Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε την έννοια της αυτονομίας, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μια αμφιλεγόμενη και αρκετά παρεξηγήσιμη έννοια τόσο για αυτούς που υιοθετούν δεξιές/νεοφιλελεύθερες απόψεις, όσο και για πολλούς από αυτούς που τοποθετούν τον εαυτό τους στον ευρύτερο «αριστερό» χώρο . Στο κείμενο αυτό, θα γίνει μια προσπάθεια να καταστεί κατανοητό, όσο το δυνατόν καλύτερα και συντομότερα, τι είναι αυτόνομα σχήματα και να διευκρινιστούν όποιες εσφαλμένες αντιλήψεις υπάρχουν.
Τι είναι τα αυτόνομα σχήματα
Ξεκινώντας, θα ήταν χρήσιμο να ορίσουμε τον όρο «αυτονομία». Αυτονομία, θα λέγαμε ότι είναι το δικαίωμα μιας πολιτικής ή κοινωνικής ομάδας να προσδιορίζει και να καθορίζει μόνη της τους νόμους της λειτουργίας της και τη δραστηριότητά της, χωρίς καμία εξωτερική επέμβαση ή επίδραση. Συμπερασματικά, λοιπόν, ένα αυτόνομο σχήμα αποτελεί μια αυτοοργανωμένη συλλογικότητα, η λειτουργία του οποίου στηρίζεται σε αντιιεραρχικές οριζόντιες δομές. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ιεραρχίες, αρχηγοί και γενικότερα εξουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων που συμμετέχουν. Αντίθετα, μέσα από συλλογικές διαδικασίες (όπως π.χ. ανοιχτές συνελεύσεις), όπου ο καθένας/καθεμιά εκφράζει ελεύθερα και απερίσπαστα την προσωπική του γνώμη και πεποίθηση, διαχειρίζονται συνυπεύθυνα οι αποφάσεις, τα προβλήματα, οι υποχρεώσεις κ.α.
Τα αυτόνομα σχήματα, πάνω απ’ όλα διαπνέονται από τις αρχές του ανθρωπισμού, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, επιδιώκοντας να ενεργοποιούν τις ιδιαίτερες, δημιουργικές ικανότητες καθενός/καθεμιάς, στο δρόμο για την πραγμάτωση της απόλυτης ελευθερίας του ατόμου και την απελευθέρωση της φαντασίας του.
Τι δεν είναι τα αυτόνομα σχήματα
Από την άλλη πλευρά, πολλοί συγχέουν-άλλοι σκόπιμα, άλλοι όχι- την αυτονομία με τη νωθρότητα, την αδιαφορία, αλλά και την πολιτική απομόνωση. Τα πράγματα όμως, δυστυχώς για αυτούς, δεν είναι έτσι. Τα αυτόνομα σχήματα δεν είναι μια παρέα πολιτικά αδιάλλακτων ατόμων που δρούνε στο περιθώριο και αρνούνται κάθε συνεργασία, απαξιώνοντας λοιπές προτάσεις για κοινή συμπόρευση στους κοινωνικούς -και μη- αγώνες. Έχοντας ως εφαλτήριο ένα διαφορετικό μοντέλο πολιτικής δράσης και παρέμβασης, όπως αυτό περιγράφηκε παραπάνω, η σύμπλευση διαφορετικών πολιτικών ιδεών με απώτερο σκοπό τη συλλογική διεκδίκηση αυτών που δικαιωματικά μας ανήκουν, είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητή.
Για τον επίλογο...
…σε μια εποχή όπου η παθητικότητα και η πολιτική απραξία απλώνουν βαθιά στην κοινωνία τις σάπιες ρίζες τους, με τις ευλογίες του κρατικού μηχανισμού, προτάσσουμε την αντίσταση και τη συλλογική δράση για ένα μέλλον αποδεσμευμένο από την καταπίεση της ιδιώτευσης και των επιταγών του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου