Κείμενο για τα δίδακτρα που αναμένονται στα μεταπτυχιακά προγράμματα του Α.Π.Θ.

«Όταν το κράτος καταρρέει, εμείς οφείλουμε να ψάξουμε να βρούμε εναλλακτικούς πόρους για να υποστηρίξουμε τα μεταπτυχιακά» (Μυλόπουλος, 2013)

ή αλλιώς

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ?

Για άλλη μια φορά, σίγουρα, όχι αυτός που τα έσπασε…

Τις τελευταίες μέρες έχει απασχολήσει την επικαιρότητα η πρόθεση του πρυτανικού συμβουλίου του ΑΠΘ να επιβάλλει υποχρεωτικά δίδακτρα στα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών (ΠΜΣ).  Όπως δηλώθηκε σε μέσα ενημέρωσης τα δίδακτρα θα κυμαίνονται από 100 έως 400€ ανά εξάμηνο, ενώ θα εξαιρούνται οι άποροι και οι αριστούχοι.  Σε μια απέλπιδα προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης ο “αξιότιμος” κ. Μυλόπουλος υποστηρίζει ότι δεν τίθεται ζήτημα διδάκτρων, αλλά πρόκειται για «συμμετοχή των φοιτητών στα έξοδα των μεταπτυχιακών προγραμμάτων».  Σημειώνεται ότι η απόφαση της συγκλήτου του ΑΠΘ θα έχει εισηγητικό χαρακτήρα προς το υπουργείο παιδείας, το οποίο και καλείται να πάρει την τελική απόφαση.

Από νομικής πλευράς, στο νόμο Διαμαντοπούλου (νόμος 4009) αναφέρεται ότι η επιβολή διδάκτρων ή μη στα ΠΜΣ είναι στην ευχέρεια της εκάστοτε κοσμητείας της σχολής και του συμβουλίου διοίκησης του ΑΕΙ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη λειτουργούν με δίδακτρα αρκετά μεταπτυχιακά στη χώρα της “δωρεάν παιδείας”, καθώς το ΣτΕ απέρριψε σχετική προσφυγή, κρίνοντας ότι δεν παραβιάζoνται οι διατάξεις του συντάγματος με την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα.  Σύμφωνα με το ΣτΕ, η μεταπτυχιακή ειδίκευση δεν υπάγεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και κατ’ επέκταση ούτε σε καθεστώς δωρεάν παιδείας.  Αυτό, σε συνάρτηση με το νόμο Διαμαντοπούλου, που αντί για ενιαία 4ετή ή 5ετή φοίτηση ορίζει τη διάρθρωση των σπουδών σε δύο κύκλους (bachelor και μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης), σημαίνει την επιβολή διδάκτρων από το 3ο ή 4ο έτος σπουδών (2^ος κύκλος).

Η απόφαση αυτή δεν πάρθηκε τυχαία αυτήν την περίοδο.  Είναι φανερή η τάση προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την εντατικοποίηση των σπουδών και την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητών.  Με την επιβολή διδάκτρων στους μεταπτυχιακούς φοιτητές ανοίγει ο δρόμος για τη σταδιακή θέσπιση διδάκτρων και σε προπτυχιακό επίπεδο, κάτι που έρχεται και ως επακόλουθο της γενικότερης πολιτικής που επιβάλλει περικοπές σε κάθε μέχρι τώρα κοινωνική παροχή και ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους δημόσιους και κρατικούς οργανισμούς.  Μια ακόμα πτυχή αυτής της απόφασης αποτελεί και η περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών, που θέλει τους φοιτητές ανταγωνιστικούς μεταξύ τους για το ποιος ή ποια θα πάρει καλύτερο βαθμό, ώστε να επιλέξουν αυτόν ή αυτήν στο μεταπτυχιακό ως αριστούχο (δηλαδή χωρίς δίδακτρα), άρα και -όπως θέλουν να πιστεύουν- για μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας.

