Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο γίναμε μάρτυρες και συμμέτοχοι στο μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα που έχει ξεσπάσει τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Ένα κίνημα το οποίο δεν δημιουργήθηκε εν μία νυκτί αλλά αντίθετα αποτέλεσε επιστέγασμα της εμπειρίας και του αγώνα των φοιτητών από παλιότερα κινήματα και παράλληλα μια σημαντική παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς συλλογικούς μας αγώνες. Το φοιτητικό κίνημα συσπειρωμένο και μαζικό πορεύτηκε νικηφόρο για 11 μήνες μέσα από ριζοσπαστικές μορφές πάλης με όπλο την αποφασιστικότητα του, υιοθετώντας συλλογικές πρακτικές μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι οργανώθηκε, συγκρούστηκε, συνέχισε, πέτυχε νίκες και συνεχίζει με κινηματικούς όρους μέχρι την τελική νίκη, την ανατροπή του πολυσυζητημένου νέου Νόμου-Πλαίσιο.
Σε αυτό το σημείο είναι αξιόλογη μια αναδρομή σε παλιότερα φοιτητικά κινήματα:
Μεταπολίτευση και κίνημα ’79 - Νόμος 815
Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σημαδεύτηκαν κυρίως από την προσπάθεια «κάθαρσης» από τα «υπολλείματα» της χούντας στα πανεπιστήμια. Λόγω των αγώνων του πολυτεχνείου το φοιτητικό κίνημα είχε αποκτήσει μια τεράστια αίγλη στην κοινωνία και είχε αγκαλιαστεί από νεολαία και εργαζόμενους. Ξεχωριστή σημασία επίσης έχει το γεγονός ότι οι πρακτικές του φοιτητικού κινήματος και ιδιαίτερα των αντικαπιταλιστικών του συνιστωσών έγιναν κτήμα όλων των αγωνιζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας (καταλήψεις, πορείες, κλεισίματα δρόμων, αμφισβήτηση απαγορεύσεων, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής), μια παρακαταθήκη η οποία εκφράστηκε και στο φετινό φοιτητικό κίνημα.
Το καλοκαίρι του 1975, το ΥΠΕΠΘ της κυβέρνησης Καραμανλή κατέθεσε αιφνιδιαστικά στο θερινό τμήμα της Βουλής νομοσχέδιο με το οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι μετατρέπονταν σε νομικά πρόσωπα δημόσιου δικαίου, ιδιότητα που θα επέτρεπε δικαστικές επεμβάσεις στην εσωτερική τους λειτουργία.
Λίγα χρόνια μετά, η κυβέρνηση του ’78 διαπιστώνοντας μια ύφεση των κινηματικών διαδικασιών, μια σταθεροποίηση της επίσημης αριστεράς με ταυτόχρονη υποστολή από πλευράς της των αγωνιστικών πρακτικών και μια τάση προς γραφειοκρατικοποίηση στη λειτουργία των συλλόγων και της ΕΦΕΕ, προχώρησε πάλι μέσα στο κατακαλόκαιρο (22 Αυγούστου) στην ψήφιση του νόμου 815. Η αιτιολόγηση από τον τότε υπουργό παιδείας Ι. Βαρβιτσιώτη είναι ενδεικτική της κοινότητας αντιλήψεων και επιχειρημάτων τότε και σήμερα:
«Η κυβέρνηση δεν ήταν δυνατόν να μείνει αδιάφορη στην πράγματι απαράδεκτη κατάσταση η οποία είχε δημιουργηθεί με τις δήθεν διευκολύνσεις που είχαν παραχωρηθεί κατά καιρούς στους φοιτητάς. Αποτελούσε καθήκον και υποχρέωση της κυβερνήσεως να λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε το γενικό κλίμα χαλαρώσεως της φοιτητικής προσπαθείας, το οποίο υπάρχει δυστυχώς σε σημαντική μερίδα του φοιτητικού κόσμου, να μειωθεί. Και αυτό ακριβώς επιδιώκεται με ρυθμίσεις τις οποίες προβλέπει ο νόμος 815».
