Κύκλοι αυτομόρφωσης: αναδιάρθρωση στην παιδεία - νόμοι διαμαντοπούλου/γιαννάκου, Τρίτη 23/4 στις 21:00

Καμία εξουσία στη σχολή μας #2

Στις φετινές εκλογές, αποφασίσαμε ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών να μη συμμετάσχουμε σε αυτή τη διαδικασία στις 17 Απριλίου. Η απόφαση στηρίχτηκε σε μια σειρά συζητήσεων, των οποίων τα συμπεράσματα θα εκθέσουμε στο παρόν κείμενο.

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας, είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης είναι απαραίτητη.

Μέχρι πέρσι η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε ως πρωταρχικό σκοπό την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Ακολουθώντας κατά μία έννοια τον τρόπο του συστήματος (κατεβαίνοντας στις εκλογές), αυτή η επιδίωξη μας δεν είχε αποτέλεσμα, αφού για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η αυτοδυναμία είναι αναγκαία. Όμως, ακόμα και αν η αυτοδυναμία ήταν εφικτή, ένα τόσο βαθιά ριζωμένο και καλά θεσμοθετημένο όργανο όπως το Δ.Σ. είναι δύσκολο να καταργηθεί δια παντός και να πάψει να αποτελεί τροχοπέδη στις συλλογικές μας διεκδικήσεις.  Με τη στάση μας φέτος απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελούσε απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας. Άλλωστε με την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου έχει απαξιωθεί πλήρως η όποια δυναμική  του, αφού δε λαμβάνονται υπόψη οι αποφάσεις του στη Γενική Συνέλευση Τμήματος (στην οποία πλέον θα λαμβάνει μέρος ένα μόνο μέλος του συλλόγου). Έτσι, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί  ούτε σαν συνδικαλιστικό όργανο.

Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε γιατί δε συμμετέχουμε στις εκλογές με νομικίστικους όρους, αλλά να καταστίσουμε σαφές πως ακόμη και σε θεσμικό επίπεδο τα Διοικητικά Συμβούλια Συλλόγων, είναι καθαρά διακοσμητικά όργανα, ακόμη και ενταγμένα στο θεσμικά αναγνωρισμένο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται και αντλεί τη δύναμη του.

Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτική ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορούν να επιτευχθούν με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές - συγκεντρωτικές κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, διεκδικώντας την από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω, στην οποία τοποθετούμαστε είτε θεωρητικά είτε ουσιαστικά. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας.

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Κατεβαίνουμε στις εκλογές… ΔΕΝ

Ως αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών , αποφασίσαμε να μη συμμετάσχουμε στις φετινές εκλογές στις 17 Απρίλη. Και να γιατί…

Ανέκαθεν πιστεύαμε πως η εκλογική διαδικασία ενισχύει την αντιπροσώπευση, αποδυναμώνει τη συλλογική δράση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό συντελεί στο να διαιωνίζεται η αποποίηση ευθυνών από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου και η ανάθεσή τους σε μια σταθερή, «αξιόπιστη» δομή που θα νοιαστεί και θα τρέξει για αυτούς.  Άποψη μας είναι ότι η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή του καθενός στη Γενική Συνέλευση (ΓΣ) ισότιμα, ασχέτως εμπειρίας και γνώσης, είναι απαραίτητη.

Μέχρι τώρα η συμμετοχή μας στις εκλογές είχε 2 στόχους, την αδρανοποίηση του Διοικητικού Συμβουλίου, λόγω του εξουσιαστικού τρόπου λειτουργίας του και την παγίωση της Γενικής Συνέλευσης ως το μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου. Με τη στάση μας όλη τη φετινή χρονιά απαξιώσαμε πλήρως τη λειτουργία του Δ.Σ. (απέχοντας από αυτό) και αντιληφθήκαμε ότι δεν αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για τις δράσεις μας.

     Αναγνωρίζουμε τις οριζόντιες και συλλογικές δομές ως μέσο συνδιαμόρφωσης απόψεων και πολιτικής ζύμωσης. Κάθε αλλαγή που επιδιώκουμε, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε στην κοινωνία, μπορεί να επιτευχθεί με μαζικές δράσεις, μακριά από κομματικές –εξουσιαστικές – συγκεντρωτικές  κατευθύνσεις. Γι αυτό φέτος επιδιώκουμε την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών, παλεύοντας για αυτήν από την ίδια θέση. Τη θέση των από τα κάτω. Βασική επιδίωξη μας είναι να εισακούεται η φωνή όλων μας, καθώς πιστεύαμε, πιστεύουμε και θα πιστεύουμε πως…

ΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

            Η μεταλλευτική δραστηριότητα στη Χαλκιδική εντοπίζεται ήδη από την αρχαιότητα. Στην πρόσφατη ιστορία και συγκεκριμένα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πλειονότητα των μετοχών βρισκόταν στην κατοχή της Ανώνυμης Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων, εν συνεχεία το 1995, τόσο τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των μεταλλείων, όσο και οι εγκαταστάσεις τους περιήλθαν στην TVX Hellas, θυγατρική της καναδικής TVX Gold. Η μεταλλευτική δραστηριότητα διεκόπη το 2003 μετά από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο έκρινε ότι οι πιθανές επιπτώσεις είναι μεγαλύτερες από το κοινωνικό και οικονομικό της όφελος. Την ίδια χρονιά, τα μεταλλεία μεταβιβάζονται έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό δημόσιο και την ίδια μέρα μεταπωλήθηκαν στην ίδια τιμή στην Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.. Η Ελληνικός Χρυσός ανήκε τότε στον επιχειρηματία Μπόμπολα, της οποίας το 95% εξαγοράστηκε το 2007 από την European Goldfields Ltd, ποσοστό το οποίο το 2011 μεταπωλήθηκε στην καναδική El Dorado[1].

            Η μεταβίβαση έγινε μέσω σύμβασης σύμφωνα με την οποία η εταιρεία απαλλάσσεται από οποιοδήποτε φόρο και ταυτόχρονα αμνηστεύεται εκ των προτέρων για οποιεσδήποτε περιβαλλοντικές επιπτώσεις μπορούν να αναχθούν σε δραστηριότητες του παρελθόντος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιες καταστροφές προκύψουν από τις δραστηριότητες της εταιρείας σε περιοχές που έχουν ήδη υποστεί βλάβες από προηγούμενες μεταλλευτικές ενέργειες, η εταιρεία δε φέρει καμία ευθύνη για την αποκατάστασή τους. Τα μόνα έσοδα του ελληνικού δημοσίου από αυτήν την επένδυση θα προέρχονται από τη φορολόγηση των εργαζομένων (όπως δήλωσε με περίσσεια υπερηφάνεια ο τότε υπουργός περιβάλλοντος Παπακωνσταντίνου), τη στιγμή που η αξία των μεταλλευμάτων εκτιμάται περί τα 15,5 δις ευρώ. Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό από τον τρόπο, αλλά και το χρόνο των διαδικασιών μεταβίβασης είναι καταφανής η στενή σχέση κράτους – κεφαλαίου, το οποίο πρώτο προωθεί τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών σε βάρος τόσο της κοινωνίας όσο και του περιβάλλοντος με σκοπό τον πλουτισμό του δεύτερου.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

            Για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εξόρυξης χρυσού έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές ανεξάρτητες έρευνες από επιστημονικούς φορείς, όπως αυτές του Α.Π.Θ., οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (Μ.Π.Ε.) που διεξήχθη από την πλευρά της εταιρείας, παρέλειπε και παρερμήνευε σημαντικά στοιχεία, όπως αυτά των επιτρεπτών ορίων ρύπων, συγκεντρώσεων κτλ., με αποτέλεσμα, ενώ φαίνεται περιβαλλοντικά αποδεκτή, να είναι πολύ ζημιογόνος για το οικοσύστημα. Ορισμένες από τις πιο προφανείς επιπτώσεις της εξόρυξης είναι η αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων δάσους (υπολογίζεται ότι 2.500 στρέμματα δάσους θα χαθούν μόνο κατά το κόψιμο), η υφαλμύρωση των υπόγειων υδάτων, η χρησιμοποίηση 6 τόνων εκρηκτικών για την εξόρυξη σε ημερήσια βάση, σε μια περιοχή μάλιστα που χαρακτηρίζεται για τη σεισμική της επικινδυνότητα, η παραγωγή 4.324 τόνων μεταλλευτικής σκόνης την ώρα (!!!), κ.α.. Επίσης, η περιοχή της επέμβασης περιλαμβάνει το δίκτυο NATURA 2000 και άλλες περιοχές με σπάνια και προστατευόμενη χλωρίδα και πανίδα.