Εκτός του ότι σιγά – σιγά βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξαφανίζεται κάθε ίχνος “δωρεάν παιδείας” που έχει απομείνει (βλέπε τεράστιες περικοπές στον προϋπολογισμό ΑΕΙ και ΤΕΙ, περιορισμός συγγραμμάτων και υπουργικές προτάσεις για μη δωρεάν διάθεσή τους, 5ευρω εισόδου στο Ποσείδι, 10ευρω εγγραφής στο πανεπιστημιακό γυμναστήριο που «αυτόματα» καταργεί και την προσκόμιση βεβαίωσης από ιατρό, έκδοση πάσο μέσω Vodafone) ανοίγει ο δρόμος προς τις ιδιωτικές εταιρίες να εκμεταλλεύονται και να χειραγωγούν την επιστημονική κατάρτιση των φοιτητών για δικά τους συμφέροντα.  Συμφέροντα που σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά ταυτίζονται με την κερδοφορία των επιχειρήσεων, ντόπιων και πολυεθνικών. 

Και για να το κάνουμε πιο απλό: από τη στιγμή που ένα πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτείται, σε σημείο που να μην υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη (το κείμενο αυτό γράφτηκε συνοδεία της ανυπόφορης μπόχας των τουαλετών που έχουν μήνες να καθαριστούν) και ο/η φοιτητής/τρια καλείται να πληρώσει για το μεταπτυχιακό, η χρηματοδότηση των ΠΜΣ από μια ιδιωτική εταιρία φαντάζει μονόδρομος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. (Όχι, η εταιρία δεν θα έρθει για να σου βρει αμέσως δουλειά με του που θα τελειώσεις. Θα έρθει για να βρει τσάμπα μια οργανωμένη υποδομή, ώστε να κάνει έρευνες για το πώς θα πουλάει καλύτερα τα προϊόντα της. Και εσένα, που θα χαίρεσαι που θα σε πάρει ως πρακτηκάριο ή μεταπτυχιακό, θα σε διώξει όταν θα μεγαλώσει ο επόμενος από σένα. Και αν πιστεύεις πως «ο καλός δε χάνεται», ρίξε πρώτα μια ματιά γύρω σου και μετά μίλα).

Με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε πως είναι επιτακτικής σημασίας να προσπαθήσουμε να μην περάσει αυτή η διάταξη για τα μεταπτυχιακά.  Για τη σημερινή μας επιβίωσή ως φοιτητές σε αυτό το πανεπιστήμιο, για τη συνολικότερη επιβίωσή μας ως άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία.

 Ραντεβού στην επόμενη σύγκλητο (όποτε αυτή οριστεί), ώστε να παρέμβουμε για να μην ψηφιστεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Κείμενο για την κατάσταση που επικρατεί στο Α.Π.Θ λόγω της μη απομιδής των σκουπιδιών

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΠΘ :  the sequel

            Παρά την “επιτυχέστατη” προσπάθεια των πρυτανικών αρχών και των καλοθελητών – εθελοντών φοιτητών να καθαρίσουν το πανεπιστήμιο τον περασμένο Δεκέμβρη, έπειτα από κάλεσμα του ίδιου του πρύτανη, και να απομακρύνουν από αυτό τα επικίνδυνα στοιχεία^[1] που απειλούσαν την εύρυθμη και αποκλειστικά ακαδημαϊκή λειτουργία του, να που σιγά – σιγά τα σκουπίδια ξανακάνουν την εμφάνισή τους στους διαδρόμους του Α.Π.Θ.

Πως καταλήξαμε όμως σε αυτή την κατάσταση;

            Εδώ και χρόνια το πανεπιστήμιο στηρίζει τη λειτουργία του στην ύπαρξη των εργολαβιών, οι οποίες αναλαμβάνουν υπηρεσίες, όπως η καθαριότητα, η τεχνική υπηρεσία, η φύλαξη κλπ. Η αρχή λειτουργίας των εργολαβιών αυτών, είναι ότι το πανεπιστήμιο υπογράφει συμβάσεις μέσω των οποίων αναθέτει στις εταιρίες τις διάφορες εργασίες και αυτές με τη σειρά τους αναλαμβάνουν τη διάθεση των εργαζομένων τους για την τέλεση του έργου. Αυτό σημαίνει ότι οι εργολαβικοί υπάλληλοι δε συνδέονται άμεσα με το πανεπιστήμιο, αλλά μέσω της εργολαβικής εταιρίας, γεγονός που αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους, καθώς επιδίωξη του εργολάβου είναι η υπογραφή συμβάσεων τέτοιων, που δεν θα προσφέρουν μόνιμη και σταθερή εργασία, δημιουργώντας μισθολογικά και εργασιακά «ευέλικτους υπαλλήλους» (αυτός που υπάκουα εκτελεί τα θέλω του εργοδότη χωρίς να αντιδρά είναι αυτός που μένει στη δουλειά, ενώ αυτός που διεκδικεί απολύεται), και από την άλλη η τήρηση των όρων των συμβάσεων θυσιάζεται πρώτη στο βωμό ενός υποτιθέμενου «οικονομικού αδιεξόδου» του αφεντικού. Μέσω του καθεστώτος αυτού θίγονται  όχι μόνο οι εργαζόμενοι που υπάγονται σε αυτό, αλλά και το ίδιο το πανεπιστήμιο, το οποίο θα μπορούσε να εξοικονομήσει 5,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως με την κατάργηση του εργολάβου – μεσάζοντα.

