Κείμενο για την κατάσταση που επικρατεί στο Α.Π.Θ λόγω της μη απομιδής των σκουπιδιών

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΠΘ :  the sequel

            Παρά την “επιτυχέστατη” προσπάθεια των πρυτανικών αρχών και των καλοθελητών – εθελοντών φοιτητών να καθαρίσουν το πανεπιστήμιο τον περασμένο Δεκέμβρη, έπειτα από κάλεσμα του ίδιου του πρύτανη, και να απομακρύνουν από αυτό τα επικίνδυνα στοιχεία^[1] που απειλούσαν την εύρυθμη και αποκλειστικά ακαδημαϊκή λειτουργία του, να που σιγά – σιγά τα σκουπίδια ξανακάνουν την εμφάνισή τους στους διαδρόμους του Α.Π.Θ.

Πως καταλήξαμε όμως σε αυτή την κατάσταση;

            Εδώ και χρόνια το πανεπιστήμιο στηρίζει τη λειτουργία του στην ύπαρξη των εργολαβιών, οι οποίες αναλαμβάνουν υπηρεσίες, όπως η καθαριότητα, η τεχνική υπηρεσία, η φύλαξη κλπ. Η αρχή λειτουργίας των εργολαβιών αυτών, είναι ότι το πανεπιστήμιο υπογράφει συμβάσεις μέσω των οποίων αναθέτει στις εταιρίες τις διάφορες εργασίες και αυτές με τη σειρά τους αναλαμβάνουν τη διάθεση των εργαζομένων τους για την τέλεση του έργου. Αυτό σημαίνει ότι οι εργολαβικοί υπάλληλοι δε συνδέονται άμεσα με το πανεπιστήμιο, αλλά μέσω της εργολαβικής εταιρίας, γεγονός που αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους, καθώς επιδίωξη του εργολάβου είναι η υπογραφή συμβάσεων τέτοιων, που δεν θα προσφέρουν μόνιμη και σταθερή εργασία, δημιουργώντας μισθολογικά και εργασιακά «ευέλικτους υπαλλήλους» (αυτός που υπάκουα εκτελεί τα θέλω του εργοδότη χωρίς να αντιδρά είναι αυτός που μένει στη δουλειά, ενώ αυτός που διεκδικεί απολύεται), και από την άλλη η τήρηση των όρων των συμβάσεων θυσιάζεται πρώτη στο βωμό ενός υποτιθέμενου «οικονομικού αδιεξόδου» του αφεντικού. Μέσω του καθεστώτος αυτού θίγονται  όχι μόνο οι εργαζόμενοι που υπάγονται σε αυτό, αλλά και το ίδιο το πανεπιστήμιο, το οποίο θα μπορούσε να εξοικονομήσει 5,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως με την κατάργηση του εργολάβου – μεσάζοντα.

            Όταν λοιπόν φέτος οι εργολαβικοί υπάλληλοι βρέθηκαν για μία ακόμη φορά σε καθεστώς επισφάλειας, με τον κίνδυνο της μη απόδοσης των δεδουλευμένων τους (τα οποία λόγω γραφειοκρατικών κολλημάτων μεταξύ πρυτανείας και αρμόδιων αρχών δεν τους έχουν καταβληθεί μέχρι σήμερα - μέσα Ιουνίου - παραμένοντας ουσιαστικά απλήρωτοι εδώ και 7 μήνες!), προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν η συσσώρευση βουνών σκουπιδιών στο Α.Π.Θ. Η απεργία αυτή βρήκε απέναντί της όχι μόνο, όπως ήταν αναμενόμενο, τις πρυτανικές αρχές, αλλά και την πλειονότητα των φοιτητών, οι οποίοι προσηλωμένοι όπως ήταν στις σπουδές τους δεν ενδιαφέρθηκαν να κατανοήσουν τον πραγματικό λόγο της απεργίας (άρα και της συσσώρευσης των σκουπιδιών), αλλά την αντιμετώπισαν ως ένα εμπόδιο για την εκπαιδευτική διαδικασία. Η γενναία συνεισφορά των “καλών Σαμαρειτών” - φοιτητών που έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα των αρχών για εθελοντικό καθαρισμό του πανεπιστημίου, μαζί με την αδιαφορία των υπολοίπων, συνετέλεσε αποφασιστικά στον τερματισμό του αγώνα των εργολαβικών και κατ' επέκταση στην απόλυση τους.

            Και να 'μαστε λοιπόν 7 μήνες μετά σ' ένα πανεπιστήμιο, όπου ούτε απεργία γίνεται, ούτε “ταραχοποιά στοιχεία” υπάρχουν για να το βρομίζουν ηθελημένα. Τα σκουπίδια παρ' όλα αυτά έχουν αρχίσει να συσσωρεύονται και πάλι σε σημεία εκτός κάδων, ενώ η κατάσταση στις τουαλέτες είναι τουλάχιστον επικίνδυνη για την υγεία. Το “ευχάριστο” στην υπόθεση είναι ότι τώρα δεν υπάρχουν εργολαβικοί για να κατηγορηθούν για την κατάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος για να κατηγορηθεί, μιας και δεν υπάρχει καμία σταθερή δομή που να έχει αναλάβει την καθαριότητα του πανεπιστημίου από την ημέρα που έπαυσε η απεργία. Προσωρινά βέβαια και σε αραιά διαστήματα, η καθαριότητα επιτελούνταν από 3 άτομα, τα οποία ήταν υπεύθυνα για 14 πανεπιστημιακά κτίρια (!!!), και αυτό για να πάρουν τα “χοντρά” και να καθησυχαστεί η πλειοψηφία των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί κανονικά.

Συμπέρασμα;

“Το Α.Π.Θ. ενωμένο μπορεί να πετύχει πολλά” [Ιωάννης Μυλόπουλος, 29/11/2012].

Ακόμα και να διαλύσει απεργίες και εργατικούς αγώνες...

[1] Σύμφωνα με την κρίση τους τα επικίνδυνα στοιχεία δεν ήταν, όπως θα σκεφτόταν κανείς, τα σκουπίδια, αλλά οι εργολαβικοί υπάλληλοι που απεργούσαν, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και μόνιμη και σταθερή εργασία.

Κύκλος αυτο-μόρφωσης με θέμα το φασισμό + Προβολή ταινίας

Κείμενο για τις αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών

Ο Δάσκαλος Είναι Βιοπαλαιστής

Και δε μιλάμε για τον καθηγητή που βγάζει μία περιουσία από τα ιδιαίτερα.

           

       

         Μιλάμε για όλους εκείνους (88,000 τον αριθμό), στους οποίους έφτασε το χαρτί της επίταξης, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τις απειλές της κυβέρνησης για φυλάκιση, σε περίπτωση που δεν παραστούν στα εξεταστικά κέντρα των πανελληνίων εξετάσεων. Μιλάμε για εκείνους που θα αναγκαστούν να εργάζονται δύο ώρες επιπλέον κάθε εβδομάδα, για να καλύψουν τα κενά του κράτους που δε θέλει να προσλάβει νέους καθηγητές για να καλύψει τα οργανικά κενά, αλλά να επιβάλει ένα εργασιακό μεσαίωνα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με καθηγητές δούλους σε ένα ατελείωτο ωράριο δουλειάς. Μιλάμε τέλος, για εκείνους που θα αναγκαστούν να καλύπτουν ατελείωτα χιλιόμετρα κάθε μέρα ή ακόμη και να μετακομίσουν, για να μη γίνουν νέες προσλήψεις από το κράτος σε περιοχές που υπάρχει ανάγκη, επομένως οι καθηγητές για να μη χάσουν τη δουλειά τους, θα υποβληθούν σε μια βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους.

            Η τροπολογία που κατατέθηκε την 29^η Απριλίου, ορίζει τις παραπάνω αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς των καθηγητών. Η επιλογή της ημερομηνίας για την κατάθεση της τροπολογίας (παρά τις υποσχέσεις τις κυβέρνησης, πως κάτι τέτοιο δε θα γινόταν) μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είκοσι μέρες σχεδόν πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και με δεδομένες τις αντιδράσεις των καθηγητών, που όπως είναι λογικό θα προβαίναν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, το θέμα μετατέθηκε (και διαστρεβλώθηκε σκοπίμως από τα ΜΜΕ) και η προσοχή της κοινής γνώμης στράφηκε στην παρεμπόδιση διεξαγωγής των εξετάσεων. Έτσι, οι καθηγητές βρέθηκαν υπόλογοι απέναντι σε όλη την κοινωνία και όχι το κράτος, παρότι αυτό είναι που χρησιμοποίησε ως πολιορκητικό κριό απέναντι στην απεργία, την αγωνία των μαθητών και των οικογενειών τους για να διασπάσει την απεργία.

            Η ενέργεια του να χρησιμοποιείς ως μοχλό πίεσης τους μαθητές και την προσπάθεια τους απέναντι στο γενετήσιο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (το οποίο διαφυλάσσεται με την απεργία, η οποία υπερασπίζεται τις ως τώρα κατακτήσεις ή ότι έχει απομείνει αν προτιμάτε) μόνο ως αδίστακτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και ο κοινωνικός κανιβαλισμός καλά κρατεί, με την πλειοψηφία να μη βλέπει το δόλωμα και να πιάνεται στη φάκα: δε φταίει το κράτος που επιτίθεται στους καθηγητές, αλλά οι ίδιοι οι καθηγητές που επιλέγουν να αγωνιστούν. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν προσπαθούμε να κάνουμε την αγιογραφία κανενός και αναγνωρίζουμε πως το συγκεκριμένο κοινωνικό κομμάτι επέλεξε τη σύγκρουση μόνο όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα του, αλλά δεν παύει να διεκδικεί, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της κοινωνίας που επιλέγει τη συγκαταβατικότητα.

Η ενέργεια της επίταξης και μάλιστα προληπτικά (!), μόνο ως φασιστική μπορεί να χαρακτηριστεί.  Αξίζει να σημειωθεί πως από το 1975  και έπειτα έχουν γίνει 7 πολιτικές επιστρατεύσεις, με τις 3 από αυτές να γίνονται στο τρέχον έτος! Είναι εμφανές πως το διακύβευμα, δεν είναι η καταστολή αυτής της απεργίας, αλλά της απεργίας ως διεκδικητικό μέσο των εργαζόμενων. Είτε αυτό χρησιμοποιείται αμυντικά, είτε επιθετικά (sic). Προλειένεται έτσι το έδαφος για την ποινικοποίηση των απεργών, πρώτα σε κοινωνικό επίπεδο (όπως στην παρούσα συγκυρία, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να τάσσεται ενάντια στην προοπτική μιας απεργίας) και έπειτα σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που θα βόλευε πολύ το έργο της οποιασδήποτε κυβέρνησης (εννοούμε τη μετατροπή της απεργίας σε ποινικό αδίκημα).

Με το πρόσχημα πως η απεργία θα κλονίσει την ψυχική υγεία των μαθητών η επίταξη είναι μονόδρομος διατείνεται η κυβέρνηση. Χμμμ… Από τη στιγμή που η τροπολογία που ψηφίστηκε ήταν εύλογο πως θα οδηγούσε σε μια τέτοια κατάσταση, μήπως το κράτος χρησιμοποιεί τη διατάραξη της κοινωνικής συνοχής ως όπλο; Μήπως βάζουν ως ασπίδα στην πολιτική τους, την ψυχική ηρεμία των μαθητών, που βέβαια δε τη λαμβάνουν υπόψη όταν δε δίνουν λεφτά για θέρμανση στα σχολεία ή απολύουν τους γονείς τους, οδηγώντας τους στην απόγνωση… Κάτι τέτοιο δεν είναι απλά αδίστακτο, αλλά και ξεδιάντροπο, πράγμα που οφείλει ο καθένας να κατανοήσει.

Από την άλλη η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) και οι παρατάξεις που έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν και να καθοδηγήσουν, δυστυχώς, τον όποιο αγώνα (οι οποίες πρόσκεινται σε Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) έκαναν τη βρώμικη δουλειά, αφού σε διάστημα δύο ημερών ανακάλεσε την απεργία που η ίδια είχε προτείνει, τραβώντας στην ουσία το χαλί κάτω από τα πόδια των εκπαιδευτικών που είχαν αποφασίσει να απεργήσουν. Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η απόφαση για απεργία λήφθηκε έπειτα από μαζικότατες συνελεύσεις, από πολύ ισχυρή πλειοψηφία. Έτσι, για άλλη μια φορά η ηγεσία των συνδικαλιστών-εργατοπατέρες, έγινε το μακρύ χέρι του κράτους και βοήθησε στην καταστολή της απεργίας, αλλά και στη συκοφάντηση της στα μάτια σχεδόν του συνόλου της κοινωνίας.

Απέναντι σε όλα αυτά και ενώ οι πανελλήνιες διεξάγονται απρόσκοπτα, επιλέγουμε να μην ξεχάσουμε το θέμα, αλλά να το ξαναφέρουμε στην επιφάνεια. Οι καθηγητές εξακολουθούν να είναι ένα πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας και οφείλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους επιλέξουν να αγωνιστούν, αφού αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας ή η σειρά των γονιών μας να συκοφαντηθούν ως τεμπέληδες, βολεψάκηδες, καλοπληρωμένοι κ.ο.κ.. Απέναντι στη φρίκη και τη βιαιότητα της επιστράτευσης, αισθανόμαστε το χρέος να δηλώσουμε πως απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας, το μόνο λογικό που μπορεί κανείς να πράξει είναι να αντισταθεί, ακόμη και όταν όλα φαινομενικά είναι εναντίον του.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ

Συνέλευση Συλλόγου Φοιτητών Χημικών Μηχανικών

 Όλοι και όλες στη γενική συνέλευση του συλλόγου τη Δευτέρα 20/5 στις 12:00 (Αμφιθέατρο Α’ έτους) με θέμα:

Η ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ

Οι εργασίες και οι πρόοδοι γίνονται ολοένα και περισσότερες, οι προθεσμίες πιο πιεστικές, τα προαπαιτούμενα πληθαίνουν και η ζωή μας γίνεται δέσμια του προγράμματος σπουδών.

Αν δεν ενδιαφερθούμε να δράσουμε εμείς, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς για μας.

Ηχογράφηση της εκδήλωσης για τα μεταλλεία 30-3-2013

Η ηχογράφηση της εκδήλωσης βρίσκεται διαθέσιμη για κατέβασμα στον παρακάτω ιστότοπο:

http://www.mediafire.com/?l8a3zgmwgtguqz6

Για όποια προβλήματα στην ακρόαση, παρακαλούμε επικοινωνήστε στο e-mail μας, έτσι ώστε να προσπαθήσουμε να επεξεργαστούμε το αρχείο ούτως ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της αναπαραγωγής.

Κείμενο για προαπαιτούμενα που μοιράζεται στο 1ο έτος

Εξέταση στο μάθημα της Ανεφάρμοστης Μηχανικής ΙV (22-4-2013)

Ονοματεπώνυμο:…………………………….

ΑΕΜ:…………………………………………

(Χρόνος εξέτασης 90 λεπτά)

Θέμα 1^ο

Α)Τι είναι τα προαπαιτούμενα μαθήματα(ορισμός-ιστορικό); (μον.10)

Β)Πόσα προαπαιτούμενα έχουμε στη σχολή; (μονολεκτικά) (μον.10)

Θέμα 2^ο

Α)Τι έχει αλλάξει στα προαπαιτούμενα; (προσθήκες-αφαιρέσεις) (μον.10)

Β) Πως επηρεάζουν το Πρόγραμμα Σπουδών; Δικαιολογείστε την απάντηση σας. (μον.10)

Θέμα 3^ο

Α) Τα προαπαιτούμενα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο; Αν όχι, αναφέρετε που δεν ισχύουν και το καθεστώς που επικρατεί. (μον.10)

Β) Ποιο το κέρδος για τους φοιτητές και ποιο το κέρδος για τους καθηγητές;

( η απάντηση σας να μην ξεπερνά τις 10 σειρές) (μον.10)

Θέμα 4^ο

Τι μπορεί να γίνει για να μην ισχύσουν οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτήσεων; (Να δοθεί έμφαση στην άμεση δράση) (μον.40)

Απαντήσεις

Θέμα 1^ο

Α) Προαπαιτούμενα μαθήματα είναι αυτά στα οποία πρέπει να έχει επιτύχει ο φοιτητής ώστε να είναι σε θέση να δηλώσει και να παρακολουθήσει κάποιο συγκεκριμένο μάθημα. Τα προαπαιτούμενα εισήχθησαν στη σχολή μας με αφορμή το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου.

Β) ¤ Φυσικοχημεία 1 και Φυσικοχημεία 2 για τα εργαστήρια Φυσικοχημείας

¤ Θερμοδυναμική 1 ή Θερμοδυναμική 2 ή Φαινόμενα Μεταφοράς 1 ή Φαινόμενα Μεταφοράς 2 για τα εργαστήρια Χημικής μηχανικής 1

¤ Δυναμική Προσομοίωση Διεργασιών ή Ρύθμιση Δυναμικών Συστημάτων και Σχεδιασμός Χημικών Αντιδραστήρων 1 ή Σχεδιασμός Χημικών Αντιδραστήρων 2 για το εργαστήριο Χημικής Μηχανικής 2.

Θέμα 2^ο

Α) Αφαιρέσεις , φυσικά και δεν έγιναν. Έχουμε την προσθήκη των προαπαιτούμενων για τα εργαστήρια Φυσικοχημείας. Αξίζει να σημειωθεί πως για να εγγραφεί κανείς στα εργαστήρια έχει μια ευκαιρία επιτυχίας στο μάθημα της Φυσικοχημείας 2 (εξεταστική Ιανουαρίου).

Β) Ουσιαστικά αυτές οι αλλαγές δημιουργούν φοιτητές δύο ταχυτήτων, αφού όσοι δεν εγγραφούν στα εργαστήρια καθυστερούν τις σπουδές τους κατά ένα χρόνο και εξωθούν τους φοιτητές σε ένα ανηλεές κυνήγι μαθημάτων (βαθμοθηρία) με στόχο να μη μείνουν πίσω και να καταφέρουν να περάσουν έγκαιρα τα μελλοντικά προαπαιτούμενα.

Θέμα 3^ο

Α) Στη σχολή των Χημικών Μηχανικών σε Πάτρα και Αθήνα δεν υπάρχουν προαπαιτούμενα. Εκτός των άλλων στα εργαστήρια δε γίνεται λήψη παρουσιών καθώς η παρακολούθηση δε θεωρείται υποχρεωτική.

Β) Οι φοιτητές δεν έχουν το παραμικρό όφελος, αφού στην προσπάθεια τους να περάσουν τα απαραίτητα αυτά μαθήματα, επικεντρώνουν όλη τους την προσοχή στο να επιτύχουν στην εξέταση των προαπαιτούμενων, ενώ λόγω της αυξανόμενης πίεσης που δέχονται από τη σχολή, βάζουν σε δεύτερη μοίρα οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα (χόμπι, διασκέδαση, ζωή). Ουσιαστικά ο φοιτητής επανέρχεται στη σχολική ηλικία και μάλιστα στην περίοδο των πανελληνίων.

Θέμα 4^ο

Πρώτα να ενημερωθεί και να κατανοήσει την σοβαρότητα της κατάστασης. Έπειτα, να συζητήσει το πρόβλημα με τους συμφοιτητές του. Να οργανώσει δράσεις μέσω συνελεύσεων έτους ή Γενικές συνελεύσεις, Τέλος, να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του και ότι τους προβληματισμούς του, τους μοιράζονται και άλλοι στην σχολή οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ενισχύσουν την όποια δράση , χωρίς να αποσκοπούν σε κάποιο ιδιοτελές η μικροπολιτικό κέρδος.

Κύκλοι αυτομόρφωσης: αναδιάρθρωση στην παιδεία - νόμοι διαμαντοπούλου/γιαννάκου, Τρίτη 23/4 στις 21:00

Καμία εξουσία στη σχολή μας #2

Στις φετινές εκλογές, αποφασίσαμε ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών να μη συμμετάσχουμε σε αυτή τη διαδικασία στις 17 Απριλίου. Η απόφαση στηρίχτηκε σε μια σειρά συζητήσεων, των οποίων τα συμπεράσματα θα εκθέσουμε στο παρόν κείμενο.

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας, είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης είναι απαραίτητη.

Μέχρι πέρσι η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε ως πρωταρχικό σκοπό την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Ακολουθώντας κατά μία έννοια τον τρόπο του συστήματος (κατεβαίνοντας στις εκλογές), αυτή η επιδίωξη μας δεν είχε αποτέλεσμα, αφού για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η αυτοδυναμία είναι αναγκαία. Όμως, ακόμα και αν η αυτοδυναμία ήταν εφικτή, ένα τόσο βαθιά ριζωμένο και καλά θεσμοθετημένο όργανο όπως το Δ.Σ. είναι δύσκολο να καταργηθεί δια παντός και να πάψει να αποτελεί τροχοπέδη στις συλλογικές μας διεκδικήσεις.  Με τη στάση μας φέτος απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελούσε απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας. Άλλωστε με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου έχει απαξιωθεί πλήρως η όποια δυναμική  του, αφού δε λαμβάνονται υπόψη οι αποφάσεις του στη Γενική Συνέλευση Τμήματος (στην οποία πλέον θα λαμβάνει μέρος ένα μόνο μέλος του συλλόγου). Έτσι, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί  ούτε σαν συνδικαλιστικό όργανο.

Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε γιατί δε συμμετέχουμε στις εκλογές με νομικίστικους όρους, αλλά να καταστίσουμε σαφές πως ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο τα Διοικητικά Συμβούλια Συλλόγων, είναι καθαρά διακοσμητικά όργανα, ακόμη και ενταγμένα στο θεσμικά αναγνωρισμένο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται και αντλεί τη δύναμη του.

Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτική ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορούν να επιτευχθούν με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές - συγκεντρωτικές κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, διεκδικώντας την από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω, στην οποία τοποθετούμαστε είτε θεωρητικά είτε ουσιαστικά. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας.

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Κατεβαίνουμε στις εκλογές… ΔΕΝ

Ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών , αποφασίσαμε να μη συμμετάσχουμε στις φετινές εκλογές στις 17 Απρίλη. Και να γιατί…

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης, είναι απαραίτητη.

Μέχρι τώρα η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε 2 στόχους, την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου, λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Με τη στάση μας όλη τη φετινή χρονιά απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας.

     Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτικής ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορεί να επιτευχθεί με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές – συγκεντρωτικές  κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, παλεύοντας για αυτήν από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας, καθώς πιστεύαμε, πιστεύουμε και θα πιστεύουμε πως…

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

            Η μεταλλευτική δραστηριότητα στη Χαλκιδική εντοπίζεται ήδη από την αρχαιότητα. Στην πρόσφατη ιστορία και συγκεκριμένα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πλειονότητα των μετοχών βρισκόταν στην κατοχή της Ανώνυμης Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων, εν συνεχεία το 1995, τόσο τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των μεταλλείων, όσο και οι εγκαταστάσεις τους περιήλθαν στην TVX Hellas, θυγατρική της καναδικής TVX Gold. Η μεταλλευτική δραστηριότητα διεκόπη το 2003 μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο έκρινε ότι οι πιθανές επιπτώσεις είναι μεγαλύτερες από το κοινωνικό και οικονομικό της όφελος. Την ίδια χρονιά, τα μεταλλεία μεταβιβάζονται έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό δημόσιο και την ίδια μέρα μεταπωλήθηκαν στην ίδια τιμή στην Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.. Η Ελληνικός Χρυσός ανήκε τότε στον επιχειρηματία Μπόμπολα, της οποίας το 95% εξαγοράστηκε το 2007 από την European Goldfields Ltd, ποσοστό το οποίο το 2011 μεταπωλήθηκε στην καναδική El Dorado[1].