Βέβαια οι ρυθμίσεις τότε δεν είναι άλλες από μερικές από τις γνώριμες και σε εμάς από το φοιτητικό κίνημα τώρα. Ήταν ρυθμίσεις για σκλήρυνση των εξεταστικών (από 3 θα γίνονταν 2 με απαγόρευση της μεταφοράς μαθημάτων), ρυθμίσεις για επιβολή ανώτατου όριου φοίτησης(ν+ν/2).. τι θυμίζει άραγε…
Ο νόμος 815 εφαρμόστηκε για μία ακαδημαϊκή χρονιά 78-79 και τα αποτελέσματα του, όπως ένταση και όξυνση των ρυθμών σπουδών, γέννησαν μεγάλες αντιδράσεις στους φοιτητές και τροφοδότησαν μετά τα μπλοκ καταλήψεων.. Τότε ακουστήκαν για πρώτη φορά συνθήματα όπως «τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις» και λίγο αργότερα είχαμε και τις πρώτες καταλήψεις (Χημείο, Πολυτεχνική Ξάνθης, Γεωλογικό, Νομική, Φυσικό). Επίσης, με απόφαση τους οι πολιτικοί μηχανικοί αποφασίζουν διαρκή παραμονή στη σχολή τους, συμμετέχοντας και αυτοί στον αγώνα. Τελικά στις 3 Ιανουαρίου 1980, ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής εξαγγέλλει την αναστολή των εξεταστικών διατάξεων του Ν. 815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν έναν νέο νόμο πλαίσιο. Οι διαβουλεύσεις αυτές δεν έχουν αποτέλεσμα, καθώς η χώρα εισέρχεται σε παρατεταμένη εκλογική περίοδο, με κατάληξη την πολιτική αλλαγή του 1981. Ο νέος «νόμος πλαίσιο» θα καταρτιστεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Ν. 1268/82) σε σαφώς διαφορετική κατεύθυνση.
ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΔΕΚΑΕΤΙΑ ’80
Τη δεκαετία του ογδόντα, μια περίοδο που το φοιτητικό κίνημα έβγαινε νικηφόρο από τον αγώνα του ενάντια στον νόμο 815, σχηματίζεται τόσο ευρύτερα πολιτικά όσο και μέσα στα πανεπιστήμια το «μπλοκ της αλλαγής» από το ΠΑΣΟΚ και τα δυο ΚΚΕ (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ.).Φυσικό επακόλουθο αυτού του μετώπου ήταν η καθολική στήριξη από τις κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής του Νόμου-Πλαίσιο 1286/82, ο οποίος εισήγαγε τα εξάμηνα και οδήγησε εν τέλει με μικρές αλλαγές στην σημερινή κατάσταση των πανεπιστημίων της πειθάρχησης και των εντατικοποιημένων ρυθμών σπουδών. Η μεγαλύτερη και σημαντικότερη κινηματική διαδικασία της περιόδου ήρθε το φθινόπωρο του ’87 όταν ο πρωθυπουργός παιδείας, Αντώνης Τρίτσης, έχοντας προμετωπίδα την «αναβάθμιση των σπουδών» προώθησε μεταρρυθμίσεις για περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, αν και κύρια αιτία για την πυροδότηση του κινήματος υπήρξε η εμφάνιση μαζικών φαινόμενων ανεργίας στους πτυχιούχους. Με πρωτοπορία τις Συσπειρώσεις και τον ανένταχτο κόσμο αναγεννήθηκε το μπλοκ καταλήψεων (Πολυτεχνείο, Νομική, ΦΜΣ και Χημικό, Ξάνθη Πάτρα) το οποίο ανάγκασε στη συνέχεια άλλες δυνάμεις να το ακολουθήσουν. Κορύφωση του κινήματος υπήρξε η σύγκρουση στη Σταδίου, μετά από απαγόρευση της αστυνομίας σε φοιτητική διαδήλωση να προχωρήσει. Το κίνημα αυτό επανάφερε πρακτικές που είχαν εκλείψει και τις μετέδωσε και σε άλλα τμήματα τις νεολαίας, επηρέασε τις πολιτικές εξελίξεις και μπλόκαρε την αναδιαρθρωτική πολιτική μέχρι την κυβέρνηση του Μητσοτάκη το ’90.
