Κάποτε έλεγαν ότι: «Δεν χτυπάνε πια στα πόδια, στο μυαλό είναι ο στόχος». Τι γίνεται όμως όταν μια ολόκληρη γενιά πετάει στα σκουπίδια τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της εξουσίας; Τι γίνεται όταν μια ολόκληρη γενιά εξεγείρεται; Τότε την χτυπάνε στα πόδια, όπως χτύπησαν και εμάς...
Πέμπτη 8/3
Πανελλαδική πορεία. Αμέτρητος κόσμος στους δρόμους της Αθήνας. Φοιτητές από κάθε γενιά της Ελλάδας καταφτάνουν. Άλλοι με πλοία, άλλοι με λεωφορεία, άλλοι με τρένα. Η Αθήνα πλημμυρίζει από νέους. Νέους απογοητευμένους και οργισμένους, βλέποντας πως μετά από 2 μήνες καταλήψεων και διαδηλώσεων οι κρατούντες τους αγνοούν και ψηφίζουν πραξικοπηματικά το νέο νόμο πλαίσιο.
Ανάμεσα στους 280 φοιτητικούς συλλόγους παρευρέθηκε και ο δικός μας, όπως άλλωστε παρευρίσκεται σε κάθε διαδήλωση τον τελευταίο ένα χρόνο. Μαζί με τους υπόλοιπους συλλόγους από τη Θεσσαλονίκη πορευτήκαμε στους δρόμους της Αθήνας σε ένα ενιαίο, πολυάριθμο και πολύ καλά περιφρουρημένο μπλοκ. Οι προκλήσεις της αστυνομίας καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας ήταν πολλές. Η απάντηση μας δινόταν με συνθήματα: «Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το’73», «Αυτοί που δέρνουν φοιτητές και εργάτες, είναι οι μόνοι τρομοκράτες». Φτάνοντας στη βουλή, ανοίγει μπροστά μας ένας πετροπόλεμος. Η ατμόσφαιτα από τα χημικά γίνεται αποπνικτική. Τα φοιτητικά μπλοκ υποχωρούν, μέχρις ότου εκτονωθεί η κατάσταση. Όταν τελικά η κατάσταση εκτονώνεται αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την πορεία. Κάπου εκεί η αστυνομία επιτίθεται για πρώτη φορά στα φοιτητικά μπλοκ με δακρυγόνα και αντισφυξιογόνα. Τα μπλοκ σπάνε. Ο κόσμος διαχέεται στα γύρω στενά. Φοιτητές με τα χέρια σηκωμένα ξυλοκοπούνται αλύπητα. Άνθρωποι ηλικιωμένοι βρίζουν την αστυνομία πριν διπλώσουν στη μέση από τα χημικά. Τα μπλοκ της πορείας ανασυντάσσονται στα Προπύλαια. Άλλοι είναι χτυπημένοι και άλλοι με αναπνευστικά προβλήματα. Πληροφορούμαστε πως εκατοντάδες συμφοιτητές μας έχουν εγκλωβιστεί από την αστυνομία στην πλατεία Συντάγματος. Επιστρέφουμε λοιπόν εκεί και αφού τους συναντάμε, ξεκινάμε όλοι μαζί για να επιστρέψουμε στα Προπύλαια. Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά αρχίζει ο εφιάλτης. Μπροστά στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία η αστυνομία απρόκλητα, αρχίζει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην πορεία.αμέτρητα χημικά, χειροβομβίδες λάμψης (κάποια παιδιά πιάνουν φωτιά) και ξύλο. Η επίθεση γίνεται στο μπλοκ της Θεσσαλονίκης. Σε εμάς. Μέσα από τη θολούρα των χημικών, διακρίνονται μόνο γκλομπς. Εικόνες που δε θα βγουν ποτέ από το μυαλό μας. Κορίτσια 18 και19 χρονών με αίματα στο πρόσωπο να ουρλιάζουν, άλλοι λυπόθυμοι είτε από χτυπήματα, είτε από χημικά να σωριάζονται κάτω.
Ποιο ήταν το έγκλημα που διέπραξαν; Διατάραξη κοινής ειρήνης και σύσταση εγκληματικής ομάδας (σύμφωνα με τον εισαγγελέα). Με τις κατηγορίες αυτές από τη μία ποινικοποιούν τη συμμετοχή στις πορείες αφού έτσι διαταράσσεται η κοινή ειρήνη και από την θεωρούν τους φοιτικούς συλλόγους εγκληματική ομάδα. Άρα στο πρόσωπο των συντρόφων μας χτυπούν όλο το φοιτητικό κίνημα καθώς και τις πρακτικές του. Δηλαδή τις γενικές συνελεύσεις και τις πορείες. Οι κατηγορίες αυτές θυμίζουν εποχές χούντας. Όπως και τα γεγονότα που συνέβησαν αυτές τις μέρες μόνο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Διαλύση φοιτητικής πορείας, ξυλοδαρμοί, καταπάτηση του ασύλου, καταπάτηση συνταγματικών δικαιωμάτων των κατηγορουμένων. Το ότι όποιος έχει την εξουσία την καταχράται, πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Όταν νοιώσεις όμως αυτη την κατάχρηση στο πετσί σου τότε μπαίνεις σε ένα δίλλημα. Ή θα είσαι με αυτούς που εξουσιάζουν και θα κοιτάς την πάρτη σου, ή θα είσαι με αυτούς που αντιστέκονται. Ο σύλλογος μας έχει διαλέξει το δρόμο του. Είναι ο δρόμος του αγώνα για μια καλύτερη παιδεία και εν τέλει για μια αξιοπρεπή ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου