αποστόμωσε.

            Δεύτερη μέρα στο δικαστήριο και τον επίλογο των απολογιών-παρωδία ήρθε να απαξιώσει η ολοκάθαρη στάση των μαρτύρων υπεράσπισης. Οι γονείς, οι συμφοιτητές και οι καθηγητές, με ολόισια μάτια μπροστά στην αλήθεια, υποστήριξαν, με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο καθένας, την αθωότητα του Παναγιώτη. Η μέρα έκλεισε με την απολογία του κατηγορούμενου και των συγκατηγορούμενών του, απολογία που ακόμα και στα μάτια του πιο ουδέτερου δεν άφηνε παρά κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

            Τρίτη και τελευταία, όπως προμηνυόταν, μέρα και με την ελπίδα όλων να πάρει αίσιο τέλος αυτό το κακοστημένο θέατρο του παραλόγου. Ο εισαγγελέας, με μία εισήγηση σε άπταιστα ελληνικά, μετατράπηκε απροσδόκητα στον πιο σφοδρό αλλά και καλοδεχούμενο μάρτυρα υπεράσπισης. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε –επιτέλους! με τις αρκετά βαρετές αγορεύσεις των δικηγόρων και το δικαστικό σώμα, με τη… «θεόσταλτη εξουσία που το βαραίνει», αποσύρθηκε για να αποφασίσει. Την τετράωρη αναμονή τερμάτισε η ανακοίνωση από τον πρόεδρο ότι ο Παναγιώτης αθωώνεται ομόφωνα. Το ξερό χειροκρότημα του βουβού πλήθους ήταν ο φόρος τιμής στην υπομονή και το κουράγιο του Παναγιώτη και της οικογένειάς του όλο αυτό το διάστημα αλλά και το ειρωνικό «ευχαριστώ» στο ελάχιστο χρέος που εκπλήρωσε η δικαστική εξουσία.  

Οι μπάτσοι, φυσικά, άφαντοι.