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ’90- ’91
Ένα προσχέδιο νόμου του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου της κυβέρνησης της ΝΔ έγινε αφορμή για μια μεγάλη έκρηξη κινητοποιήσεων. Το προσχέδιο αυτό προέβλεπε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων(άρθρο 16… κάτι μας θυμίζει),κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων και περικοπές στις υπόλοιπες παροχές προς τους φοιτητές (σίτιση-στέγαση), περιορισμό της φοιτητικής συμμετοχής στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών οργάνων, κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές και πιθανότατα περιστολή του πανεπιστημιακού ασύλου. Η κυβέρνηση περνούσε σε μια τέτοια επίθεση όντας ενισχυμένη στη συγκυρία (είχε βγει συνεχόμενα ενισχυμένη από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις , στο διεθνές περίγυρο είχαμε τα γεγονότα της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού ,στα πανεπιστήμια είχαμε παντοκρατορία ΔΑΠ με 46%). Ταυτόχρονα, με μια σειρά από προεδρικά διατάγματα η κυβέρνηση επιχειρεί να πειθαρχήσει και το χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέσα από ρυθμίσεις όπως κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και πειθαρχικού ελέγχου της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρση σημαίας και εκκλησιασμού.. Το αποτέλεσμα μια σειρά από σχολεία, αλλά και αρκετές σχολές ξεκινάνε κινητοποιήσεις από το Νοέμβρη που σύντομα οδηγούν στις πρώτες καταλήψεις. Στα φοιτητικά δρώμενα με πρωτοβουλία του αντισυναινετικού μετώπου που αποτελούσαν οι Συσπειρώσεις αλλά και οι τότε πρόσφατες διασπάσεις από την επίσημη αριστερά (ΚΝΕ-ΝΑΡ, Ρήγας Φεραίος) διαμορφώνεται ένα μπλόκ αγώνα το οποίο καταφέρνει να διαλύσει την παντοδυναμία, εκλογική και ιδεολογική, των δυνάμεων της ΔΑΠ και την αναβλητικότητα των παρατάξεων ΣΥΝ-ΠΑΣΠ. Από τις λίγες χιλιάδες των πρώτων πορειών και τις λίγες καταλήψεις, στα μέσα του Δεκέμβρη του 1990, οι περισσότερες σχολές και σχολεία σε όλη τη χώρα βρίσκονται υπό κατάληψη και γίνονται πορείες μαζικότατες που καταλήγουν σε συγκρούσεις έξω από το υπουργείο παιδείας στις 14/12. Παρόλες τις προσπάθειες για αποκλιμάκωση και εκτόνωση της κατάστασης από πλευράς Υπουργείου Παιδείας (νέα μορφή του πολυνομοσχεδίου χωρίς τις πειθαρχικές ρυθμίσεις και τις περικοπές συγγραμμάτων, δηλώσεις για καθυστέρηση εφαρμογής των προεδρικών διαταγμάτων τρίμηνο) το κίνημα δεν υποχωρεί. Τα παραπάνω υποχωρητικά βήματα από πλευράς κυβέρνησης εκλαμβάνονται ως μία πρώτη νίκη δίνοντας ακόμα πιο δυναμικό χαρακτήρα στις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις. Οι διακοπές των Χριστουγέννων θα βρουν κατειλημμένες κάμποσες σχολές κι ακόμη περισσότερα σχολεία. Η συντονισμένη κυβερνητική προσπάθεια για δυναμική καταστολή των κινητοποιήσεων αμέσως μετά τις γιορτές θα οδηγήσει σε δεκάδες παρακρατικές επιθέσεις σε σχολεία σε όλη τη χώρα, μία εκ των οποίων θα οδηγήσει στη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας από ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης, Γιάννη Καλαμπόκα, που είχαν σπεύσει να «ανακαταλάβουν» το κτίριο. Αποτέλεσμα είναι η εξέγερση να μεγαλώσει και τις επόμενες 4 μέρες από το θάνατο του Τεμπονέρα να έχουμε πορείες δεκάδων χιλιάδων σε Πάτρα (9/1/2001) και Αθήνα (10&11/1) που καταλήγουν σε πολύωρες συγκρούσεις με την αστυνομία, αλλά και σε 4 νεκρούς από πυρκαγιά στο κατάστημα του «Κάππα Μαρούση» στα Χαυτεία (10/1/91) που προκαλείται από κροτίδες της αστυνομίας. Κάτω από την πίεση αυτών των γεγονότων ο τότε υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και ο διάδοχός του Γ. Σουφλιάς ανακοινώνει την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».
Το Σεπτέμβρη του 1992 και εν μέσω ευρύτερων εργατικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων (αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση), το υπουργείο παιδείας καταφέρνει να περάσει νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση (2084/92) που μεταξύ άλλων προβλέπει τη λειτουργία δύο κύκλων σπουδών. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται με πρωτοβουλία των σχημάτων που προέκυψαν από ΝΑΡ -Συσπειρώσεις- Ρήγα Φεραίο αλλά και ανένταχτο δυναμικό των καταλήψεων του ’90-’91, απονομιμοποίησαν το νόμο με αποτέλεσμα την απενεργοποίηση του μετά την κυβερνητική αλλαγή του ’93.
ΔΕΚΑΕΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ
Με αφορμή μια σειρά εξαγγελιών του υπουργού Γ. Παπανδρέου για κατάργηση της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων και εισαγωγής βιβλιοκάρτας καθώς και για θεσμοθέτηση πιστωτικών μονάδων, μέτρα που θα ανατραπούν και από το τωρινό κίνημα, ξέσπασε η πρώτη μεγάλη φοιτητική έκρηξη που οδήγησε στο πάγωμα κάθε νομοθετικής μεταρρυθμίσεις στον χώρο της παιδείας.
Έτσι, οδηγηθήκαμε στην πρόσφατη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επί Αρσένη, με την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και τη μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο. Φυσικό επακόλουθο ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη ευρύτερα εκπαιδευτική κινητοποίηση. Οι κινητοποιήσεις που κράτησαν δύο χρόνια σημαδεύτηκαν από εκατοντάδες καταλήψεις μαζικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις. Μια ολόκληρη γενιά ήδη από το σχολείο ανέπτυξε συλλογικές πρακτικές και αμφισβήτησε για άλλη μια φορά στην πράξη πολύ ριζοσπαστικά όλους αυτούς που αποφάσιζαν γι’ αυτή χωρίς αυτή. Παρόλο που δεν έγινε δυνατό η διαμόρφωση ενός κοινού μετώπου αγώνα, δεν έλειψαν οι επιμέρους κατακτήσεις όπως ο σταδιακός περιορισμός των εξετάσεων στα Λύκεια. Ακολούθησαν και μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο για την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ τον Ιούνη του 2001.
ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΗ - ΙΟΥΝΗ 2006
Όταν πριν από ενάμιση χρόνο, ξεκινούσαν οι πρώτες κινητοποιήσεις με αφορμή τις εξαγγελίες για τη δημοσίευση του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, κανείς δε φανταζόταν ότι από εκείνες τις λίγες καταλήψεις και τις μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών, θα γεννιόταν μέσα από συλλογικές διαδικασίες και συλλογικές διεκδικήσεις ένα φοιτητικό κίνημα, που μέσα σε λίγες εβδομάδες θα απλωνόταν σε όλες τις σχολές της χώρας, συσπειρώνοντας όλο και πιο έντονα τους φοιτητές και επί ένα χρόνο θα συγκλόνιζε τους κόλπους της εκπαίδευσης και ευρύτερα της κοινωνίας.
Ο πρώτος γύρος των κινητοποιήσεων του Μαΐου – Ιουνίου, πέτυχε εκτός από την υλική νίκη του παγώματος του νόμου-πλαίσιο, και κάποιες επιμέρους αλλά βαθιά ουσιαστικές νίκες όπως η επανενεργοποίηση των συλλογικών διαδικασιών στις σχολές (χαρακτηριστικό παράδειγμα και η σχολή μας η οποία άρχισε να ξανακάνει πραγματικές και συχνές γενικές συνελεύσεις), η ανάδειξη του τριπτύχου Συνελεύσεις-Καταλήψεις-Διαδηλώσεις ως του μόνου ικανού να παράγει πραγματικές πολιτικές πιέσεις και μετατοπίσεις, η επανανομιμοποίηση ριζοσπαστικών μορφών αγώνα και η υιοθέτηση μορφών πάλης όπως η σύγκρουση αμφισβήτησης της ισχύος των μηχανισμών καταστολής, που κατά την πορεία του κινήματος έγινε κεκτημένο των περισσότερων συλλόγων, η βαθύτερη πολιτικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου που ενεπλάκη στο κίνημα και παράλληλα προετοίμασε και το έδαφος για νέες κινητοποιήσεις.
Σοβαρές διαστάσεις την περίοδο αυτή πήρε το ζήτημα της καταστολής, και της παρακρατικής με τραμπούκους που επιτιθέμενοι σε καταλήψεις σχολών προσπαθούσαν να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση των φοιτητών αλλά και τη ‘’νόμιμη’’ καταστολή των ‘αμυνόμενων’ διμοιριών των ΜΑΤ που σε κάθε πορεία δεν παρέλειπαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους εφορμώμενες λυσσαλέα σε ειρηνικές, αλλά με έντονο παλμό διαδηλώσεις.