            Οι περισσότερες από τις επιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες, ενώ αυτές που θα μπορούσαν να αποκατασταθούν (σε βάθος χρόνου αρκετών δεκαετιών), εναπόκεινται στην αξιοπιστία της εταιρείας, η οποία  αν και μπορεί να δεσμεύεται από τη σύμβαση για την αποκατάσταση αυτή, μία “ξαφνική” χρεοκοπία ίσως την έβγαζε από τη δύσκολη θέση.

            Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι δυνάμεις που έμμεσα την στηρίζουν, όσο και τα Μ.Μ.Ε. καθαγιάζουν επενδύσεις σαν και αυτή στη Χαλκιδική στο όνομα της ανάπτυξης, η οποία σαν από μηχανής θεός θα μας βγάλει από την κρίση.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

            Ιστορικά σε κάθε περίοδο κρίσης, που δεν είναι απλώς οικονομική αλλά και κοινωνική, οι κρατούντες εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες για να εφαρμόσουν φιλελεύθερες πολιτικές, παίρνοντας “μέτρα έκτακτης ανάγκης”, με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας, τα οποία παρουσιάζονται ως τα μοναδικά που μπορούν να επιφέρουν λύση. Στην πραγματικότητα όμως, τα μέτρα αυτά αποσκοπούν στο όφελος του κεφαλαίου και των εκφραστών του (μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομήχανοι, τράπεζες) και όχι φυσικά του κόσμου, όπως και ευαγγελίζονται.

             Οι παραπάνω τακτικές έχουν ενταθεί τα τρία τελευταία περίπου χρόνια στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία και για την έξοδό της από την κρίση. Συγκεκριμένα βιώνουμε μια ολοκληρωτική επίθεση, με την επιβολή νέων μέτρων και όρων οικονομικής εξαθλίωσης των μαζών και με την αφαίμαξη και καταστρατήγηση των – μέχρι πρότινος – αυτονόητων δικαιωμάτων  (εργασιακά, ασφαλιστικά, δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση). Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση των μεταλλείων στη Χαλκιδική – που όπως ακούγεται αυτά δεν είναι παρά ένα μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου στην Β. Ελλάδα – όπου εκμεταλλευόμενοι την εξαθλίωση των κατοίκων προωθούν την επένδυση αυτή ως σωτήρια για την περιοχή και για τους κατοίκους της, εφόσον υποτίθεται ότι μέσω αυτής θα καλυφθούν οι ανάγκες για θέσεις εργασίας (αρνούμενοι να παραδεχθούν βέβαια, πως τομείς όπως αυτοί της γεωργίας, της αλιείας, της μελισσοκομίας και του τουρισμού θα εκλείψουν στην περιοχή, λόγω της περιβαλλοντικής καταστροφής και του μεταλλευτικού κώδικα[2].

            Η ανάγκη για αυτές τις θέσεις εργασίας ωθούν τον κόσμο, ο οποίος έχει πεισθεί ότι η δουλειά υπό οποιουσδήποτε όρους είναι ανώτερο αγαθό από την υγεία, το περιβάλλον, την αξιοπρέπεια, να πιστεύει ότι τα μεταλλεία θα αποτελέσουν τη μοναδική λύση στα προβλήματά του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η κάτοικοι των περιοχών αυτών να διχαστούν σε αυτούς που είναι υπέρ και σε αυτούς που είναι κατά των μεταλλείων, φαινόμενο που δεν είναι άλλο από αυτό του κοινωνικού κανιβαλισμού.

            Το φαινόμενο αυτό απαντάται όλο και συχνότερα σε οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα, δαιμονοποιόντας τις απεργίες και στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης, δημιουργώντας κλίμα ανταγωνισμού στους χώρους εργασίας (ο πιο ελαστικός και απαθής είναι αυτός που θα ανελιχθεί), επιτιθέμενο σε μειονότητες (μετανάστες, εκδιδόμενες, τοξικοεξαρτημένους), ώστε να εκτονώνεται η λαϊκή οργή απέναντι στις ευπαθείς αυτές ομάδες και να δημιουργείται το επίπλαστο αίσθημα της ασφάλειας. Με άλλα λόγια, “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Με αυτόν τον τρόπο η κρατούντες επιδιώκουν να στρέψουν την οργή του κόσμου μακριά από τους πραγματικούς υπαίτιους, εξασφαλίζοντας για τους ίδιους την παθητικότητα και την υπακοή, ώστε να έχουν το ελεύθερο, λόγω έλλειψης αντίδρασης, να υποτιμούν τη ζωή του, για την προώθηση των συμφερόντων τους καθώς και αυτών του κεφαλαίου.

            Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές όπλο αποτελεί η θεμελίωση συλλογικών δομών αλληλεγγύης και αντίστασης, καθώς και η ταξική συνειδητοποίηση των από τα κάτω, ώστε να στραφούν ενάντια σε ντόπια και ξένα αφεντικά. Η επίθεση γίνεται από την πλευρά των εκμεταλλευτών, χωρίς να γίνεται άμεσα αντιληπτό, καθότι προωθείται υπό το πέπλο της ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας.

            Τι σημαίνει όμως για το κράτος – κεφάλαιο ανάπτυξη;

            Η λέξη ανάπτυξη – που τόσο συχνά ακούγεται στα δελτία των 8 – παρουσιάζεται ως μονόδρομος για να βγει η χώρα από την κρίση, για να γίνει ανταγωνιστική στις αγορές, ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και γενικότερα (ως δια μαγείας) θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Το ζήτημα είναι ότι στην πράξη κράτος και κεφάλαιο νοηματοδοτούν την ανάπτυξη ως μία έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη καθαρά με οικονομικούς όρους και αριθμούς, αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ως μία ακόμη παράμετρο στις στατιστικές τους, ικανή να υποτιμηθεί ούτως ώστε να προκύψει μεγαλύτερο κέρδος.

            Η υποτίμηση αυτή περιλαμβάνει μειώσεις μισθών, καταργήσεις δώρων και επιδομάτων, απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, απολύσεις, εργοδοτική τρομοκρατία, παραβίαση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συνθήκες που σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με αυτό που αντιλαμβάνεται η πλειονότητα του κόσμου ως ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, λόγω της ανάγκης για εθνική ενότητα, υπό το βάρος του “όλοι Έλληνες είμαστε”, οι από τα κάτω οφείλουν να υπομείνουν τα όποια “αναγκαία μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδας” για την αντιμετώπιση της κρίσης για την οποία φταίμε όλοι και όχι μόνο οι εξουσιαστές και οι κεφαλαιούχοι τόσο των τελευταίων δεκαετιών, όσο και οι σημερινοί.

           

            Και για να επανέλθουμε στο θέμα των μεταλλείων, αυτά αποτελούν σύμφωνα με το κράτος το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα προσέλκυσης επενδυτών και υπόδειγμα ανάπτυξης. Το πώς όμως συνδέεται η ανάπτυξη μιας χώρας, και όχι μιας εταιρείας, με τη μεταλλευτική δραστηριότητα μπορεί κανείς να το διαπιστώσει παρατηρώντας χώρες, οι οποίες τόσο ενεργειακά,  όσο και μεταλλευτικά διαθέτουν τεράστιο πλούτο (πχ. Νιγηρία), η εκμετάλλευσή τους όμως από εξωτερικούς φορείς, όχι μόνο δεν οδήγησε στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας (όπως νοείται σύμφωνα με τα σύγχρονα δυτικά πρότυπα), αλλά στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού και στην υποδούλωσή του στο παγκόσμιο κεφάλαιο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι εταιρείες εξόρυξης, και όχι μόνο, εκμεταλλεύονται τους πόρους άλλων χωρών, οι οποίες βρίσκονται στην πλειονότητά τους σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, συνάπτοντας συμφωνίες και όρους ευνοϊκούς για αυτές. Το φθηνό εργατικό δυναμικό, η χαμηλή φορολόγηση, οι ανεπαρκείς περιβαλλοντικοί περιορισμοί, καθιστούν τις χώρες αυτές ελκυστικές για επενδύσεις και παραδείσους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και όλα αυτά γίνονται προκειμένου να είναι δυνατή η παραγωγή κοσμημάτων (53% του υπάρχοντος χρυσού) ή η απόθεση μπαρών χρυσού και νομισμάτων (35%) στις κλειστές θυρίδες των τραπεζών, χωρίς καμία πρακτική αξία για τον κόσμο παρά μόνο για τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Το υπόλοιπο 12% είναι μόνον το ποσοστό του χρυσού που χρησιμοποιείται στην τεχνολογία και σε οδοντιατρικές τεχνικές.

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

            Στη Χαλκιδική, όπου οι κάτοικοι αρνούνται να δεχθούν την επιβαλλόμενη από τα πάνω ανάπτυξη σε βάρος της υγείας, της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντός τους (και σε τελική ανάλυση και της τσέπης τους…), η απάντηση του κράτους και των μηχανισμών του ήταν άμεση. Από την έναρξη των κινητοποιήσεων των κατοίκων, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες προσπάθειες, τόσο αποσιώπησης και διαστρέβλωσής τους,  από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία τις ελάχιστες φορές που τις ανέφεραν, τις παρουσίαζαν ως μεμονωμένες αντιδράσεις χωρίς μαζικότητα, όσο και από τις δυνάμεις καταστολής. Ρίψη χημικών σε σχολείο, βίαιες προσαγωγές και ανακρίσεις κατοίκων, αστυνομική αυθαιρεσία, συνεχής παρουσία επί 24ώρου των δυνάμεων των ΕΚΑΜ στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την τρομοκράτηση των αντιστεκόμενων.

            Φυσικά, τέτοιες πρακτικές, ούτε καινούργιες είναι, ούτε άγνωστες για τον κόσμο που αγωνίζεται. Αποτελούν κομμάτι της πολιτικής της κυβέρνησης “εκτάκτου ανάγκης” και υπακούν στις σαμαρικές δηλώσεις περί μηδενικής ανοχής. Η προσπάθεια φίμωσης των φωνών που αντιτίθενται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων και στην υποτίμηση των ζωών μας από τη μεριά του συστήματος, καταδεικνύει ότι στο κράτος ησυχίας-τάξης-ασφάλειας που θέλουν να οικοδομήσουν, οι φωνές αυτές δεν έχουν καμία θέση, καθώς αποτελούν εφαλτήριο ανυπακοής και αμφισβήτησης για το υπάρχον.

           

            Γνώμη μας είναι ότι ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική είναι αγώνας που μας αφορά όλους. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ανάγκη για αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η ελευθερία οφείλουν να λειτουργήσουν ως κινούσα δύναμη για τη συσπείρωση των από τα κάτω και τον τερματισμό της υποτίμησης των ζωών μας από τους κρατούντες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ,

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

---

[1]               Η El Dorado Corp. έχει ήδη αναπτύξει μεταλλευτικές δραστηριότητες σε πολλές χώρες (Τουρκία, Βραζιλία κ.α.), όπου άφησε πίσω της ασθένειες, τερατογενέσεις και ανεπανόρθωτες περιβαλλοντικές βλάβες (βλ. μεταλλείο kisladag στην Τουρκία).

[2]              Ο ελληνικός μεταλλευτικός κώδικας συντάχθηκε επί δικτατορίας (ΝΔ 210/73) και απαγορεύει τη χρήση των περιοχών, που έχουν χαρακτηριστεί ως μεταλλευτικά εκμεταλλεύσιμες, για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που παρεμποδίζει την εξόρυξη, ενώ παράλληλα δεν προβλέπει κανενός είδους μεταλλευτικά δικαιώματα για το ελληνικό δημόσιο επί των κερδών, της παραγωγής ή της πώλησης των μεταλλευμάτων.

Εκδήλωση ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές

Τι είναι

             που είναι

                            και γιατί είναι 

                                                  ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ;

Σίγουρα δεν είναι ούτε οργάνωση, ούτε γκρούπα, αλλά ούτε και μια παρέα από καταληψάκηδες. Το ότι δεν είναι οργάνωση δε σημαίνει ότι δεν παράγει πολιτικό λόγο. Το ότι δεν είναι παρέα δε σημαίνει ότι δεν κάνουμε παρέα. Όταν έχουμε μοιραστεί τόσες κινηματικές, και μη, εμπειρίες αυτό καθιστά το θέμα της παρέας απόλυτα λογικό. Άλλωστε νομίζω πως όταν άνθρωποι που τα όνειρα και οι επιδιώξεις τους συμπίπτουν είναι λογικό να καταλήγουν να κάνουν παρέα. Αυτό όμως που δεν είναι το από κοινού είναι μια αντί-lifestyle παρέα έτοιμη να αντικαταστήσει το lifestyle της ΔΑΠ και να καταλήξει μια απολιτίκ παρέα.