            Όταν λοιπόν φέτος οι εργολαβικοί υπάλληλοι βρέθηκαν για μία ακόμη φορά σε καθεστώς επισφάλειας, με τον κίνδυνο της μη απόδοσης των δεδουλευμένων τους (τα οποία λόγω γραφειοκρατικών κολλημάτων μεταξύ πρυτανείας και αρμόδιων αρχών δεν τους έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα - μέσα Ιουνίου - παραμένοντας ουσιαστικά απλήρωτοι εδώ και 7 μήνες!), προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν η συσσώρευση βουνών σκουπιδιών στο Α.Π.Θ. Η απεργία αυτή βρήκε απέναντί της όχι μόνο, όπως ήταν αναμενόμενο, τις πρυτανικές αρχές, αλλά και την πλειονότητα των φοιτητών, οι οποίοι προσηλωμένοι όπως ήταν στις σπουδές τους δεν ενδιαφέρθηκαν να κατανοήσουν τον πραγματικό λόγο της απεργίας (άρα και της συσσώρευσης των σκουπιδιών), αλλά την αντιμετώπισαν ως ένα εμπόδιο για την εκπαιδευτική διαδικασία. Η γενναία συνεισφορά των “καλών Σαμαρειτών” - φοιτητών που έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των αρχών για εθελοντικό καθαρισμό του πανεπιστημίου, μαζί με την αδιαφορία των υπολοίπων, συνετέλεσε αποφασιστικά στον τερματισμό του αγώνα των εργολαβικών και κατ' επέκταση στην απόλυση τους.

            Και να 'μαστε λοιπόν 7 μήνες μετά σ' ένα πανεπιστήμιο, όπου ούτε απεργία γίνεται, ούτε “ταραχοποιά στοιχεία” υπάρχουν για να το βρομίζουν ηθελημένα. Τα σκουπίδια παρ' όλα αυτά έχουν αρχίσει να συσσωρεύονται και πάλι σε σημεία εκτός κάδων, ενώ η κατάσταση στις τουαλέτες είναι τουλάχιστον επικίνδυνη για την υγεία. Το “ευχάριστο” στην υπόθεση είναι ότι τώρα δεν υπάρχουν εργολαβικοί για να κατηγορηθούν για την κατάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος για να κατηγορηθεί, μιας και δεν υπάρχει καμία σταθερή δομή που να έχει αναλάβει την καθαριότητα του πανεπιστημίου από την ημέρα που έπαυσε η απεργία. Προσωρινά βέβαια και σε αραιά διαστήματα, η καθαριότητα επιτελούνταν από 3 άτομα, τα οποία ήταν υπεύθυνα για 14 πανεπιστημιακά κτίρια (!!!), και αυτό για να πάρουν τα “χοντρά” και να καθησυχαστεί η πλειοψηφία των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί κανονικά.

Συμπέρασμα;

“Το Α.Π.Θ. ενωμένο μπορεί να πετύχει πολλά” [Ιωάννης Μυλόπουλος, 29/11/2012].

Ακόμα και να διαλύσει απεργίες και εργατικούς αγώνες...

[1] Σύμφωνα με την κρίση τους τα επικίνδυνα στοιχεία δεν ήταν, όπως θα σκεφτόταν κανείς, τα σκουπίδια, αλλά οι εργολαβικοί υπάλληλοι που απεργούσαν, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και μόνιμη και σταθερή εργασία.

Κύκλος αυτο-μόρφωσης με θέμα το φασισμό + Προβολή ταινίας

Κείμενο για τις αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών

Ο Δάσκαλος Είναι Βιοπαλαιστής

Και δε μιλάμε για τον καθηγητή που βγάζει μία περιουσία από τα ιδιαίτερα.

           

       

         Μιλάμε για όλους εκείνους (88,000 τον αριθμό), στους οποίους έφτασε το χαρτί της επίταξης, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τις απειλές της κυβέρνησης για φυλάκιση, σε περίπτωση που δεν παραστούν στα εξεταστικά κέντρα των πανελληνίων εξετάσεων. Μιλάμε για εκείνους που θα αναγκαστούν να εργάζονται δύο ώρες επιπλέον κάθε εβδομάδα, για να καλύψουν τα κενά του κράτους που δε θέλει να προσλάβει νέους καθηγητές για να καλύψει τα οργανικά κενά, αλλά να επιβάλει ένα εργασιακό μεσαίωνα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με καθηγητές δούλους σε ένα ατελείωτο ωράριο δουλειάς. Μιλάμε τέλος, για εκείνους που θα αναγκαστούν να καλύπτουν ατελείωτα χιλιόμετρα κάθε μέρα ή ακόμη και να μετακομίσουν, για να μη γίνουν νέες προσλήψεις από το κράτος σε περιοχές που υπάρχει ανάγκη, επομένως οι καθηγητές για να μη χάσουν τη δουλειά τους, θα υποβληθούν σε μια βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους.

            Η τροπολογία που κατατέθηκε την 29^η Απριλίου, ορίζει τις παραπάνω αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των καθηγητών. Η επιλογή της ημερομηνίας για την κατάθεση της τροπολογίας (παρά τις υποσχέσεις τις κυβέρνησης, πως κάτι τέτοιο δε θα γινόταν) μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είκοσι μέρες σχεδόν πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και με δεδομένες τις αντιδράσεις των καθηγητών, που όπως είναι λογικό θα προβαίναν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, το θέμα μετατέθηκε (και διαστρεβλώθηκε σκοπίμως από τα ΜΜΕ) και η προσοχή της κοινής γνώμης στράφηκε στην παρεμπόδιση διεξαγωγής των εξετάσεων. Έτσι, οι καθηγητές βρέθηκαν υπόλογοι απέναντι σε όλη την κοινωνία και όχι το κράτος, παρότι αυτό είναι που χρησιμοποίησε ως πολιορκητικό κριό απέναντι στην απεργία, την αγωνία των μαθητών και των οικογενειών τους για να διασπάσει την απεργία.

            Η ενέργεια του να χρησιμοποιείς ως μοχλό πίεσης τους μαθητές και την προσπάθεια τους απέναντι στο γενετήσιο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (το οποίο διαφυλάσσεται με την απεργία, η οποία υπερασπίζεται τις ως τώρα κατακτήσεις ή ότι έχει απομείνει αν προτιμάτε) μόνο ως αδίστακτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και ο κοινωνικός κανιβαλισμός καλά κρατεί, με την πλειοψηφία να μη βλέπει το δόλωμα και να πιάνεται στη φάκα: δε φταίει το κράτος που επιτίθεται στους καθηγητές, αλλά οι ίδιοι οι καθηγητές που επιλέγουν να αγωνιστούν. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν προσπαθούμε να κάνουμε την αγιογραφία κανενός και αναγνωρίζουμε πως το συγκεκριμένο κοινωνικό κομμάτι επέλεξε τη σύγκρουση μόνο όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα του, αλλά δεν παύει να διεκδικεί, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επιλέγει τη συγκαταβατικότητα.

Η ενέργεια της επίταξης και μάλιστα προληπτικά (!), μόνο ως φασιστική μπορεί να χαρακτηριστεί.  Αξίζει να σημειωθεί πως από το 1975  και έπειτα έχουν γίνει 7 πολιτικές επιστρατεύσεις, με τις 3 από αυτές να γίνονται στο τρέχον έτος! Είναι εμφανές πως το διακύβευμα, δεν είναι η καταστολή αυτής της απεργίας, αλλά της απεργίας ως διεκδικητικό μέσο των εργαζόμενων. Είτε αυτό χρησιμοποιείται αμυντικά, είτε επιθετικά (sic). Προλειένεται έτσι το έδαφος για την ποινικοποίηση των απεργών, πρώτα σε κοινωνικό επίπεδο (όπως στην παρούσα συγκυρία, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να τάσσεται ενάντια στην προοπτική μιας απεργίας) και έπειτα σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που θα βόλευε πολύ το έργο της οποιασδήποτε κυβέρνησης (εννοούμε τη μετατροπή της απεργίας σε ποινικό αδίκημα).