Αποκορύφωμα τις καταστολής που δέχτηκε το κίνημα ήταν η πορεία της 8ης Ιουνίου όταν οι φοιτητές δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ με αποτέλεσμα πολλούς φοιτητές σοβαρά τραυματισμένους, ακόμα περισσοτερους με αναπνευστικά προβλήματα και δεκάδες προσαγωγές.
Ο απολογισμός όμως αυτής της περιόδου δεν έδειξε μερικούς τραυματίες και ένα πάγωμα του νομοσχεδίου, άλλα ένα συσπειρωμένο και ενδυναμωμένο μπλοκ αγώνα, καθ’ έλα έτοιμο να πάρει τη σκυτάλη των κινητοποιήσεων του καλοκαιριού και τους δώσει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, με τις μαζικότερες κινητοποιήσεις από την εποχή της χούντας και της μεταπολίτευσης.
ΟΛΑ ΟΣΑ ΖΗΣΑΜΕ το ακαδημαϊκο ετος ’06-’07
Ο αναβρασμός στα πανεπιστήμια ξεκίνησε πριν τα Χριστούγεννα με συνελεύσεις και καταλήψεις για να αρχίσει να κορυφώνεται στις αρχές του νέου έτους. Στη πρώτη εβδομάδα των κινητοποιήσεων και συγκεκριμένα στις 10 Γενάρη πραγματοποιήθηκαν ιδιαίτερα μαζικές πανεκπαιδευτικές πορείες ανά πόλεις, με 12.000 διαδηλωτές στην Αθήνα και 7.000 στη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα στην πορεία της Αθήνας αποτυπώθηκε η στοχοποίηση των κέντρων λήψης αποφάσεων, και επίσης αποτυπώθηκε με τον πιο σαφή τρόπο η αποφασιστικότητα και η δυναμική του κόσμου, δύο σημεία τα οποία εκφράστηκαν τόσο με τις συγκρουσιακές πρακτικές που υιοθετήθηκαν όσο και με την πολύωρη παραμονή όλων των μπλοκ έξω από τη Βουλή μέχρι το βράδυ. Δυνάμεις τις επίσημης αριστεράς έχοντας αναγνωρίσει τη λανθασμένη, χλιαρή στάση τους κατά το κίνημα τις προηγούμενης περιόδου προσπαθούν τώρα να φανούν πρωτοπορία και αλλάζουν την στρατηγική τους.
Παράλληλα, σε μια κατεύθυνση φυσικής καταστολής του κινήματος, η κυβέρνηση κινητοποίησε τους μηχανισμούς της μέσα στα πανεπιστήμια, με τη ΔΑΠ να προβαίνει σε τραμπούκικες επιθέσεις σε καταληψίες. Οι φοιτητές παρά τη σκλήρυνση της καταστολής την οποία βίωσαν, απέδειξαν την αποφασιστικότητά τους και τα βαθιά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του κόσμου του κινήματος, συνεχίζοντας τον αγώνα διαρκείας με πίστη στην προοπτική νίκης του κινήματος.
Στη δεύτερη εβδομάδα των κινητοποίησεων και συγκεκριμένα στις 17 Γενάρη πραγματοποιήθηκε η πανελλαδική πορεία της δεύτερης βδομάδας -ενώ ο αριθμός των κατειλημμένων σχολών ήταν 290- συγκέντρωσε 20.000 φοιτητές, με συμμετοχή και των πανεπιστημιακών που βρίσκονταν σε 2ήμερες και 3ήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις. Αναμενόμενη ήταν η αναβάθμιση της καταστολής: Από τη μία η ρίψη χημικών και δακρυγόνων στη διάρκεια της πορείας και από την άλλη η περικύκλωση του χώρου του κάτω Πολυτεχνείου (και η ουσιαστική καταπάτηση του ασύλου με τη ρίψη χημικών στον προαύλιο χώρο) όπου είχε καταλήξει η πορεία για τη διεξαγωγή του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων. Με αφορμή το παραπάνω γεγονός ξεκίνησε μια εκστρατεία συκοφάντησης και θεσμού του ασύλου απονομιμοποίηση του σε επίπεδο κοινωνίας. Επί μια εβδομάδα, τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από αντιδραστικούς πανεπιστημιακούς ακούγονταν ψευδείς ιστορίες για διακίνηση ναρκωτικών σε χώρους ασύλου, με μοναδικό στόχο τη συκοφάντησή του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος. Ως αποτέλεσμα των πιέσεων που άσκησε το φοιτητικό κίνημα όλες τις προηγούμενες εβδομάδες, ήρθε η κίνηση του ΠΑΣΟΚ για αποχώρηση από τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης. Μια τέτοια εξέλιξη έθετε αναχώματα συνολικά στην ολοκλήρωση της αναθεώρησης του άρθρου 16, αφού δημιούργησε σαφώς δυσμενέστερους όρους για την αναθεώρησή του και στην επόμενη τετραετία. Παράλληλα έδωσε έναν αέρα νίκης στο φοιτητικό κίνημα
Eνώ οι καταλήψεις συνεχώς αυξάνονται και έχουν φτάσει τις 400, στις 3 Φλεβάρη στο Καστρί διεξάγεται η σύνοδος των πρυτάνεων σε μια ανέλπιδη προσπάθεια της κυβέρνησης να εκτονώσει τη δυσμενή γι’ αυτή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Τα φοιτητικά μπλοκ, υλοποιώντας τις αποφάσεις των συλλόγων, επιχειρούν να σπάσουν τις κόκκινες ζώνες και έρχονται αντιμέτωποι με την ποιοτικά και ποσοτικά αναβαθμισμένη καταστολή της κυβέρνησης και του πραίτορα Πολύδωρα, το μόνο εναπομείναν επιχείρημα της κυβέρνησης στο διάλογο της υπουργού.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν κύριο χαρακτηριστικό είχαν τα μαχητικά συλλαλητήρια που με μαζικούς όρους αποτέλεσαν την απάντηση στις αναδιαρθρωτικές αλλαγές της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση απογυμνωμένη και ανίκανη πλέον να προβάλει οποιοδήποτε επιχείρημα υπέρ του νομοσχεδίου, εντείνει ακόμα περισσότερο την καταστολή και την εξελίσσει στοχοποιώντας πολιτικούς χώρους και πρόσωπα.
Με βάση τα παραπάνω, η πανελλαδική πορεία στις 22 Φλεβάρη, ημέρα ψήφισης στην ολομέλεια της Βουλής για την αναθεώρηση του αρ.16, είχε διττό στίγμα. Αφενός μεν ενάντια στην διαδικασία που λάμβανε χώρα μέσα στη Βουλή με τους βουλευτές της κυβέρνησης μόνο να ψηφίζουν υπέρ της αναθεώρησης, αφετέρου δε, δίνοντας σαφές μήνυμα πως ο νόμος-πλαίσιο, πλήρως απονομιμοποιημένος στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας, θα αποκρουστεί όπως και το προηγούμενο καλοκαίρι. Έτσι παρά την καταστολή που δέχτηκαν για άλλη μια φορά οι 30.000 φοιτητές, στην μεγαλύτερη ίσως πανελλαδική πορεία μέχρι τότε, παρέμειναν μέχρι αργά το απόγευμα έξω από τη Βουλή, περικυκλώνοντάς την, δίνοντας δείγματα επικινδυνότητας αυτού του φοιτητικού κινήματος που είχε καταφέρει να αναδειχθεί για άλλη μια φορά σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, έχοντας τη στήριξη όλης της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση παρά τις εντονότατες αντιδράσεις, πιεζόμενη από την αναγκαιότητα επίδειξης κάποιου μεταρρυθμιστικού έργου στον τομέα της εκπαίδευσης και προώθησης της αναδιάρθρωσης, προχωρά με ταχείς ρυθμούς, στις 27 Φλεβάρη στην κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή, ενώ 3 μόλις μέρες μετά (2 Μάρτη) έρχεται και η επικύρωσή του από την επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και ενάντια στην προπαγάνδα της κυβέρνησης που μιλούσε για κλείσιμο των κινητοποιήσεων το φοιτητικό κίνημα πάντα αποφασιστικό και ανυποχώρητο έδωσε το παρών στη 1 Μάρτη στη μεγαλύτερη παναθηναϊκή πορεία που έχει γίνει που συγκέντρωσε 20.000 φοιτητές. Για άλλη μια φορά οι εφορμούσες διμοιρίες των ΜΑΤ με εντολή της κυβέρνησης η οποία πλέον με κάθε τρόπο αναζητούσε τη διάλυση του κινήματος, κάνουν ευρύτατη χρήση χημικών και σπάνε την πορεία στη μέση κάνοντας προσαγωγές και συλλήψεις φοιτητών. Πρωτοφανής ήταν η ενέργεια ειδικού φρουρού στο υπουργείο Αιγαίου, ο οποίος δεν δίστασε να πυροβολήσει αναίτια προς εκφοβισμό των διαδηλωτών συμπληρώνοντας το όργιο της καταστολής. Οι φοιτητές απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η καταστολή δε τους φοβίζει και τους καταστείλει αλλά τους συσπειρώνει παραπάνω. Οι φοιτητές συνέχισαν το απόγευμα με πορεία μέχρι τη ΓΑΔΑ όπου κρατούνταν οι συλληφθέντες και παρέμειναν εκεί μέχρι το βράδυ απαιτώντας την άμεση απελευθέρωσή τους.
