Κείμενο για την κατάσταση που επικρατεί στο Α.Π.Θ λόγω της μη απομιδής των σκουπιδιών

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΠΘ :  the sequel

            Παρά την “επιτυχέστατη” προσπάθεια των πρυτανικών αρχών και των καλοθελητών – εθελοντών φοιτητών να καθαρίσουν το πανεπιστήμιο τον περασμένο Δεκέμβρη, έπειτα από κάλεσμα του ίδιου του πρύτανη, και να απομακρύνουν από αυτό τα επικίνδυνα στοιχεία^[1] που απειλούσαν την εύρυθμη και αποκλειστικά ακαδημαϊκή λειτουργία του, να που σιγά – σιγά τα σκουπίδια ξανακάνουν την εμφάνισή τους στους διαδρόμους του Α.Π.Θ.

Πως καταλήξαμε όμως σε αυτή την κατάσταση;

            Εδώ και χρόνια το πανεπιστήμιο στηρίζει τη λειτουργία του στην ύπαρξη των εργολαβιών, οι οποίες αναλαμβάνουν υπηρεσίες, όπως η καθαριότητα, η τεχνική υπηρεσία, η φύλαξη κλπ. Η αρχή λειτουργίας των εργολαβιών αυτών, είναι ότι το πανεπιστήμιο υπογράφει συμβάσεις μέσω των οποίων αναθέτει στις εταιρίες τις διάφορες εργασίες και αυτές με τη σειρά τους αναλαμβάνουν τη διάθεση των εργαζομένων τους για την τέλεση του έργου. Αυτό σημαίνει ότι οι εργολαβικοί υπάλληλοι δε συνδέονται άμεσα με το πανεπιστήμιο, αλλά μέσω της εργολαβικής εταιρίας, γεγονός που αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους, καθώς επιδίωξη του εργολάβου είναι η υπογραφή συμβάσεων τέτοιων, που δεν θα προσφέρουν μόνιμη και σταθερή εργασία, δημιουργώντας μισθολογικά και εργασιακά «ευέλικτους υπαλλήλους» (αυτός που υπάκουα εκτελεί τα θέλω του εργοδότη χωρίς να αντιδρά είναι αυτός που μένει στη δουλειά, ενώ αυτός που διεκδικεί απολύεται), και από την άλλη η τήρηση των όρων των συμβάσεων θυσιάζεται πρώτη στο βωμό ενός υποτιθέμενου «οικονομικού αδιεξόδου» του αφεντικού. Μέσω του καθεστώτος αυτού θίγονται  όχι μόνο οι εργαζόμενοι που υπάγονται σε αυτό, αλλά και το ίδιο το πανεπιστήμιο, το οποίο θα μπορούσε να εξοικονομήσει 5,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως με την κατάργηση του εργολάβου – μεσάζοντα.

            Όταν λοιπόν φέτος οι εργολαβικοί υπάλληλοι βρέθηκαν για μία ακόμη φορά σε καθεστώς επισφάλειας, με τον κίνδυνο της μη απόδοσης των δεδουλευμένων τους (τα οποία λόγω γραφειοκρατικών κολλημάτων μεταξύ πρυτανείας και αρμόδιων αρχών δεν τους έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα - μέσα Ιουνίου - παραμένοντας ουσιαστικά απλήρωτοι εδώ και 7 μήνες!), προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν η συσσώρευση βουνών σκουπιδιών στο Α.Π.Θ. Η απεργία αυτή βρήκε απέναντί της όχι μόνο, όπως ήταν αναμενόμενο, τις πρυτανικές αρχές, αλλά και την πλειονότητα των φοιτητών, οι οποίοι προσηλωμένοι όπως ήταν στις σπουδές τους δεν ενδιαφέρθηκαν να κατανοήσουν τον πραγματικό λόγο της απεργίας (άρα και της συσσώρευσης των σκουπιδιών), αλλά την αντιμετώπισαν ως ένα εμπόδιο για την εκπαιδευτική διαδικασία. Η γενναία συνεισφορά των “καλών Σαμαρειτών” - φοιτητών που έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των αρχών για εθελοντικό καθαρισμό του πανεπιστημίου, μαζί με την αδιαφορία των υπολοίπων, συνετέλεσε αποφασιστικά στον τερματισμό του αγώνα των εργολαβικών και κατ' επέκταση στην απόλυση τους.

            Και να 'μαστε λοιπόν 7 μήνες μετά σ' ένα πανεπιστήμιο, όπου ούτε απεργία γίνεται, ούτε “ταραχοποιά στοιχεία” υπάρχουν για να το βρομίζουν ηθελημένα. Τα σκουπίδια παρ' όλα αυτά έχουν αρχίσει να συσσωρεύονται και πάλι σε σημεία εκτός κάδων, ενώ η κατάσταση στις τουαλέτες είναι τουλάχιστον επικίνδυνη για την υγεία. Το “ευχάριστο” στην υπόθεση είναι ότι τώρα δεν υπάρχουν εργολαβικοί για να κατηγορηθούν για την κατάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος για να κατηγορηθεί, μιας και δεν υπάρχει καμία σταθερή δομή που να έχει αναλάβει την καθαριότητα του πανεπιστημίου από την ημέρα που έπαυσε η απεργία. Προσωρινά βέβαια και σε αραιά διαστήματα, η καθαριότητα επιτελούνταν από 3 άτομα, τα οποία ήταν υπεύθυνα για 14 πανεπιστημιακά κτίρια (!!!), και αυτό για να πάρουν τα “χοντρά” και να καθησυχαστεί η πλειοψηφία των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί κανονικά.

Συμπέρασμα;

“Το Α.Π.Θ. ενωμένο μπορεί να πετύχει πολλά” [Ιωάννης Μυλόπουλος, 29/11/2012].

Ακόμα και να διαλύσει απεργίες και εργατικούς αγώνες...

[1] Σύμφωνα με την κρίση τους τα επικίνδυνα στοιχεία δεν ήταν, όπως θα σκεφτόταν κανείς, τα σκουπίδια, αλλά οι εργολαβικοί υπάλληλοι που απεργούσαν, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και μόνιμη και σταθερή εργασία.