Με το πρόσχημα πως η απεργία θα κλονίσει την ψυχική υγεία των μαθητών η επίταξη είναι μονόδρομος διατείνεται η κυβέρνηση. Χμμμ… Από τη στιγμή που η τροπολογία που ψηφίστηκε ήταν εύλογο πως θα οδηγούσε σε μια τέτοια κατάσταση, μήπως το κράτος χρησιμοποιεί τη διατάραξη της κοινωνικής συνοχής ως όπλο; Μήπως βάζουν ως ασπίδα στην πολιτική τους, την ψυχική ηρεμία των μαθητών, που βέβαια δε τη λαμβάνουν υπόψη όταν δε δίνουν λεφτά για θέρμανση στα σχολεία ή απολύουν τους γονείς τους, οδηγώντας τους στην απόγνωση… Κάτι τέτοιο δεν είναι απλά αδίστακτο, αλλά και ξεδιάντροπο, πράγμα που οφείλει ο καθένας να κατανοήσει.

Από την άλλη η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) και οι παρατάξεις που έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν και να καθοδηγήσουν, δυστυχώς, τον όποιο αγώνα (οι οποίες πρόσκεινται σε Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) έκαναν τη βρώμικη δουλειά, αφού σε διάστημα δύο ημερών ανακάλεσε την απεργία που η ίδια είχε προτείνει, τραβώντας στην ουσία το χαλί κάτω από τα πόδια των εκπαιδευτικών που είχαν αποφασίσει να απεργήσουν. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η απόφαση για απεργία λήφθηκε έπειτα από μαζικότατες συνελεύσεις, από πολύ ισχυρή πλειοψηφία. Έτσι, για άλλη μια φορά η ηγεσία των συνδικαλιστών-εργατοπατέρες, έγινε το μακρύ χέρι του κράτους και βοήθησε στην καταστολή της απεργίας, αλλά και στη συκοφάντηση της στα μάτια σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας.

Απέναντι σε όλα αυτά και ενώ οι πανελλήνιες διεξάγονται απρόσκοπτα, επιλέγουμε να μην ξεχάσουμε το θέμα, αλλά να το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Οι καθηγητές εξακολουθούν να είναι ένα πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας και οφείλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους επιλέξουν να αγωνιστούν, αφού αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας ή η σειρά των γονιών μας να συκοφαντηθούν ως τεμπέληδες, βολεψάκηδες, καλοπληρωμένοι κ.ο.κ.. Απέναντι στη φρίκη και τη βιαιότητα της επιστράτευσης, αισθανόμαστε το χρέος να δηλώσουμε πως απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας, το μόνο λογικό που μπορεί κανείς να πράξει είναι να αντισταθεί, ακόμη και όταν όλα φαινομενικά είναι εναντίον του.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ

Συνέλευση Συλλόγου Φοιτητών Χημικών Μηχανικών

 Όλοι και όλες στη γενική συνέλευση του συλλόγου τη Δευτέρα 20/5 στις 12:00 (Αμφιθέατρο Α’ έτους) με θέμα:

Η ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ

Οι εργασίες και οι πρόοδοι γίνονται ολοένα και περισσότερες, οι προθεσμίες πιο πιεστικές, τα προαπαιτούμενα πληθαίνουν και η ζωή μας γίνεται δέσμια του προγράμματος σπουδών.

Αν δεν ενδιαφερθούμε να δράσουμε εμείς, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς για μας.

Ηχογράφηση της εκδήλωσης για τα μεταλλεία 30-3-2013

Η ηχογράφηση της εκδήλωσης βρίσκεται διαθέσιμη για κατέβασμα στον παρακάτω ιστότοπο:

http://www.mediafire.com/?l8a3zgmwgtguqz6

Για όποια προβλήματα στην ακρόαση, παρακαλούμε επικοινωνήστε στο e-mail μας, έτσι ώστε να προσπαθήσουμε να επεξεργαστούμε το αρχείο ούτως ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της αναπαραγωγής.

Κείμενο για προαπαιτούμενα που μοιράζεται στο 1ο έτος

Εξέταση στο μάθημα της Ανεφάρμοστης Μηχανικής ΙV (22-4-2013)

Ονοματεπώνυμο:…………………………….

ΑΕΜ:…………………………………………

(Χρόνος εξέτασης 90 λεπτά)

Θέμα 1^ο

Α)Τι είναι τα προαπαιτούμενα μαθήματα(ορισμός-ιστορικό); (μον.10)

Β)Πόσα προαπαιτούμενα έχουμε στη σχολή; (μονολεκτικά) (μον.10)

Θέμα 2^ο

Α)Τι έχει αλλάξει στα προαπαιτούμενα; (προσθήκες-αφαιρέσεις) (μον.10)

Β) Πως επηρεάζουν το Πρόγραμμα Σπουδών; Δικαιολογείστε την απάντηση σας. (μον.10)

Θέμα 3^ο

Α) Τα προαπαιτούμενα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο; Αν όχι, αναφέρετε που δεν ισχύουν και το καθεστώς που επικρατεί. (μον.10)

Β) Ποιο το κέρδος για τους φοιτητές και ποιο το κέρδος για τους καθηγητές;

( η απάντηση σας να μην ξεπερνά τις 10 σειρές) (μον.10)

Θέμα 4^ο

Τι μπορεί να γίνει για να μην ισχύσουν οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτήσεων; (Να δοθεί έμφαση στην άμεση δράση) (μον.40)

Απαντήσεις

Θέμα 1^ο

Α) Προαπαιτούμενα μαθήματα είναι αυτά στα οποία πρέπει να έχει επιτύχει ο φοιτητής ώστε να είναι σε θέση να δηλώσει και να παρακολουθήσει κάποιο συγκεκριμένο μάθημα. Τα προαπαιτούμενα εισήχθησαν στη σχολή μας με αφορμή το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου.

Β) ¤ Φυσικοχημεία 1 και Φυσικοχημεία 2 για τα εργαστήρια Φυσικοχημείας

¤ Θερμοδυναμική 1 ή Θερμοδυναμική 2 ή Φαινόμενα Μεταφοράς 1 ή Φαινόμενα Μεταφοράς 2 για τα εργαστήρια Χημικής μηχανικής 1

¤ Δυναμική Προσομοίωση Διεργασιών ή Ρύθμιση Δυναμικών Συστημάτων και Σχεδιασμός Χημικών Αντιδραστήρων 1 ή Σχεδιασμός Χημικών Αντιδραστήρων 2 για το εργαστήριο Χημικής Μηχανικής 2.

Θέμα 2^ο

Α) Αφαιρέσεις , φυσικά και δεν έγιναν. Έχουμε την προσθήκη των προαπαιτούμενων για τα εργαστήρια Φυσικοχημείας. Αξίζει να σημειωθεί πως για να εγγραφεί κανείς στα εργαστήρια έχει μια ευκαιρία επιτυχίας στο μάθημα της Φυσικοχημείας 2 (εξεταστική Ιανουαρίου).

Β) Ουσιαστικά αυτές οι αλλαγές δημιουργούν φοιτητές δύο ταχυτήτων, αφού όσοι δεν εγγραφούν στα εργαστήρια καθυστερούν τις σπουδές τους κατά ένα χρόνο και εξωθούν τους φοιτητές σε ένα ανηλεές κυνήγι μαθημάτων (βαθμοθηρία) με στόχο να μη μείνουν πίσω και να καταφέρουν να περάσουν έγκαιρα τα μελλοντικά προαπαιτούμενα.

Θέμα 3^ο

Α) Στη σχολή των Χημικών Μηχανικών σε Πάτρα και Αθήνα δεν υπάρχουν προαπαιτούμενα. Εκτός των άλλων στα εργαστήρια δε γίνεται λήψη παρουσιών καθώς η παρακολούθηση δε θεωρείται υποχρεωτική.

Β) Οι φοιτητές δεν έχουν το παραμικρό όφελος, αφού στην προσπάθεια τους να περάσουν τα απαραίτητα αυτά μαθήματα, επικεντρώνουν όλη τους την προσοχή στο να επιτύχουν στην εξέταση των προαπαιτούμενων, ενώ λόγω της αυξανόμενης πίεσης που δέχονται από τη σχολή, βάζουν σε δεύτερη μοίρα οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα (χόμπι, διασκέδαση, ζωή). Ουσιαστικά ο φοιτητής επανέρχεται στη σχολική ηλικία και μάλιστα στην περίοδο των πανελληνίων.

Θέμα 4^ο

Πρώτα να ενημερωθεί και να κατανοήσει την σοβαρότητα της κατάστασης. Έπειτα, να συζητήσει το πρόβλημα με τους συμφοιτητές του. Να οργανώσει δράσεις μέσω συνελεύσεων έτους ή Γενικές συνελεύσεις, Τέλος, να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του και ότι τους προβληματισμούς του, τους μοιράζονται και άλλοι στην σχολή οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ενισχύσουν την όποια δράση , χωρίς να αποσκοπούν σε κάποιο ιδιοτελές η μικροπολιτικό κέρδος.

Κύκλοι αυτομόρφωσης: αναδιάρθρωση στην παιδεία - νόμοι διαμαντοπούλου/γιαννάκου, Τρίτη 23/4 στις 21:00

Καμία εξουσία στη σχολή μας #2

Στις φετινές εκλογές, αποφασίσαμε ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών να μη συμμετάσχουμε σε αυτή τη διαδικασία στις 17 Απριλίου. Η απόφαση στηρίχτηκε σε μια σειρά συζητήσεων, των οποίων τα συμπεράσματα θα εκθέσουμε στο παρόν κείμενο.

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας, είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης είναι απαραίτητη.

Μέχρι πέρσι η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε ως πρωταρχικό σκοπό την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Ακολουθώντας κατά μία έννοια τον τρόπο του συστήματος (κατεβαίνοντας στις εκλογές), αυτή η επιδίωξη μας δεν είχε αποτέλεσμα, αφού για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η αυτοδυναμία είναι αναγκαία. Όμως, ακόμα και αν η αυτοδυναμία ήταν εφικτή, ένα τόσο βαθιά ριζωμένο και καλά θεσμοθετημένο όργανο όπως το Δ.Σ. είναι δύσκολο να καταργηθεί δια παντός και να πάψει να αποτελεί τροχοπέδη στις συλλογικές μας διεκδικήσεις.  Με τη στάση μας φέτος απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελούσε απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας. Άλλωστε με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου έχει απαξιωθεί πλήρως η όποια δυναμική  του, αφού δε λαμβάνονται υπόψη οι αποφάσεις του στη Γενική Συνέλευση Τμήματος (στην οποία πλέον θα λαμβάνει μέρος ένα μόνο μέλος του συλλόγου). Έτσι, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί  ούτε σαν συνδικαλιστικό όργανο.

Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε γιατί δε συμμετέχουμε στις εκλογές με νομικίστικους όρους, αλλά να καταστίσουμε σαφές πως ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο τα Διοικητικά Συμβούλια Συλλόγων, είναι καθαρά διακοσμητικά όργανα, ακόμη και ενταγμένα στο θεσμικά αναγνωρισμένο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται και αντλεί τη δύναμη του.

Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτική ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορούν να επιτευχθούν με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές - συγκεντρωτικές κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, διεκδικώντας την από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω, στην οποία τοποθετούμαστε είτε θεωρητικά είτε ουσιαστικά. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας.

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Κατεβαίνουμε στις εκλογές… ΔΕΝ

Ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών , αποφασίσαμε να μη συμμετάσχουμε στις φετινές εκλογές στις 17 Απρίλη. Και να γιατί…

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης, είναι απαραίτητη.

Μέχρι τώρα η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε 2 στόχους, την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου, λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Με τη στάση μας όλη τη φετινή χρονιά απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας.

     Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτικής ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορεί να επιτευχθεί με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές – συγκεντρωτικές  κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, παλεύοντας για αυτήν από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας, καθώς πιστεύαμε, πιστεύουμε και θα πιστεύουμε πως…

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