Κείμενο για τις αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών

Ο Δάσκαλος Είναι Βιοπαλαιστής

Και δε μιλάμε για τον καθηγητή που βγάζει μία περιουσία από τα ιδιαίτερα.

           

       

         Μιλάμε για όλους εκείνους (88,000 τον αριθμό), στους οποίους έφτασε το χαρτί της επίταξης, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τις απειλές της κυβέρνησης για φυλάκιση, σε περίπτωση που δεν παραστούν στα εξεταστικά κέντρα των πανελληνίων εξετάσεων. Μιλάμε για εκείνους που θα αναγκαστούν να εργάζονται δύο ώρες επιπλέον κάθε εβδομάδα, για να καλύψουν τα κενά του κράτους που δε θέλει να προσλάβει νέους καθηγητές για να καλύψει τα οργανικά κενά, αλλά να επιβάλει ένα εργασιακό μεσαίωνα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με καθηγητές δούλους σε ένα ατελείωτο ωράριο δουλειάς. Μιλάμε τέλος, για εκείνους που θα αναγκαστούν να καλύπτουν ατελείωτα χιλιόμετρα κάθε μέρα ή ακόμη και να μετακομίσουν, για να μη γίνουν νέες προσλήψεις από το κράτος σε περιοχές που υπάρχει ανάγκη, επομένως οι καθηγητές για να μη χάσουν τη δουλειά τους, θα υποβληθούν σε μια βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους.

            Η τροπολογία που κατατέθηκε την 29^η Απριλίου, ορίζει τις παραπάνω αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των καθηγητών. Η επιλογή της ημερομηνίας για την κατάθεση της τροπολογίας (παρά τις υποσχέσεις τις κυβέρνησης, πως κάτι τέτοιο δε θα γινόταν) μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είκοσι μέρες σχεδόν πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και με δεδομένες τις αντιδράσεις των καθηγητών, που όπως είναι λογικό θα προβαίναν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, το θέμα μετατέθηκε (και διαστρεβλώθηκε σκοπίμως από τα ΜΜΕ) και η προσοχή της κοινής γνώμης στράφηκε στην παρεμπόδιση διεξαγωγής των εξετάσεων. Έτσι, οι καθηγητές βρέθηκαν υπόλογοι απέναντι σε όλη την κοινωνία και όχι το κράτος, παρότι αυτό είναι που χρησιμοποίησε ως πολιορκητικό κριό απέναντι στην απεργία, την αγωνία των μαθητών και των οικογενειών τους για να διασπάσει την απεργία.

            Η ενέργεια του να χρησιμοποιείς ως μοχλό πίεσης τους μαθητές και την προσπάθεια τους απέναντι στο γενετήσιο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (το οποίο διαφυλάσσεται με την απεργία, η οποία υπερασπίζεται τις ως τώρα κατακτήσεις ή ότι έχει απομείνει αν προτιμάτε) μόνο ως αδίστακτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και ο κοινωνικός κανιβαλισμός καλά κρατεί, με την πλειοψηφία να μη βλέπει το δόλωμα και να πιάνεται στη φάκα: δε φταίει το κράτος που επιτίθεται στους καθηγητές, αλλά οι ίδιοι οι καθηγητές που επιλέγουν να αγωνιστούν. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν προσπαθούμε να κάνουμε την αγιογραφία κανενός και αναγνωρίζουμε πως το συγκεκριμένο κοινωνικό κομμάτι επέλεξε τη σύγκρουση μόνο όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα του, αλλά δεν παύει να διεκδικεί, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επιλέγει τη συγκαταβατικότητα.

Η ενέργεια της επίταξης και μάλιστα προληπτικά (!), μόνο ως φασιστική μπορεί να χαρακτηριστεί.  Αξίζει να σημειωθεί πως από το 1975  και έπειτα έχουν γίνει 7 πολιτικές επιστρατεύσεις, με τις 3 από αυτές να γίνονται στο τρέχον έτος! Είναι εμφανές πως το διακύβευμα, δεν είναι η καταστολή αυτής της απεργίας, αλλά της απεργίας ως διεκδικητικό μέσο των εργαζόμενων. Είτε αυτό χρησιμοποιείται αμυντικά, είτε επιθετικά (sic). Προλειένεται έτσι το έδαφος για την ποινικοποίηση των απεργών, πρώτα σε κοινωνικό επίπεδο (όπως στην παρούσα συγκυρία, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να τάσσεται ενάντια στην προοπτική μιας απεργίας) και έπειτα σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που θα βόλευε πολύ το έργο της οποιασδήποτε κυβέρνησης (εννοούμε τη μετατροπή της απεργίας σε ποινικό αδίκημα).

Με το πρόσχημα πως η απεργία θα κλονίσει την ψυχική υγεία των μαθητών η επίταξη είναι μονόδρομος διατείνεται η κυβέρνηση. Χμμμ… Από τη στιγμή που η τροπολογία που ψηφίστηκε ήταν εύλογο πως θα οδηγούσε σε μια τέτοια κατάσταση, μήπως το κράτος χρησιμοποιεί τη διατάραξη της κοινωνικής συνοχής ως όπλο; Μήπως βάζουν ως ασπίδα στην πολιτική τους, την ψυχική ηρεμία των μαθητών, που βέβαια δε τη λαμβάνουν υπόψη όταν δε δίνουν λεφτά για θέρμανση στα σχολεία ή απολύουν τους γονείς τους, οδηγώντας τους στην απόγνωση… Κάτι τέτοιο δεν είναι απλά αδίστακτο, αλλά και ξεδιάντροπο, πράγμα που οφείλει ο καθένας να κατανοήσει.

Από την άλλη η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) και οι παρατάξεις που έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν και να καθοδηγήσουν, δυστυχώς, τον όποιο αγώνα (οι οποίες πρόσκεινται σε Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) έκαναν τη βρώμικη δουλειά, αφού σε διάστημα δύο ημερών ανακάλεσε την απεργία που η ίδια είχε προτείνει, τραβώντας στην ουσία το χαλί κάτω από τα πόδια των εκπαιδευτικών που είχαν αποφασίσει να απεργήσουν. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η απόφαση για απεργία λήφθηκε έπειτα από μαζικότατες συνελεύσεις, από πολύ ισχυρή πλειοψηφία. Έτσι, για άλλη μια φορά η ηγεσία των συνδικαλιστών-εργατοπατέρες, έγινε το μακρύ χέρι του κράτους και βοήθησε στην καταστολή της απεργίας, αλλά και στη συκοφάντηση της στα μάτια σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας.

Απέναντι σε όλα αυτά και ενώ οι πανελλήνιες διεξάγονται απρόσκοπτα, επιλέγουμε να μην ξεχάσουμε το θέμα, αλλά να το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Οι καθηγητές εξακολουθούν να είναι ένα πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας και οφείλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους επιλέξουν να αγωνιστούν, αφού αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας ή η σειρά των γονιών μας να συκοφαντηθούν ως τεμπέληδες, βολεψάκηδες, καλοπληρωμένοι κ.ο.κ.. Απέναντι στη φρίκη και τη βιαιότητα της επιστράτευσης, αισθανόμαστε το χρέος να δηλώσουμε πως απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας, το μόνο λογικό που μπορεί κανείς να πράξει είναι να αντισταθεί, ακόμη και όταν όλα φαινομενικά είναι εναντίον του.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