            Η μεταβίβαση έγινε μέσω σύμβασης σύμφωνα με την οποία η εταιρεία απαλλάσσεται από οποιοδήποτε φόρο και ταυτόχρονα αμνηστεύεται εκ των προτέρων για οποιεσδήποτε περιβαλλοντικές επιπτώσεις μπορούν να αναχθούν σε δραστηριότητες του παρελθόντος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιες καταστροφές προκύψουν από τις δραστηριότητες της εταιρείας σε περιοχές που έχουν ήδη υποστεί βλάβες από προηγούμενες μεταλλευτικές ενέργειες, η εταιρεία δε φέρει καμία ευθύνη για την αποκατάστασή τους. Τα μόνα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από αυτήν την επένδυση θα προέρχονται από τη φορολόγηση των εργαζομένων (όπως δήλωσε με περίσσεια υπερηφάνεια ο τότε υπουργός περιβάλλοντος Παπακωνσταντίνου), τη στιγμή που η αξία των μεταλλευμάτων εκτιμάται περί τα 15,5 δις ευρώ. Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό από τον τρόπο, αλλά και το χρόνο των διαδικασιών μεταβίβασης είναι καταφανής η στενή σχέση κράτους – κεφαλαίου, το οποίο πρώτο προωθεί τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών σε βάρος τόσο της κοινωνίας όσο και του περιβάλλοντος με σκοπό τον πλουτισμό του δεύτερου.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

            Για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εξόρυξης χρυσού έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές ανεξάρτητες έρευνες από επιστημονικούς φορείς, όπως αυτές του Α.Π.Θ., οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (Μ.Π.Ε.) που διεξήχθη από την πλευρά της εταιρείας, παρέλειπε και παρερμήνευε σημαντικά στοιχεία, όπως αυτά των επιτρεπτών ορίων ρύπων, συγκεντρώσεων κτλ., με αποτέλεσμα, ενώ φαίνεται περιβαλλοντικά αποδεκτή, να είναι πολύ ζημιογόνος για το οικοσύστημα. Ορισμένες από τις πιο προφανείς επιπτώσεις της εξόρυξης είναι η αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων δάσους (υπολογίζεται ότι 2.500 στρέμματα δάσους θα χαθούν μόνο κατά το κόψιμο), η υφαλμύρωση των υπόγειων υδάτων, η χρησιμοποίηση 6 τόνων εκρηκτικών για την εξόρυξη σε ημερήσια βάση, σε μια περιοχή μάλιστα που χαρακτηρίζεται για τη σεισμική της επικινδυνότητα, η παραγωγή 4.324 τόνων μεταλλευτικής σκόνης την ώρα (!!!), κ.α.. Επίσης, η περιοχή της επέμβασης περιλαμβάνει το δίκτυο NATURA 2000 και άλλες περιοχές με σπάνια και προστατευόμενη χλωρίδα και πανίδα.

            Οι περισσότερες από τις επιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες, ενώ αυτές που θα μπορούσαν να αποκατασταθούν (σε βάθος χρόνου αρκετών δεκαετιών), εναπόκεινται στην αξιοπιστία της εταιρείας, η οποία  αν και μπορεί να δεσμεύεται από τη σύμβαση για την αποκατάσταση αυτή, μία “ξαφνική” χρεοκοπία ίσως την έβγαζε από τη δύσκολη θέση.

            Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι δυνάμεις που έμμεσα την στηρίζουν, όσο και τα Μ.Μ.Ε. καθαγιάζουν επενδύσεις σαν και αυτή στη Χαλκιδική στο όνομα της ανάπτυξης, η οποία σαν από μηχανής θεός θα μας βγάλει από την κρίση.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

            Ιστορικά σε κάθε περίοδο κρίσης, που δεν είναι απλώς οικονομική αλλά και κοινωνική, οι κρατούντες εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες για να εφαρμόσουν φιλελεύθερες πολιτικές, παίρνοντας “μέτρα έκτακτης ανάγκης”, με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας, τα οποία παρουσιάζονται ως τα μοναδικά που μπορούν να επιφέρουν λύση. Στην πραγματικότητα όμως, τα μέτρα αυτά αποσκοπούν στο όφελος του κεφαλαίου και των εκφραστών του (μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομήχανοι, τράπεζες) και όχι φυσικά του κόσμου, όπως και ευαγγελίζονται.

             Οι παραπάνω τακτικές έχουν ενταθεί τα τρία τελευταία περίπου χρόνια στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία και για την έξοδό της από την κρίση. Συγκεκριμένα βιώνουμε μια ολοκληρωτική επίθεση, με την επιβολή νέων μέτρων και όρων οικονομικής εξαθλίωσης των μαζών και με την αφαίμαξη και καταστρατήγηση των – μέχρι πρότινος – αυτονόητων δικαιωμάτων  (εργασιακά, ασφαλιστικά, δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση). Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση των μεταλλείων στη Χαλκιδική – που όπως ακούγεται αυτά δεν είναι παρά ένα μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου στην Β. Ελλάδα – όπου εκμεταλλευόμενοι την εξαθλίωση των κατοίκων προωθούν την επένδυση αυτή ως σωτήρια για την περιοχή και για τους κατοίκους της, εφόσον υποτίθεται ότι μέσω αυτής θα καλυφθούν οι ανάγκες για θέσεις εργασίας (αρνούμενοι να παραδεχθούν βέβαια, πως τομείς όπως αυτοί της γεωργίας, της αλιείας, της μελισσοκομίας και του τουρισμού θα εκλείψουν στην περιοχή, λόγω της περιβαλλοντικής καταστροφής και του μεταλλευτικού κώδικα[2].

            Η ανάγκη για αυτές τις θέσεις εργασίας ωθούν τον κόσμο, ο οποίος έχει πεισθεί ότι η δουλειά υπό οποιουσδήποτε όρους είναι ανώτερο αγαθό από την υγεία, το περιβάλλον, την αξιοπρέπεια, να πιστεύει ότι τα μεταλλεία θα αποτελέσουν τη μοναδική λύση στα προβλήματά του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η κάτοικοι των περιοχών αυτών να διχαστούν σε αυτούς που είναι υπέρ και σε αυτούς που είναι κατά των μεταλλείων, φαινόμενο που δεν είναι άλλο από αυτό του κοινωνικού κανιβαλισμού.

            Το φαινόμενο αυτό απαντάται όλο και συχνότερα σε οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα, δαιμονοποιόντας τις απεργίες και στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης, δημιουργώντας κλίμα ανταγωνισμού στους χώρους εργασίας (ο πιο ελαστικός και απαθής είναι αυτός που θα ανελιχθεί), επιτιθέμενο σε μειονότητες (μετανάστες, εκδιδόμενες, τοξικοεξαρτημένους), ώστε να εκτονώνεται η λαϊκή οργή απέναντι στις ευπαθείς αυτές ομάδες και να δημιουργείται το επίπλαστο αίσθημα της ασφάλειας. Με άλλα λόγια, “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Με αυτόν τον τρόπο η κρατούντες επιδιώκουν να στρέψουν την οργή του κόσμου μακριά από τους πραγματικούς υπαίτιους, εξασφαλίζοντας για τους ίδιους την παθητικότητα και την υπακοή, ώστε να έχουν το ελεύθερο, λόγω έλλειψης αντίδρασης, να υποτιμούν τη ζωή του, για την προώθηση των συμφερόντων τους καθώς και αυτών του κεφαλαίου.

            Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές όπλο αποτελεί η θεμελίωση συλλογικών δομών αλληλεγγύης και αντίστασης, καθώς και η ταξική συνειδητοποίηση των από τα κάτω, ώστε να στραφούν ενάντια σε ντόπια και ξένα αφεντικά. Η επίθεση γίνεται από την πλευρά των εκμεταλλευτών, χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτό, καθότι προωθείται υπό το πέπλο της ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας.

            Τι σημαίνει όμως για το κράτος – κεφάλαιο ανάπτυξη;

            Η λέξη ανάπτυξη – που τόσο συχνά ακούγεται στα δελτία των 8 – παρουσιάζεται ως μονόδρομος για να βγει η χώρα από την κρίση, για να γίνει ανταγωνιστική στις αγορές, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και γενικότερα (ως δια μαγείας) θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Το ζήτημα είναι ότι στην πράξη κράτος και κεφάλαιο νοηματοδοτούν την ανάπτυξη ως μία έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη καθαρά με οικονομικούς όρους και αριθμούς, αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ως μία ακόμη παράμετρο στις στατιστικές τους, ικανή να υποτιμηθεί ούτως ώστε να προκύψει μεγαλύτερο κέρδος.

            Η υποτίμηση αυτή περιλαμβάνει μειώσεις μισθών, καταργήσεις δώρων και επιδομάτων, απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, απολύσεις, εργοδοτική τρομοκρατία, παραβίαση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συνθήκες που σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με αυτό που αντιλαμβάνεται η πλειονότητα του κόσμου ως ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, λόγω της ανάγκης για εθνική ενότητα, υπό το βάρος του “όλοι Έλληνες είμαστε”, οι από τα κάτω οφείλουν να υπομείνουν τα όποια “αναγκαία μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδας” για την αντιμετώπιση της κρίσης για την οποία φταίμε όλοι και όχι μόνο οι εξουσιαστές και οι κεφαλαιούχοι τόσο των τελευταίων δεκαετιών, όσο και οι σημερινοί.

           

            Και για να επανέλθουμε στο θέμα των μεταλλείων, αυτά αποτελούν σύμφωνα με το κράτος το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα προσέλκυσης επενδυτών και υπόδειγμα ανάπτυξης. Το πώς όμως συνδέεται η ανάπτυξη μιας χώρας, και όχι μιας εταιρείας, με τη μεταλλευτική δραστηριότητα μπορεί κανείς να το διαπιστώσει παρατηρώντας χώρες, οι οποίες τόσο ενεργειακά,  όσο και μεταλλευτικά διαθέτουν τεράστιο πλούτο (πχ. Νιγηρία), η εκμετάλλευσή τους όμως από εξωτερικούς φορείς, όχι μόνο δεν οδήγησε στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας (όπως νοείται σύμφωνα με τα σύγχρονα δυτικά πρότυπα), αλλά στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού και στην υποδούλωσή του στο παγκόσμιο κεφάλαιο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι εταιρείες εξόρυξης, και όχι μόνο, εκμεταλλεύονται τους πόρους άλλων χωρών, οι οποίες βρίσκονται στην πλειονότητά τους σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, συνάπτοντας συμφωνίες και όρους ευνοϊκούς για αυτές. Το φθηνό εργατικό δυναμικό, η χαμηλή φορολόγηση, οι ανεπαρκείς περιβαλλοντικοί περιορισμοί, καθιστούν τις χώρες αυτές ελκυστικές για επενδύσεις και παραδείσους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και όλα αυτά γίνονται προκειμένου να είναι δυνατή η παραγωγή κοσμημάτων (53% του υπάρχοντος χρυσού) ή η απόθεση μπαρών χρυσού και νομισμάτων (35%) στις κλειστές θυρίδες των τραπεζών, χωρίς καμία πρακτική αξία για τον κόσμο παρά μόνο για τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Το υπόλοιπο 12% είναι μόνον το ποσοστό του χρυσού που χρησιμοποιείται στην τεχνολογία και σε οδοντιατρικές τεχνικές.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

            Στη Χαλκιδική, όπου οι κάτοικοι αρνούνται να δεχθούν την επιβαλλόμενη από τα πάνω ανάπτυξη σε βάρος της υγείας, της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντός τους (και σε τελική ανάλυση και της τσέπης τους…), η απάντηση του κράτους και των μηχανισμών του ήταν άμεση. Από την έναρξη των κινητοποιήσεων των κατοίκων, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες προσπάθειες, τόσο αποσιώπησης και διαστρέβλωσής τους,  από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία τις ελάχιστες φορές που τις ανέφεραν, τις παρουσίαζαν ως μεμονωμένες αντιδράσεις χωρίς μαζικότητα, όσο και από τις δυνάμεις καταστολής. Ρίψη χημικών σε σχολείο, βίαιες προσαγωγές και ανακρίσεις κατοίκων, αστυνομική αυθαιρεσία, συνεχής παρουσία επί 24ώρου των δυνάμεων των ΕΚΑΜ στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την τρομοκράτηση των αντιστεκόμενων.

            Φυσικά, τέτοιες πρακτικές, ούτε καινούργιες είναι, ούτε άγνωστες για τον κόσμο που αγωνίζεται. Αποτελούν κομμάτι της πολιτικής της κυβέρνησης “εκτάκτου ανάγκης” και υπακούν στις σαμαρικές δηλώσεις περί μηδενικής ανοχής. Η προσπάθεια φίμωσης των φωνών που αντιτίθενται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων και στην υποτίμηση των ζωών μας από τη μεριά του συστήματος, καταδεικνύει ότι στο κράτος ησυχίας-τάξης-ασφάλειας που θέλουν να οικοδομήσουν, οι φωνές αυτές δεν έχουν καμία θέση, καθώς αποτελούν εφαλτήριο ανυπακοής και αμφισβήτησης για το υπάρχον.

           

            Γνώμη μας είναι ότι ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική είναι αγώνας που μας αφορά όλους. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ανάγκη για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η ελευθερία οφείλουν να λειτουργήσουν ως κινούσα δύναμη για τη συσπείρωση των από τα κάτω και τον τερματισμό της υποτίμησης των ζωών μας από τους κρατούντες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ,

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

---

[1]               Η El Dorado Corp. έχει ήδη αναπτύξει μεταλλευτικές δραστηριότητες σε πολλές χώρες (Τουρκία, Βραζιλία κ.α.), όπου άφησε πίσω της ασθένειες, τερατογενέσεις και ανεπανόρθωτες περιβαλλοντικές βλάβες (βλ. μεταλλείο kisladag στην Τουρκία).

[2]              Ο ελληνικός μεταλλευτικός κώδικας συντάχθηκε επί δικτατορίας (ΝΔ 210/73) και απαγορεύει τη χρήση των περιοχών, που έχουν χαρακτηριστεί ως μεταλλευτικά εκμεταλλεύσιμες, για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που παρεμποδίζει την εξόρυξη, ενώ παράλληλα δεν προβλέπει κανενός είδους μεταλλευτικά δικαιώματα για το ελληνικό δημόσιο επί των κερδών, της παραγωγής ή της πώλησης των μεταλλευμάτων.