Κείμενο για τις καταλήψεις - πρωτοετείς (Οκτώβριος 2011)

Λίγα λόγια για τις καταλήψεις…

Την προηγούμενη εβδομάδα, έληξαν οι 4 βδομάδες κατάληψης στη σχολή μας.  Κατά τη διάρκεια των καταλήψεων  παρατηρήσαμε το στήσιμο ενός ολόκληρου σκηνικού, από κοινοβουλευτικά και μη κόμματα, ΜΜΕ και «αγανακτισμένους» φοιτητές, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και τον εκφοβισμό των φοιτητών.  

Ενάντια στα πλασματικά διλλήματα κατάληψης ή μη που τέθηκαν, για εμάς, το μόνο δίλλημα που υπήρχε, ήταν αν θα αγωνιστούμε ή όχι. Η κατάληψη αποτέλεσε μέσο για την οργάνωση του αγώνα, αλλά και μέσο πίεσης,  όχι αυτοσκοπό. Κατά την διάρκεια αυτών των εβδομάδων στο κατειλημμένο κτήριο της σχολής μας βρήκαμε τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να οργανώσουμε τις δράσεις μας.

Οι δράσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της κατάληψης δεν περιορίστηκαν μόνο στο εκπαιδευτικό, αλλά στόχευαν στην σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία και στην επανοικειοποίηση του χώρου της σχόλης. Πιο συγκεκριμένα έγιναν πορείες, παρεμβάσεις σε σχολεία και ραδιόφωνα, καταλήψεις σε νοσοκομεία με αποτέλεσμα να μην καταβάλλεται το αντίστοιχο αντίτιμο για τις εξετάσεις, κατάληψη σε διόδια, δυναμικές παρεμβάσεις σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως ΔΕΗ και ΕΥΑΘ, ενημέρωση των συμπολιτών μας με το μοίρασμα φυλλαδίων σε κεντρικά σημεία της πόλης, μικροφωνικές, πορείες γειτονιών όπως στην ‘Ανω Τούμπα και στο Ιπποκράτειο και δυο μουσικές νυχτερινές πορείες στα στέκια της πόλης μας.  Όσον αφορά την επανοικειοποίηση του χώρου έγιναν συζητήσεις, προβολές ταινιών, συλλογικές κουζίνες, πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, εικαστικές παρεμβάσεις, δράσεις αναψυχής κ.α. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι όλες οι παραπάνω δράσεις δε θα μπορούσαν να γίνουν σε μία ανοιχτή σχολή και μάλιστα εν μέσω εξεταστικής.

Μπορεί να φαίνεται ότι το κίνημα απέτυχε στο κεντρικό στόχο που έθεσε (δηλαδή την ανατροπή του νέου νόμου). Ωστόσο δεν έχασε, αφενός επειδή ο αγώνας δε σταματάει με τη λήξη των καταλήψεων και αφετέρου επειδή υπήρξαν πολλαπλά κέρδη στο επίπεδο των μεταξύ μας σχέσεων. Αυτές οι τέσσερις εβδομάδες κατάληψης βοήθησαν στην αφύπνιση και ενεργοποίηση αρκετών φοιτητών αλλά και γενικότερα μελών της κοινωνίας. Μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, καταφέραμε να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, και ζήσαμε τη σχολή σαν ένα οικείο μέρος και όχι σαν ένα στείρο περιβάλλον μάθησης. Κόντρα στο ατομικό πρότυπο επιβίωσης (ούτε καν ζωής) που μας επιβάλλουν, βιώσαμε μία καθημερινότητα συλλογικότητας και πήραμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Λίγα λόγια για το νέο νόμο..

Ο νέος νόμος Διαμαντοπούλου, ανατρέπει όλα όσα ξέραμε στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ορισμένες από τις άμεσες επιπτώσεις στη καθημερινότητα του φοιτητή, είναι:

•    Το σπάσιμο του πτυχίου σε δύο κύκλους σπουδών. Πρόσβαση στο δεύτερο κύκλο (ο οποίος θα χορηγεί μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών) θα έχει μόνο ένα μικρό ποσοστό των φοιτητών, το οποίο θα υποχρεούται να καταβάλει δίδακτρα.
•    Ο ρυθμός των σπουδών εντατικοποιείται με πολλές διατάξεις (μαθήματα αλυσίδες, ν+2 μέγιστο χρονικό διάστημα φοίτησης)
•    Σταδιακά το κόστος των σπουδών μετακυλύετε στον φοιτητή με την εξίσωση του έντυπου συγγράμματος με το ηλεκτρονικό, καταβολή χρημάτων για την απόκτηση του πάσο, περιορισμό της φοιτητικής μέριμνας, λόγω υποχρηματοδότησης.
•    Η διοίκηση του πανεπιστημίου περνάει στα χέρια ενός συμβουλίου αποτελούμενο και από ιδιώτες - managers, το οποίο συγκεντρώνει εξ ολοκλήρου τις διοικητικές αρμοδιότητες και στην ουσία είναι υπεύθυνο για τις αποφάσεις (αποφασίζει την καταβολή ή μη διδάκτρων, διορίζει πρυτάνεις – προέδρους τμημάτων κτλ).
•    Η χρηματοδότηση έρχεται σε άμεση σύνδεση με την αξιολόγηση που θα διεξάγεται όμως,  από εξωγενείς παράγοντες (Α.Ε. , διοικητικούς συμβούλους)  κυρίως όσον αφορά τα ερευνητικά προγράμματα.

        Θα ήταν μεγάλο επίτευγμα για εμάς αν συμμεριζόσασταν την επιτακτική ανάγκη για ευαισθητοποίηση όσον αφορά τον νέο νόμο καθώς και την συμμετοχή στις δράσεις που συνεχίζουμε ακόμα και με ανοιχτή σχολή.

Πρωτοβουλία φοιτητών ενάντια στο νέο νόμο