Συγχρόνως, η κυβέρνηση προχωρά αξιοποιώντας τους μηχανισμούς της και εντός των σχολών, μηχανισμοί οι οποίοι όλοι την προηγούμενη περίοδο είχαν απαξιώθει και απομονωθεί από το φοιτητικό κίνημα. Επιχειρεί συντονισμένες προσπάθειες σπασίματος των καταλήψεων είτε άμεσα με την ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ να επιτίθενται στις κατειλημμένες σχολές είτε έμμεσα με την παρουσία τραμπούκων-μπράβων σε διαδικασίες γενικών συνελεύσεων βίας και νοθείας. Παρόλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα έδωσε την δικιά του απάντηση και κατάφερε να διασφαλίσει την αμεσοδημοκρατικότητα των διαδικασιών του και επίσης την ίδια την πολιτική του ύπαρξη.
Στις 8 Μάρτη ημερομηνία ψήφισης του νομοσχεδίου από τις κυβερνητικές μειοψηφίες, σείεται το κέντρο της Αθήνας από 50.000 αγωνιστές οι οποίοι με τον παλμό τους και την ανυποχώρητη στάση τους έκαναν την ημερομηνία αυτή ορόσημο για το κίνημα τόσο εξαιτίας της δυναμικής τους όσο και της άγριας καταστολής που δέχτηκαν.
Οι φοιτητές αποφασισμένοι να συγκρουστούν με τον κυβερνητικό αυταρχισμό σε κάθε επίπεδο, με μόνο και τελικό στόχο τη ματαίωση της ψήφισης του νόμου έρχονται αντιμέτωποι με εκατοντάδες διμοιρίες των ΜΑΤ που εφάρμοζαν με υπερβάλλοντα ζήλο το συντονισμένο κατασταλτικό σχέδιο της κυβέρνησης. Στο πλευρό τους όλη η εκπαιδευτική κοινότητα, όλη η κοινωνία. Τα φοιτητικά μπλοκ ξυλοκοπήθηκαν άγρια, κατακερματίστηκαν, ωθήθηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, έγιναν αθρόες, αδιάκριτες συλλήψεις διαδηλωτών μέσα από τις αλυσίδες τους και πολλοί φοιτητές και καθηγητές εστάλησαν στο νοσοκομείο βαριά τραυματισμένοι. Παρά την ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της καταστολής που βίωσαν οι διαδηλωτές αποφασισμένοι να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των συλλόγων τους για ολοήμερο αποκλεισμό της Βουλής, επέστρεψαν στο Σύνταγμα καταλαμβάνοντας τον προαύλιο χώρο της Βουλής. Ξαναχτυπήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής, όμως έδειξαν ότι πραγματικά στόχος ήταν η ανατροπή του νόμου πλαίσιο και ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις.. Αυτός ο νόμος ήταν απονομοποιημένος στη συνείδηση τους και το έδειχναν και στην πράξη.
Στις 9 Μάρτη, αποφασίζεται η συνέχιση των κοινητοποιήσεων ως απάντηση στην βίαιη καταστολή που οι διαδηλωτές είχαν δεχθεί την προηγούμενη μέρα. Έχοντας στο πλευρό τους και πολλούς εργαζόμενους ξεχύθηκαν για άλλη μια φορά στο δρόμο σε μια αντικατασταλτική πορεία 10.000 διαδηλωτών ενάντια στην κρατική καταστολή και την ίδια την κυβέρνηση, απαιτώντας την άμεση αθώωση και απελευθέρωση των 61 συλληφθέντων της προηγούμενης μέρας που βαρύνονταν ακόμα και με κακουργήματα παρόλο που οι κατηγορίες ήταν ανυπόσπαστες χωρίς αποδεικτικά στοιχεία!
Η αναποτελεσματικότητα των ανδρών των ΜΑΤ, οι οποίοι ξυλοφόρτωσαν με πρωτοφανή αγριότητα τους διαδηλωτές και συνέλαβαν 61 ανθρώπους στο Πανελλαδικό Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μάρτη, να κατασκευάσουν κατηγορίες εις βάρος την 49 αθωωθέντων αποτέλεσε σοβαρότατο πολιτικό πλήγμα, φέρνοντας τους από κατήγορους στη θέση των κατηγορουμένων. Η ομόφωνη αθώωση των 49 συλληφθέντων και η διαταγή που δόθηκε από πλευράς δικαστικής αρχής για περεταίρω έρευνα σχετικά με τη διάπραξη αδικημάτων όπως άσκηση σωματικής βίας, ψευδορκία, αλλά και εκτεταμένη χρήση χημικών από τους πραίτορες του κ. Πολύδωρα αποτέλεσε ηχηρό ράπισμα στην αστυνομοκρατία.
Τις επόμενες εβδομάδες μέχρι το Πάσχα οι φοιτητές συνέχισαν τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις τους με το ξεκάθαρο στίγμα πια της ανατροπής του νέου νόμου-πλαίσιο. Κορυφαία πορεία αυτού του διαστήματος η παναθηναϊκή πορεία στις 15 Μάρτη όπου οι 25.000 διαδηλωτές, με μεγάλη συμμετοχή και εργαζομένων. Αξιοποιώντας και την εμπειρία παλαιότερων νικηφόρων κινημάτων, οι φοιτητές έδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το φοιτητικό κίνημα στη συνέχεια.. Το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας μέχρι την τελική νίκη με ξεκάθαρο στίγμα την ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο.
Η σύλληψη του δευτεροετή συμφοιτητή μας στις 5 Μαϊου επιχειρεί να στείλει ένα σαφές μήνυμα εκφοβισμού που ως στόχο την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος στις επιταγές του Υπουργείου Παιδείας και Δημ. Τάξης. Η προφυλάκισή του ήταν προαποφασισμένη και αποτέλεσμα μιας ευρύτερης πολιτικής σκευωρίας που στόχευσε σε πολλαπλά επίπεδα και είχε σαν βασικό σκοπό της την τρομοκράτηση και την αυταρχική πειθάρχηση όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έρχονται να αναιρέσουν θεμελιώδεις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Η καταστρατήγηση του τεκμηρίου της αθωότητας και το χαλκευμένο κατηγορητήριο που στήθηκε εις βάρος του, είχει ως στόχο την κατατρομοκράτηση του ιδίου, αλλά και όλων όσων συμμετέχουν ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες και αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, στην άρση των συλλογικών συμβάσεων, την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων και εν γένει σε κάθε κοινωνικό μέτωπο.
Λίγα λόγια για το ρόλο της σχολής μας
Όλους αυτούς τους μήνες στους χημικούς μηχανικούς βιώσαμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από ότι είχαμε συνηθίσει…
Μέσα από συμμετοχή σε μαζικές γενικές συνελέυσεις ο κόσμος έσπασε τους έντονους ρυθμούς σπουδών της σχολής μας, αντίθετα στήριζε πλαίσια κατάληψης, ριζοσπαστικοποιήθηκε και έβαλε και αυτός το λιθαράκι του στη μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του συντάγματος, του άρθρου 16 και του νόμου πλαίσιο. Απέναντι σε αυταρχικούς καθηγητές που προσπαθούσαν να σπάσουν την κατάληψη με κάθε τρόπο, απέναντι στον ατομικό δρόμο του ανταγωνισμού, που ο καθηγητικός μηχανισμός και ο νέος νόμος πλαίσιο προσπαθεί να επιβάλλει και που αποτελεί σημαντική επιδίωξη του κεφαλαίου στην κοινωνία σήμερα, οι φοιτητές απάντησαν με την υιοθέτηση ριζοσπαστικών και συλλογικών μορφών πάλης δίνοντας ένα φωτεινό παράδειγμα για το πώς πρέπει να δομούνται τα μαζικά νικηφόρα κινήματα. Το συμπέρασμα ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν χωράνε ατομικές λύσεις είναι αδιαμφισβήτητο και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες αυτού του κινήματος και ένα από τα μεγαλύτερα κέρδη στη σχολή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου