ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΥΑΛΟ ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
Επιγραμματικά, οι 14 ενότητες, οι οποίες θα είναι τα υπό συζήτηση ζητήματα για το νέο νόμο, είναι οι εξής:
1. Από το Τμήμα στη Σχολή, ως βασική ακαδημαϊκή μονάδα που θα απονέμει τα πτυχία.
2. Νέος σχεδιασμός για το συντονισμό των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, με στόχο τη διεπιστημονικότητα.
3. Πιστοποίηση και αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών.
4. Διεπιστημονικός χαρακτήρας των προγραμμάτων σπουδών και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.
5. Υιοθέτηση και εφαρμογή του ευρωπαϊκού συστήματος ECTS με βάση τις διδακτικές μονάδες.
6. Οργάνωση και ακαδημαϊκή συνέχεια των προγραμμάτων σπουδών, επιλογή συστήματος τρόπου εφαρμογής και διασφάλισης της αξιοπιστίας τους.
7. Σπουδές κατ' έτος, κατ' εξάμηνο, προαπαιτούμενα, λειτουργία του προγράμματος σπουδών.
8. Αλλαγή του σημερινού συστήματος διδασκαλίας και εξεταστικών περιόδων.
9. Υιοθέτηση του ψηφιακού συγγράμματος.
10. Σύστημα πιστοποίησης όλων των προγραμμάτων σπουδών.
11. Οργάνωση Κέντρων Αριστείας και μέσω συνεργασίας μεταξύ των ιδρυμάτων.
12. Αναδιάρθρωση του θεσμού της πρακτικής άσκησης.
13. Σύνδεση των προγραμμάτων της Διά Βίου Μάθησης με τα Ανώτατα Ιδρύματα.
14. Αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας στην τάξη.
Αυτά είναι όλα όσα ειπώθηκαν και είναι και αόριστα…
Ας δούμε τι έχει να πει η Από Κοινού για όλα αυτά όμως…
Και εμείς δε μιλάμε αόριστα…
1) Εισαγωγή σε σχολή και όχι σε τμήμα. Έχουμε ένα προπαρασκευαστικό έτος όπου οι φοιτητές παρακολουθούν μαθήματα γενικά του (π.χ. στο πολυτεχνείο φυσικές, μαθηματικά κτλ). Στο τέλος της χρονιάς γίνονται εξετάσεις με βάσει τις οποίες περνάει ο φοιτητής στο ‘τμήμα’. Όμως πέρα από το προφανές που καταλαβαίνει ο καθένας όπως είναι η μεταφορά της χρονιάς των πανελληνίων στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, αφού η εισαγωγή θα εξαρτάται από την επίδοση στις εξετάσεις υπάρχει και ένα πολύ πιο σημαντικό ζήτημα.
Σπάσιμο πτυχίου : Παράλληλα με το πρώτο έτος προωθείται και το περαιτέρω σπάσιμο των σπουδών όπως επιβάλλεται από τη συνθήκη της Μπολόνια. Δηλαδή χωρισμός του κύκλου σπουδών σε δύο. Στον πρώτο που θα διαρκεί 3 ή 4 χρόνια και θα δίνει ένα πτυχίο τύπου bachelor το οποίο θα έχουν και απόφοιτοι ΤΕΙ ή των ιδιωτικών κολλεγίων. Κατόπιν βάσει βαθμολογίας θα συνεχίζει ένα 30% στον επόμενο κύκλο σπουδών (όπως ορίζεται από τη συνθήκη) οι οποίοι θα παίρνουν master. Για όσους δεν καταφέρνουν να μπαίνουν στο δεύτερο κύκλο σπουδών θα υπάρχουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία όπως είναι λογικό θα ξεφυτρώσουν όταν το 70% των φοιτητών από τα πανεπιστήμια δε θα μπορεί να συμβιβαστεί με ένα bachelor και θα αναζητεί ένα πτυχίο αντάξιο των προσδοκιών τους όταν έμπαιναν στο πανεπιστήμιο. Πέρα από αυτό είναι σαφές πως οι σπουδές υπερεντατικοποιούνται γιατί μόνο το 30% που θα είναι εκλεκτοί θα πιάνουν την καλή… Για τους άλλους… Βέβαια χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κασσάνδρες υποθέτουμε ότι και ο μηχανισμός εισαγωγής στο δεύτερο κύκλο σπουδών θα είναι διαβλητός… Κάντε την εξής απλή σκέψη. « Από το να δίνω τόσα λεφτά στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο ας λαδώσω και 5-6 καθηγητές να μου βάλουν καλό βαθμό και συνεχίζω εδώ που έμαθα να κινούμε.
Η πολιτική ανάλυση : Δημιουργία ταξικής διαστρωμάτωσης ακόμη και μέσα από τα πανεπιστήμια. Όσοι έχουν λεφτά θα μπορούν σίγουρα να εξασφαλίσουν ένα καλό πτυχίο, ενώ οι μη έχοντες πλέον έρχονται σε πολύ δύσκολη θέση. Προλετάριοι πνευματικοί δηλαδή ενάντια στους ακαδημαϊκά αστούς… Στην αγορά εργασίας όσοι έχουν πτυχίο bachelor θα πρέπει να ανταγωνίζονται απόφοιτους ΤΕΙ και κολλεγίων πράγμα που θα βοηθήσει τα αφεντικά να κατεβάσουν τους μισθούς εφόσον η προσφορά θα είναι πολύ μεγαλύτερη από τη ζήτηση του. Δημιουργούνται στρατιές επισφαλώς εργαζομένων και αναλώσιμων μηχανικών, σε συνδυασμό με τον κατακερματισμό των εργατικών δικαιωμάτων (Κατάργηση κατώτατου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων).
Άρα ο άμεσα ωφελημένος είναι πρώτα το κράτος εφόσον θα γλιτώσει τα έξοδα του 70% των φοιτητών και κατόπιν η αστική τάξη που θα βρίσκει μηχανικούς ή οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Για το τέλος η παραπαιδεία που λέει ο γιωργάκης ότι θα χτυπηθεί καλά κρατεί αφού όπως γίνεται αντιληπτό για να μπεις στη σχολή που θες θα κάνεις φροντιστήρια στο πρώτο έτος.
2) Αοριστία και λίγα λέμε…
3) Πλήρης σύνδεση πλέον της εσωτερικής αξιολόγησης με την εξωτερική. Στην επιτροπή που διαχειρίζεται τα αποτελέσματα αξιολογήσεων (ΑΔΙΠ) υπάρχει ένα μέλος που είναι εκπρόσωπος του εργασιακού τομέα, όπως γράφει ο νόμος για την αξιολόγηση. Αυτός είναι συνήθως ένας εκπρόσωπος των πολυεθνικών ή μεγαλοεθνικών εταιριών που θέλουν να έχουν λόγο στο πρόγραμμα σπουδών. Εφόσον η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την χρηματοδότηση όπως ορίζεται από το νόμο πλαίσιο, τίθεται το εξής δίλημμα στους φοιτητές. Με αρνητική βαθμολογία η σχολή τους κινδυνεύει λόγω υποχρηματοδότησης, αλλά από την άλλη με το φόβο αυτό θα εξαναγκάζονται να βαθμολογούν άριστα τη σχολή τους (όπως συναίβει σε σχολές δημοσίων πανεπιστημίων στην Αγγλία που πάλευαν για την επιβίωση τους) υπό την απειλή τους κλεισίματος. Αυτό αίρει όλη την έννοια της αξιολόγησης. Δυστυχώς για άλλη μια φόρα βλέπουμε ξεκάθαρα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε ένα δημόσιο τομέα και είναι λυπηρό σε ένα όπως η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι σχολές των οποίων το πρόγραμμα σπουδών συνάδει με τις λογικές και τις επιταγές του ιδιωτικού κεφαλαίου θα επιζούν και θα ακμάζουν.