Και το από κοινού τελικά τι είναι;

Σίγουρα είναι μια ομάδα ανθρώπων που συνδικαλίζονται ή συμμετέχουν στα κοινά μιας σχολής όντας ως οντότητα ανεξάρτητοι από πολιτικές οργανώσεις. Και η πολιτική μας ταυτότητα; Αυτή παραμένει κάπως μετέωρη. Αλλά αυτό ίσως είναι και το ζητούμενο. Δηλαδή ποιο; η αντίσταση στον κοινωνικό μας χώρο (αλλά και σε κάθε κοινωνικό χώρο) πρέπει να είναι μετωπική και σε δυναμική κατάσταση. Ομάδες που σε τέτοιους χώρους περιχαρακώνονται πίσω από ιδεολογήματα μόνο πολιτική καθαρότητα μπορούν να κερδίσουν και τίποτα άλλο. Όμως πολιτική ταυτότητα δε σημαίνει πως δεν έχουμε πολιτική στόχευση ή και κατεύθυνση. Αυτό προκύπτει μέσα από το πρίσμα των κεκτημένων μας ως σχήμα από όπου βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Ποια είναι αυτά τα κεκτημένα;

Η εναντίωση μας στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως βασικό στόχο του κεφαλαίου και το πρόταγμα συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις ως νικηφόρα προοπτική. Η αντι-ιεραρχική μας δομή, οι αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές αντιλήψεις μας. Η ανάδειξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες ως δομικό συστατικό των κοινωνικών αγώνων. Το σχήμα ως μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων και τις Γενικές Συνελεύσεις ως το όργανο από το οποίο θα πηγάζουν όλες οι εξουσίες για το Σύλλογο μας. Έχουμε ακόμα ως κεκτημένο την αποβολή μιας νοοτροπίας μεμψιμοιρίας που λέει ότι πρώτα θα πέσει το σύστημα και μετά θα γίνουμε δημιουργικοί. Με αυτό τον τρόπο πετύχαμε την πλήρη αλλαγή στο Σύλλογο ως χώρο, τη δημιουργία βιβλιοθήκης, πραγματοποιήσαμε πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις. Τέλος αρνηθήκαμε το ρόλο του διαμεσολαβητή και αναδείξαμε το σύνθημα «Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας». Όλα αυτά συνδυασμένα με μια κινηματική εμπειρία που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια σίγουρα προσδιορίζουν πολύ καλά τι είναι το από κοινού.

Που είναι;

Είναι σε όλες τις εξελίξεις γύρω μας αλλά και μέσα στη σχολή. Είναι στις Γενικές συνελεύσεις, στα τμήματα, στις συγκλήτους, στο δρόμο, αλλά και στο ταμπλό και στο τραπεζάκι. Είναι μέσα σε καταλήψεις, αγώνες φοιτητών και όχι μόνο, αλλά είναι και κάθε μέρα εκεί στη σχολή, στο μικρόκοσμο που αν αυτός δεν κάνει βήματα μπροστά, ούτε και εμείς μπορούμε να κάνουμε.

Που είμαστε λοιπόν;

Είμαστε κάθε μέρα στη σχολή ασχολούμενοι με τα μικρά ή τα μεγάλα καθημερινά προβλήματα, είμαστε μπροστά, αντιστεκόμενοι στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά είμαστε και δίπλα σε κάθε αντιστεκόμενο, αλληλέγγυοι σε κάθε κίνημα που στοχεύει στην χειραφέτηση των λαών. Ξεκινώντας από μέσα, προσπαθώντας να το βγάλουμε προς τα έξω. Μαθαίνοντας και παίρνοντας από έξω να προσπαθήσουμε να το φέρουμε μέσα. Μια λεπτή γραμμή ισορροπίας. Αν δε τη διαβούμε και μείνουμε σε ένα από τα 2 άκρα τότε, είτε θα μείνουμε στο μικρόκοσμο μας, είτε θα είμαστε απλώς ονειροπόλοι.

Γιατί είναι από κοινού;

Γιατί; Γιατί είμαστε συλλογικότητα. Γιατί αυτή είναι η κουλτούρα μας. Αντιστεκόμενοι στην εξατομίκευση, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία προβάλλουμε τη συμμετοχή και τη λήψη αποφάσεων οριζόντια. Δε χρειαζόμαστε σοφούς και καθοδηγητές, ούτε κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Άλλωστε ζούμε σε ένα σύνολο, αλληλεπιδρούμε, επηρεαζόμαστε και προχωράμε μπροστά. Σαν άνθρωποι. Σαν κοινωνία. Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι περάσαμε πολλά. Πρωτοστατήσαμε σε αγώνες, δώσαμε το είναι μας, μαλώσαμε, χτυπηθήκαμε και είμαστε πάλι εδώ. Όντως, αν δεν ήμασταν αυτό μπορεί να ήμασταν κάτι άλλο. Αν δεν ήμασταν εμείς μπορεί να ήταν κάποιοι άλλοι. Όμως τα χαρακτηριστικά που αποκτήσαμε μας κάνουν κάτι ξεχωριστό. Γιατί η συλλογικότητα απαρτίζεται από ατομικότητες. Όταν η συλλογικότητα πάει μπροστά προχωράνε και οι ατομικότητες. Όταν οι ατομικότητες πάνε μπροστά πάει και η συλλογικότητα. Είμαστε αυτόνομοι αλλά όχι μόνοι. Άλλωστε κάνοντας μια ανασκόπηση του κινήματος οι άνθρωποι που βρεθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλο ήταν χιλιάδες. Είμαστε λοιπόν μια πρωτοβουλία ανθρώπων, ίσος ο ένας με τον άλλο, που θέλουν αυτή την ισονομία να την διασπείρουν στη σχολή τους, στο πανεπιστήμιο και αργότερα στους χώρους δουλειάς  τους ή οπουδήποτε αλλού δραστηριοποιηθούν. Είμαστε Χημικοί Μηχανικοί αλλά και πολίτες αυτού του κόσμου. Γιατί από κοινού αντιμετωπίζαμε, αντιμετωπίζουμε και θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα που προκύπτουν.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΙΣΟΤΗΤΑ-ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ

Κάλεσμα για Γενική Συνέλευση Συλλόγου στις 21-3-2013

Όλοι και όλες στην εξ αναβολής Γενική Συνέλευση του Συλλόγου την Πέμπτη 21/3 στις 13:00 στο Αμφιθέατρο του 1ου έτους, με θέματα:

•  Σχέδιο Αθηνά
•  Εντατικοποίηση της σχολής μας (προαπαιτούμενα – σειρές ασκήσεων)
•  Εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, περιβαλλοντικές επιπτώσεις
•  Κλειδώματα στην Πολυτεχνική σχολή το σαββατοκύριακο

                                        σιωπή σημαίνει συνενοχή

Αντιμάθημα swing, Σάββατο 2/3, στις 18:00 @ πολυτεχνείο

Συζήτηση Δευτέρα 18/2

Τριήμερο εκδηλώσεων στο πολυτεχνειο από φοιτητές/-τριες του συλλόγου Χημικών Μηχανικών (8-9-10 Φλεβάρη)

ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ…

Την προηγούμενη εβδομάδα, πάρθηκε ως απόφαση από την κοσμητεία της Πολυτεχνικής σχολής, το κλείδωμα της κεντρικής εισόδου, από Παρασκευή 10.00 μ.μ., μέχρι τις 6.00 π.μ. της Δευτέρας. Εδώ και αρκετό καιρό, από την αρχή του χειμερινού εξαμήνου του 2012, κλείνουν καθημερινά στις 9.00 μ.μ. και οι πόρτες στους ορόφους πολλών τμημάτων της σχολής.

            Ο λόγος είναι προφανής: το πολυτεχνείο είναι επιθυμητό να χρησιμοποιείται μόνο για μαθήματα και η αφορμή είναι ο υποτιθέμενος κίνδυνος υλικών καταστροφών και η “ασφάλεια” των φοιτητών.

            Στη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στις 1/2 για την αναίρεση της απόφασης αυτής, όπου παρευρέθηκαν φοιτητές από πολλά τμήματα και από ομάδες που διοργανώνουν διάφορες δράσεις στο χώρο του πανεπιστημίου, αποφασίστηκε ένα τριήμερο δράσεων στις 8,9,10 Φεβρουαρίου, που θα διατηρήσει το πολυτεχνείο ανοιχτό όλο το σαββατοκύριακο. Στο πλαίσιο αυτό εμείς ως φοιτητές του συλλόγου Χημικών Μηχανικών, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα  party, ένα αντι-μάθημα και μία εκδήλωση – συζήτηση για την απεργία των εργολαβικών εργαζομένων του Α.Π.Θ.

            Ως φοιτητές που χρησιμοποιούμε καθημερινά για πολλές ώρες το χώρο του πανεπιστημίου, είτε για διάβασμα, είτε για άλλες δράσεις (προβολή ταινιών, πολιτικές συνελεύσεις, αντι-μαθήματα, κτλ.), πρέπει να έχουμε λόγο για την πρόσβαση μας στο πανεπιστήμιο. Θέλουμε και διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό και κοινωνικό για όλους και χώρο στον οποίο γίνονται πολιτικές ελεύθερες συζητήσεις και θέλουμε να εμποδίσουμε τη μετατροπή του σε ένα μαγαζί γνώσεων που εξυπηρετεί καπιταλιστικά συμφέροντα. Εκτός αυτού, λόγω των δύσκολων συνθηκών επιβίωσης στις μέρες μας, τη φτωχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων και την ανεργία, το ανοιχτό πανεπιστήμιο θα είναι σε θέση να καλύψει ανάγκες στέγασης και θέρμανσης, χωρίς αντίτιμο, για όποιον/α το χρειάζεται (ήδη συμβαίνει αυτό άλλωστε για ένα συμφοιτητή μας). Το πανεπιστήμιο είναι ο χώρος δράσης μας και πρέπει να διεκδικήσουμε την ελεύθερη πρόσβαση  σε αυτό, οποιαδήποτε ώρα και μέρα.

            Απέναντι και ενάντια σε όλα τα παραπάνω που επιχειρούνται με την αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μέσω του νόμου Διαμαντοπούλου (Manger στα συμβούλια διοίκησης, ιδιωτικοποιήσεις, παρέμβαση εταιριών στην έρευνα και όχι μόνο, περικοπές στη φοιτητική μέριμνα), υπερασπιζόμαστε κάθε χώρο μέσα στο πανεπιστήμιο που λειτουργεί ως κοιτίδα αυτό-οργάνωσης και φορέα πολιτικοποίησης, ένα χώρο όπως το καμαράκι μας.

            Στο καμαράκι ερχόμαστε καθημερινά, καθώς είναι ένας χώρος κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, χώρος στον οποίο μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση σε υπολογιστή με σύνδεση στο internet και εκτυπωτή, καθώς και σε δανειστική βιβλιοθήκη, όπου φιλοξενούνται βιβλία εκτός του γνωστικού αντικειμένου της σχολής μας. Μπορεί να διαβάσει, να συνεργαστεί και να αλληλοβοηθηθεί με συμφοιτητές του, για μαθήματα και εργασίες που συνεχώς εντατικοποιούνται. Είναι χώρος που στεγάζει τη λειτουργία πολιτικών και πολιτιστικών συλλογικοτήτων (Από Κοινού, Κ.Ο.ΧΗ.Μ.Π.Α.), που οργανώνεται, χρηματοδοτείται και συντηρείται αποκλειστικά από τους φοιτητές που δραστηριοποιούνται σε αυτόν. Επειδή δεν υπόκειται σε έλεγχο οποιουδήποτε θεσμικού φορέα, παρά μόνο στο δικό μας έλεγχο, καλλιεργείται μια πολιτική συνείδηση αυτό-οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης, που παροτρύνει τους φοιτητές να οικειοποιηθούν το χώρο και να αποφασίζουν ενεργά για τρέχοντα ζητήματα (πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά) όχι μόνο του χώρου αυτού, αλλά του πανεπιστημίου και της κοινωνίας ευρύτερα.

            Καλούμε όλους όσους ενδιαφέρονται για ένα ανοιχτό-κοινωνικό πανεπιστήμιο, να πλαισιώσουν τις δράσεις  μας, οι οποίες είναι οι εξής:

·       Παρασκευή 8/2, 11.00 μ.μ.: Party στον όροφο των χημικών μηχανικών, για οικονομική ενίσχυση του καμαρακιού μας.

·       Σάββατο 9/2, 6.00 μ.μ.: Αντι-μάθημα Photoshop

·       Κυριακή 10/2, 5.00 μ.μ.: Εκδήλωση – συζήτηση, για την αποτίμηση της απεργίας των εργολαβικών υπαλλήλων του Α.Π.Θ., με μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και των ίδιων των απεργών.

Φοιτητές/τριες του συλλόγου

Χημικών Μηχανικών