Αντίθετα όσες δε συμφωνούν με τα κριτήρια των εταιριών καταδικάζονται σε αφανισμό. Το πρόγραμμα σπουδών θα αλλάξει άρδην, ίσως ακόμη και το γνωστικό αντικείμενο ορισμένων σχολών. Π.χ. το χημικών μηχανικών στην αγγλία έγινε εγκληματολογικής έρευνας γιατί αυτό ήταν προσοδοφόρο… Αίρεται δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας του πανεπιστημίου που διεξάγει έρευνα με γνώμονα το συμφέρον το σύνολο της κοινωνίας σε κάποιες περιπτώσεις ευτυχώς ακόμα, σε αντιστάθμισμα την παραγωγή έρευνας για τη βελτίωση καταναλωτικών προϊόντων. Πχ βελτιωμένες οδοντόκρεμες αντί έρευνα για το πώς μπορεί να καθαριστεί ο Θερμαϊκός. Αρκετές σχολές ήδη πληρώνουν το τίμημα (ΤΕΙ από Γρεβενά, Καστοριά…)
4) Υποτίθεται ότι ευνοεί την ευρυμάθεια με την επιλογή μαθημάτων από την ίδια σχολή αλλά από άλλο τμήμα. Έτσι ο φοιτητής έχει πρόσβαση σε περισσότερη γνώση με τη δυνατότητα επιλογής μαθημάτων από άλλες σχολές το οποίο θα καταγράφεται στο βιογραφικό του. Όμως, με την ύπαρξη πλέον σχολής και όχι τμήματος το πτυχίο υποβαθμίζεται. Όπως είναι προφανές δε θα δίνεται δίπλωμα Χημικού Μηχανικού αφού δε θα υφίσταται το τμήμα αλλά πτυχίο κάποιου που παρακολούθησε μαθήματα χημικής μηχανικής κατά κύριο λόγο σε συνδυασμό με ένα δυο μαθήματα άλλου κύκλου σπουδών όπως μηχανολόγων μηχανικών. Υποβαθμίζεται έτσι περαιτέρω το πτυχίο εφόσον δεν παίρνουμε το πλήρες δίπλωμα σε μία σχολή αλλά ένα πτυχίο που επιβεβαιώνει ότι παρακολουθήθηκαν με επιτυχία συγκεκριμένα μαθήματα ενός κλάδου. Δηλαδή τα εργασιακά δικαιώματα αυτών των πτυχιούχων είναι μικρότερα εν συγκρίσει με τα δικαιώματα απόφοιτων προηγουμένων ετών.
5) Για να μεταβεί κανείς από το ένα έτος στο άλλο ή εξάμηνο, πρέπει να εξασφαλίζει ένα συγκεκριμένο αριθμό διδακτικών μονάδων που θα παίρνει από τα μαθήματα που περνά. Τα μαθήματα φυσικά θα έχουν διαφορετικές διδακτικές μονάδες με ορισμένα μαθήματα να έχουν περισσότερες από άλλα. Άρα ο φοιτητής θα κυνηγάει εκτός από το βαθμό και τις μονάδες και όταν καταρτίζει το πρόγραμμα του θα το κάνει βάση των μονάδων που χρειάζεται για να περάσει στο επόμενο εξάμηνο ή έτος. Χάνεται δηλαδή η ευρυμάθεια που δίνει το πανεπιστήμιο και προωθείται η μονομέρεια. Με απλά λόγια όπως είναι προφανές τα μαθήματα που είναι περισσότερο συναφή με τις απαιτήσεις όσων έχουν λόγο στο πρόγραμμα σπουδών θα έχουν και τις περισσότερες μονάδες, Αλλά όπως αναλύθηκε παραπάνω σε αυτό δεν θα έχουν λόγο οι φοιτητές ούτε καν οι καθηγητές επομένως οδηγούμαστε στην καταναγκαστική επιλογή από πλευράς των ίδιων των φοιτητών τώρα ενός κύκλου σπουδών που θα εξυπηρετεί πλήρως τις ανάγκες του ιδιωτικού κεφαλαίου για πλήρως εξειδικευμένους εργαζόμενους πάνω σε ένα συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο.
Οι απόφοιτοι από τα πανεπιστήμια δεν θα είναι οι φωτεινές προσωπικότητες που ονειρεύονται οι μανάδες μας που θα ακτινοβολούν γνώση και θα εμπνέουν σεβασμό αλλά ρομποτάκια που θα αναπαράγουν στείρα και μηχανηκίστικα απόλυτα εξειδικευμένες γνώσεις που δεν θα έχουν κανένα απολύτως εύρος. Η ανάπτυξη πολυσχιδών προσωπικοτήτων εγκαταλείπεται πλέον πλήρως (λες και τώρα γίνεται αλλά τέλος πάντων)
6) Όπου έχουμε το ΔΝΤ μέσα στα πανεπιστήμια… Οι εξουσίες της συγκλήτου του πρυτανικού συμβουλίου και όλων των οργάνων αυτοδιοίκησης του πανεπιστημίου γίνονται εντελώς τυπικές καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου περνάει στα χέρια ατόμων ορισμένων από την κυβέρνηση με εμπειρία στη διαχείριση εταιριών. Το προφανές εκ των συμφραζομένων αποσαφηνίζεται πλήρως με τα παρακάτω απλά λαϊκά λόγια. Κάποιοι θα κάνουν τους μαλάκες σε μια καρέκλα ενώ άλλοι από πίσω (μανατζαρέοι) θα ασκούν όλη τη διοίκηση… Σας θυμίζει κάτι; Όπως προφασίζεται ο γιωργάκης αυτοί θα είναι άτομα από το εξωτερικό με εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Βέβαια όλοι αυτοί θα έρθουν άλλη μια φορά για να πάρουν αποφάσεις με χρηματοοικονομικά κριτήρια και μόνο, αδιαφορώντας για ότι περικλείει και σημαίνει στην ελλάδα το δημόσιο πανεπιστήμιο με ότι αυτό συνεπάγεται…
Πλήρης κατάργηση ασύλου, γιατί δεν μπορούν να διακινδυνεύουν φθορά στην περιουσία των συμπατριωτών τους που θα επενδύουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο, κάθε φορά που χαμηλώνουν τους μισθούς στους έλληνες και αυτοί εξεγείρονται… Επίσης, ξεχάστε τον ανθρωπιστικό και κοινωνικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου (ότι μπορεί να έχει απομείνει δηλαδή…) αφού σπατάλες όπως η σίτιση των φοιτητών που δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος όπως είναι λογικό θα περικοπούν. Όσο για κοινωνικό πανεπιστήμιο και λοιπές αηδίες που δεν φέρνουν χρήμα στα ταμεία, δεν κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούμε. Φεστιβάλ, εκδηλώσεις που ενέχει ένα ρίσκο η διοργάνωση τους (βλέπε φεστιβάλ της άμεσης δημοκρατίας) απλά δε θα βρίσκουν χώρο στο πανεπιστήμιο.
Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι δε θα είναι δυνατό να ασκείται πίεση για διάφορα ζητήματα στην εξουσία του πανεπιστημίου από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο των πανεπιστημίων. Εφόσον αυτά δεν θα διοικούνται από πρυτάνεις, κοσμήτορες κ.α. των οποίων ο ρόλος θα είναι διακοσμητικός θα είναι δύσκολη η διεκδίκηση των όποιων αιτημάτων εφόσον η διοίκηση θα είναι όχι μόνο απρόσιτη αλλά και απρόσωπη εφόσον όσοι θα έχουν το management των πανεπιστημίων δεν θα βρίσκονται στο κτήριο διοίκησης αλλά είναι αρκετά πιθανό να μην ξέρουμε καν τα ονόματα τους, όπως γίνεται και τώρα με όσους παίρνουν τις αποφάσεις για την οικονομική πολιτική από το ΔΝΤ και εφόσον είναι ένας οργανισμός δεν μπορούν να στοχοποιηθούν συγκεκριμένα πρόσωπα.
9) Εφόσον θα μας μοιράζεται το σύγγραμμα σε ψηφιακή μορφή και η σχολή δε θα δίνει λεφτά για την εκτύπωση όπως όλοι υποψιαζόμαστε πολύ απλά θα μας βγουν τα μάτια. Δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση εκτός από το γεγονός ότι και πάλι εξοικονομούνται χρήματα από τα βιβλία που θα έπρεπε να μας μοιραστούν…
13) Τα προγράμματα διά βίου εκπαίδευσης είναι μια έννοια που πρόσφατα μπήκε στη ζωή μας και έχει τη λογική των συνεχών εξετάσεων σε όλη τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου όχι καλοπροαίρετα αλλά εκβιαστικά. Το πώς θα συνδεθούν με το πανεπιστήμιο δεν έχει διαρρεύσει ακόμη.
Για όλα τα άλλα επικρατεί μια ασάφεια από πλευράς ΔΝΤ – κυβέρνησης,, επομένως δεν μπορούμε ακόμα να εκφέρουμε συγκεκριμένη άποψη…
Συμπέρασμα : Από τα παραπάνω φαίνεται ότι μάλλον ήρθε η ώρα το δημόσιο πανεπιστήμιο να δώσει την προτελευταία του μάχη… Η τελευταία θα είναι για την ύπαρξη του απέναντι στα ιδιωτικά που από ότι φαίνεται με βάση τα ανωτέρω είναι προ των πυλών της ελλάδας…
Ομάδα εσωτερικής αναζήτησης της από κοινού
Υ.Γ : Όσον αφορά τις ενστάσεις που πιθανώς ανακύψουν, το ‘το’ παραπέμπει σε σχήμα και το σχήμα σε ΕΑΑΚ των οποίων δεν ήμαστε και δεν επιθυμούμε άλλωστε να είμαστε μέρος και το ‘της’ στο πρωτοβουλία. Όσοι κακεντρεχείς έσπευσαν να υποδηλώσουν το ‘της’ σε παράταξη ας σωπάσουν για πάντα. Οποιοσδήποτε μπορεί να χρησιμοποιήσει το παρόν κείμενο με την αναφορά όμως στη συλλογικότητα που ανέλαβε τη συγγραφή του κειμένου. DIY or die…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου