ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ 31-8-11

ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

Παράλληλα με την αναδιάρθρωση στην οικονομία και την εργασία που συντελείται τον τελευταίο χρόνο, σε πλήρη σύμπνοια κράτους και αφεντικών, ήρθε η στιγμή να προχωρήσει η αναδιάρθρωση και στον χώρο της εκπαίδευσης προς την ίδια κατεύθυνση. Ο νόμος που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες, με συναίνεση όλων των συντηρητικών δυνάμεων της πολιτικής, έρχεται να οργανώσει το πανεπιστήμιο βάσει νεοφιλελεύθερων κριτηρίων. Στην ουσία, αυτό που επιχειρείται είναι η λειτουργία του πανεπιστήμιου ως Α.Ε., εξυπηρετώντας τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας, στις οποίες θα έπρεπε να στοχεύει. Σημαντικό κομμάτι αυτών των αλλαγών είναι ότι η διοίκηση και συνεπώς ο έλεγχος του πανεπιστημίου περνάει στα χέρια των managers, οι οποίοι διορίζονται στη συνδιοίκηση του πανεπιστημίου, μέσω της θέσης τους στο συμβούλιο. Έτσι, η έρευνα που θα αποτελεί πλέον την κύρια πηγή χρηματοδότησης – κερδοφορίας για τα ανώτατα ιδρύματα, θα διεξάγεται με σαφή ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια στο πρόγραμμα σπουδών που θα ελέγχεται από τα συμβούλια, αλλάζοντας έτσι και το γνωστικό αντικείμενο των τμημάτων. Ρυθμιστής σε όλη αυτή την μετάβαση είναι οι επιτροπές αξιολόγησης. Αυτές θα εγκρίνουν τη χρηματοδότηση κάθε ιδρύματος και θα διασφαλίζουν ότι θα πραγματοποιούνται οι εντολές του συμβουλίου.

Με τον νέο νόμο-πλαίσιο οδηγούμαστε στην πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών μας. Συγκεκριμένα, μέσω του σπασίματος του προγράμματος σπουδών σε 2 κύκλους (Bachelor – Master), ενισχύεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών, καθώς, όπου έχει εφαρμοστεί, μόνο ένα μικρό ποσοστό δικαιούται να φοιτήσει στον δεύτερο κύκλο. Επιπλέον, θεσμοθετείται ανώτατο όριο σπουδών τα ν+2 έτη φοίτησης και εκδιώκονται όλοι οι «αιώνιοι» φοιτητές. Οι αλυσίδες μαθημάτων, τα προαπαιτούμενα και οι 13 υποχρεωτικές εβδομάδες διεξαγωγής μαθημάτων, μέτρα που προϋπήρχαν και στον νόμο Γιαννάκου, ισχυροποιούνται με τον παρόντα.

Όσον αφορά το κόστος σπουδών για κάθε φοιτητή επιχειρείται η μετακύλιση του από την κρατική επιχορήγηση στους ίδιους τους φοιτητές. Μέσω του ηλεκτρονικού συγγράμματος, που πλέον θεωρείται ισάξιο του βιβλίου και την συνεχή κατάρρευση των όποιων κοινωνικών παροχών (λέσχη, εστίες κ.οκ.) τα τελευταία χρόνια, οι φοιτητές καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε σε ανυπέρβλητα οικονομικά εμπόδια.

Το πιο αντιδραστικό σημείο του νέου νόμου είναι η πλήρης κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που έγινε με τις ευλογίες των ακροδεξιών στοιχείων του κοινοβουλίου. Μέσω της κατάργησης αυτής, αλλοτριώνεται ο όποιος κοινωνικός χαρακτήρας είχε απομείνει στο πανεπιστήμιο. Το άσυλο δεν είναι απλά μια αυθαίρετη και ανυπόστατη έννοια, αντίθετα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές κατακτήσεις στη σύγχρονη ιστορία.  

         

ΚΑΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ-ΠΛΑΙΣΙΟΥ

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΡΙΤΗ 6/9 ΜΕ ΝΕΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΕ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΣΧΟΛΗ

Ανάλυση για το νέο σχέδιο φύλαξης του Α.Π.Θ, κείμενο εκδήλωσης του σχήματος (Μάϊος)

(ΑΝ)ΑΣΦΑΛΕΙΑ → ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Αναλύοντας τις προεκτάσεις του νέου σχεδίου φύλαξης του Α.Π.Θ.

Εισαγωγή : Για την στρεβλωμένη έννοια της ασφάλειας

Η έννοια της ασφάλειας παίρνει τις μορφές που της δίνουν οι κοινωνικές – πολιτικές πεποιθήσεις της εκάστοτε εποχής από την κοινωνία. Το να επιζητήσουμε την ασφάλεια με βάση την αναχρονιστική της ερμηνεία που έχει επικρατήσει στα πρότυπα περασμένων ετών (κυρίως των ΗΠΑ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) είναι λανθασμένο. Η ασφάλεια δεν πρέπει να επιδιώκει τη διαφύλαξη των επενδύσεων και της περιουσίας του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου, αλλά προφανώς τη διασφάλιση των συνθηκών για την ασφαλή διαβίωση του συνόλου της κοινωνίας.

            Αναλύοντας την παραπάνω άποψη μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς τη στρεβλωμένη έννοια της ασφάλειας στην εποχή μας. Εργοστάσια, αντιπροσωπείες πολυεθνικών εκτός από την ιδιωτική προστασία που έχουν, χρησιμοποιούν και τα μέσα του κράτους για την περαιτέρω εξασφάλιση τους από τυχόν φθορές. Αυτό έχει περάσει στη ψυχοσύνθεση του μέσου ατόμου : διατηρώντας ακέραιο το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο και ότι το εκπροσωπεί (κτίσματα, γραφεία) η οικονομική ζωή συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Έτσι, το μέσο άτομο καλόπιστα ερμηνεύει με τον παρακάτω τρόπο την ασφάλεια που αναλύθηκε προηγουμένως : δουλειές δημιουργούνται, οικονομική ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσω των επενδύσεων και δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για νέες επενδύσεις αφού η ασφάλεια για την  ακεραιότητα της επένδυσης είναι εξασφαλισμένη. Επομένως, είναι λογικό να υπερασπίζεται το κράτος τα μέσα για την ευημερία των πολιτών  του και η βία που θα ασκήσει για να υπερασπιστεί την ευημερία αυτή είναι απόλυτα θεμιτή και δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις αποδεκτή από τους περισσότερους για την εύρυθμη συνέχιση της οικονομικής ζωής…

Και εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα: πως οφείλουμε να ερμηνεύσουμε τον όρο ασφάλεια (ενταγμένη βέβαια μέσα στο συνολικό κοινωνικό ιστό); Μία ασφάλεια που υπηρετεί την κοινωνία προφανώς υπαγορεύει την εξασφάλιση των ασφαλών συνθηκών εργασίας, την ασφάλεια της ύπαρξης μίας οικίας για τον καθένα που δεν απειλείται με κατάσχεση λόγω χρεών που δεν έχουν σχέση με την αγορά της. Μια  ασφάλεια στους δρόμους της πόλης που θα επικρατήσει όχι λόγω της συνεχής παρακολούθησης με ηλεκτρονικά μέσα και της ύπαρξης κατασταλτικών μέσων παντού, αλλά λόγω της εξάλειψης της εγκληματικότητας μέσω της αφθονίας όλων των αγαθών που ωθούν το άτομο να προβεί σε εγκληματικές πράξεις για να τα αποκτήσει (βέβαια μια τέτοια πράξη δεν έχει τις ρίζες της μόνο στα καπιταλιστικά πρότυπα που προβάλλονται αλλά φανερώνει μια εγγενή παθογένεια της ίδιας της κοινωνίας). Τέλος, μια ασφάλεια για τη ζωή όλων ανεξαιρέτως των μελών της κοινωνίας που δε θα απειλείται από ένα πόλεμο, (στα πρότυπα των τελευταίων ετών, όπου διεξάγονται συγκρούσεις με προφανή ιμπεριαλιστικά προτάγματα ή την οικονομική αφαίμαξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας αδύναμης χώρας) που θα κοστίσει τη ζωή στα χαμηλότερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα που θα σταλούν στην πρώτη γραμμή.

Με βάση τα ανωτέρω γίνεται κατανοητό πως στη ζωή μας κυριαρχεί η επισφάλεια, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που έχουν διαμορφωθεί στο παρόν. Για την επικράτηση της ασφάλειας δεν είναι αναγκαία η επιβολή περιοριστικών μέτρων-νόμων που όπως αποδείχθηκε διαχρονικά δεν αντιμετωπίζουν την παραβατικότητα ακόμη και στα στενά δικονομικά όρια της εποχής μας, αλλά η ανάπτυξη από την ίδια την κοινωνία δομών που θα αντιμετωπίσουν τις παθογένειες που η ίδια γεννά.

Το πανεπιστήμιο αποτελώντας ενεργό κομμάτι του κόσμου και όχι ένα ξεκομμένο κομμάτι του, που ασχολείται στείρα με την έρευνα και την επιστήμη πρέπει να κινητοποιήσει τα πιο δραστηριοποιημένα του κομμάτια (δηλαδή όσοι φοιτούν, εργάζονται και αναπτύσσουν δράσεις μέσα σε αυτό ) έτσι ώστε να συμβάλλουν στην ανάπτυξη τους αισθήματος της κοινωνικής ασφάλειας στο βαθμό που αυτό είναι βέβαια εφικτό.

Συνοπτική παρουσίαση των σημείων-κλειδιών της νέας πρότασης:

Τοποθέτηση συναγερμών ασφαλείας: Δαπάνη χρημάτων για μια υπηρεσία η οποία ήδη υπάρχει και δε χρειάζεται βελτίωση. Ο λόγος που προτείνεται είναι η χρηματική ενίσχυση των μεγαλοεργολάβων που θα αναλάβουν το έργο. 

Αποτελεί έναν ακόμα φραγμό στην ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου.  Επιβαρύνει το πανεπιστήμιο με επιπρόσθετη δαπάνη χρημάτων, που γίνεται ξεκάθαρα για να αποκομίσει το μερίδιο της η ανάδοχος εταιρία.

Εγκατάσταση σημείων ηλεκτρονικού ελέγχου των φυλάκων:  Σε συνδυασμό με τις δηλώσεις της κυβέρνησης πως θα μπούνε κάμερες σε όλους τους δημοσίους χώρους, μπορεί να επεκταθεί στην εγκατάσταση καμερών σε όλο το πανεπιστήμιο.

Συνεργασία με κρατικές αρχές: Συμπεριλαμβανομένης και της αστυνομίας η οποία θα επεμβαίνει για καταστολή όταν η παρουσία των φυλάκων/security δεν είναι επαρκής.

Κατάργηση αφύλακτων εισόδων στα κτίρια: Δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα να εισέρχεται κανείς σε κάποιο κτήριο του πανεπιστημίου χωρίς να υποστεί τον έλεγχο των σεκιουριτάδων.

Ελεύθερη είσοδο σε μέλη ΔΕΠ. Οι φοιτητές και ερευνητές θα μπαίνουν μόνο σε συνεννόηση με τους φύλακες, ύστερα από κατάθεση ονομαστικού καταλόγου, ο οποίος είναι εγκεκριμένος από τον πρόεδρο: Ολοφάνερο φακέλωμα των πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων και των ατόμων που τις διοργανώνουν.

Έκτατες ανάγκες οι κοινωνικοπολιτικές ταραχές. Συγκεκριμένη αναφορά σε 17 Νοέμβρη, 6 Δεκέμβρη και εγκαίνια έκθεσης ΔΕΘ. Ασφάλιση του κτιρίου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Επιδιώκεται η από - νοηματοδότηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο ανέκαθεν υπήρχε για να διασφαλίζει τους κοινωνικούς αγώνες. Αποστείρωση του χώρου του πανεπιστημίου από οποιαδήποτε πολιτική χροιά.

Συνεργασία με πολιτική προστασία: Δηλώνεται χωρίς προσχήματα η άρση του ασύλου από αστυνομικές δυνάμεις όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Για τη χρήση του χώρου θα απαιτείται έγγραφη οδηγία: Ενισχύει το φακέλωμα των φοιτητών και την αποστείρωση του χώρου.

Ατομικό φύλλο αξιολόγησης φύλακα: Το οποίο αποτελεί μέσο εκφοβισμού του σε περίπτωση που αυτός δε κάνει τη δουλειά του όπως οι πρυτανικές αρχές και ο εργολάβος θέλουν.  Είναι ένας τρόπος απόλυτου ελέγχου του εργαζόμενου από την εταιρία που τον προσλαμβάνει/εκμεταλλεύεται.

Περιπολίες οι οποίες θα απομακρύνουν με επαγγελματικό τρόπο τα εξωπανεπιστημιακά στοιχεία: Το πανεπιστήμιο οφείλει να έχει δημόσιο χαρακτήρα, ώστε να είναι ωφέλιμο για ολόκληρη την κοινωνία. Ο μόνος τρόπος που αυτό μπορεί να διασφαλιστεί είναι η ανεμπόδιστη είσοδος όλων των πολιτών και η δυνατότητα χρήσης του και από κοινωνικές ομάδες που δε συμμετέχουν στη διαδικασία της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης. Η απομάκρυνση των όποιων ¨εξωπανεπιστημιακών¨ με την πρόφαση της προστασίας του χώρου από φθορές μόνο αποκοινωνικοποίηση μπορεί να προσδώσει στο πανεπιστήμιο.

Διακριτική παρακολούθηση, ενημέρωση και καταγραφή στη διοίκηση όλων των εκδηλώσεων: Ακόμα και στις απόλυτα ελεγχόμενες από την κεντρική διοίκηση εκδηλώσεις, η παρακολούθηση και καταγραφή τους παρουσιάζεται ως αναγκαία από το σχέδιο φύλαξης. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται από τη μεριά των διοικούντων ότι δε θα πραγματοποιείται καμιά «ενοχλητική» για αυτούς εκδήλωση, αλλά και στην περίπτωση που κάτι, αρχικά τους ξεφύγει, έχουν το δικαίωμα να φακελώνουν και συνεπώς να καταστέλλουν οποιαδήποτε τέτοια πρωτοβουλία.

Εργολαβίες

Η ευθύνη για τη σχεδίαση, εφαρμογή και λειτουργία του σχεδίου φύλαξης του ΑΠΘ έχει ανατεθεί σε εργολαβική εταιρία ενοικίασης ανθρώπινου δυναμικού, στην οποία εμπιστεύονται την φύλαξή τους ελληνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Και το όνομα αυτής…. ISS ASPIS SECURITY.

Όπως έχει γίνει γνωστό και από τους αγώνες των συμβασιούχων εργαζομένων υπαλλήλων (κατάληψη πρυτανείας 2009), το εργολαβικό καθεστώς αποτελεί μεγάλη λαίλαπα για το πανεπιστήμιό μας, δυσχεραίνοντας τόσο τη διαχείριση των οικονομικών του, όσο και τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, οι εργολαβικοί υπάλληλοι δε λαμβάνουν ποτέ τα λεφτά για τα οποία έχουν υπογράψει, καθώς η εταιρία που τους προσλαμβάνει –σε συνεργασία φυσικά με το πανεπιστήμιο που ποτέ δεν επεμβαίνει – κρατάει όσα μπορεί παραπάνω για την τσέπη της. Αυτό βέβαια συμβαίνει ενώ δουλεύουν κάτω από κατάσταση συνεχούς εκφοβισμού για τη δουλεία αλλά και για τη ζωή τους σε περίπτωση που διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Γνωστή είναι άλλωστε η δολοφονική επίθεση εναντίων της συνδικαλίστριας εργαζόμενης Κούνεβα με βιτριόλι και της πολωνέζας καθαρίστριας σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, που απολύθηκε επειδή πήρε μία μέρα άδειας έπειτα από 7 χρόνια εργασίας.

Και ενώ ο κ. Μυλόπουλος είχε δεσμευτεί προεκλογικά για την απομάκρυνση των εργολαβιών από το Α.Π.Θ. και ενώ προέβει σε κινήσεις εντυπωσιασμού διώχνοντας μερικές μικρές εργολαβίες, αναθέτει ένα τεράστιο έργο σε μία εργολαβική εταιρία συντηρώντας και εντείνοντας το προϋπάρχον καθεστώς. Αξίζει να σημειωθεί, πως μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ο προϋπολογισμός του έργου, ενώ η απόφαση για την εφαρμογή σχεδίου φύλαξης δεν πέρασε καν από ψηφοφορία Συγκλήτου.

Βέβαια, στην περίπτωσή μας δε μιλάμε απλά για μια εργολαβία καθαρισμού. Η ISS Aspis Security είναι μία εταιρία κολοσσός με πελάτες πολυεθνικές εταιρίες, βιομηχανίες και τεχνικές εταιρίες. Για τις ανάγκες του σχεδίου φύλαξης του πανεπιστημιακού χώρου το προσωπικό της λαμβάνει ειδική εκπαίδευση για την αντιμετώπιση κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων. Με λίγα λόγια, μιλάμε για έναν ιδιωτικό στρατό καταστολής.

Άσυλο

Όλη αυτή η καταστολή που προβλέπεται από το Σχέδιο Φύλαξης σε περιόδους κοινωνικοπολιτικών ταραχών αποτελεί κατάφορη καταπάτηση του πολιτικού χαρακτήρα του Ασύλου. Αυτό το βλέπουμε πιο ξεκάθαρα και σε συνδυασμό με τη δήλωση της κ. Διαμαντοπούλου σύμφωνα με την οποία, η απόφαση για την άρση του ασύλου δε θα λαμβάνεται πλέον από τη Σύγκλητο, αλλά από το συμβούλιο που θεσπίζεται από το νέο νόμο πλαίσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ωστόσο, το πανεπιστήμιο δεν είναι (ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να είναι) ξεκομμένο από την κοινωνία. Αποτελούσε και αποτελεί χώρο πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, καθώς και πεδίο κοινωνικών διεκδικήσεων. Και το άσυλο αποτελούσε και αποτελεί παράγοντα διασφάλισης των παραπάνω.

Απέναντι σε αυτά, εμείς προτείνουμε τη δημιουργία αυτοοργανομένων δομών διαχείρισης του πανεπιστημιακού χώρου από τα κάτω. Θεωρούμε πως ο χώρος του πανεπιστημίου ανήκει σε αυτούς που το χρησιμοποιούν επιβεβαιώνοντας τον κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό του χαρακτήρα καθώς και τη δημόσια υπόσταση του. Σύμφωνα με αυτά και με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες κατακτήσεις του παρελθόντος, συνδιαμορφώνουμε σε αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις για τη διαχείριση του χώρου, σε άμεση συνάρτηση με τις ανάγκες τόσο της πανεπιστημιακής κοινότητας, όσο και της κοινωνίας.

Πάρτυ;… Ποιος το κάνει;… Γιατί;

Οι εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης (πάρτυ)  έχουν  εκφυλιστεί με την πάροδο των ετών, με αποτέλεσμα να  θεωρούνται από την πλειοψηφία των φοιτητών παρωχημένα και απειλή για το θεσμό του ασύλου και όσα αυτό πρεσβεύει.

Ανέκαθεν υπήρχε μία προβληματική σχετικά με τη διεξαγωγή των πάρτυ, αλλά τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί.  Πλέον τέτοιου είδους εκδηλώσεις  στα πανεπιστήμια έχουν συνδυαστεί στη συνείδηση των περισσότερων με βανδαλισμούς, διακίνηση ναρκωτικών και βίαιους διαπληκτισμούς μεταξύ των παρευρισκομένων. Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα συνίσταται από ανυπόγραφα πάρτυ ή από άτομα που εκμεταλλεύονται το χώρο με την επώνυμη ανωνυμία Α/Α., από ομάδες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το άσυλο και με οτιδήποτε αυτό πρεσβεύει (π.χ. ΣΦ ΠΑΟΚ  Αθηνών), από άτομα που έχουν ως μοναδικό στόχο την αποκόμιση οικονομικού κέρδους καθαρά σε προσωπικό επίπεδο και τέλος από κομματικούς σχηματισμούς (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οι οποίες εκμεταλλεύονται και καταπατούν το άσυλο (επιβάλλοντας αντίτιμο για την είσοδο στο χώρο του πανεπιστημίου!), με στόχο να πλουτίσουν τα ταμεία των κομματικών οργανώσεων τους και πολύ πιθανόν όχι μόνο σε φοιτητικό επίπεδο.

Για να αντιστραφεί η αντιμετώπιση του κόσμου στα πάρτυ οφείλει να αντιστραφεί και η λογική που διεξάγονται αυτά στο πανεπιστήμιο. Οι συλλογικότητες και τα άτομα που χρησιμοποιούν το χώρο του πανεπιστημίου οφείλουν να κατανοούν ποιους σκοπούς εξυπηρετεί το άσυλο και τι ασπίδα τους δίνει (υλική και θεωρητική), όπως οφείλουν να αποτελέσουν και αυτοί με τη σειρά τους ασπίδα για τον ίδιο το χώρο διατηρώντας τον ανέπαφο. Επίσης όσοι ενισχύουν οικονομικά-ηθικά τις συλλογικότητες και τα άτομα που διεξάγουν τις εκδηλώσεις αυτές να το κάνουν συνειδητά, έχοντας επίγνωση των κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων του χώρου του ασύλου. Τα πάρτυ στο πανεπιστήμιο δε θα πρέπει να συγχέονται με τη διασκέδαση στα “club”. Επομένως και τα άτομα που βρίσκονται στο χώρο οφείλουν να έχουν συναίσθηση του χώρου στον οποίο βρίσκονται και να μην τον χρησιμοποιούν για να εκτονωθούν χωρίς καμία αναστολές. Ακόμη πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι η φράση οικονομικής ενίσχυσης δε πρέπει να στερείται νοήματος. Οι ομάδες – συλλογικότητες που κάνουν εκδηλώσεις με στόχο την οικονομική τους ενίσχυση οφείλουν να έχουν άμεση οικονομική ανάγκη και όχι να στοχεύουν στη συγκέντρωση συσσωρευμένου πλούτου στα χέρια τους, όπως δυστυχώς παρατηρείται από ομάδες-συλλογικότητες που κάνουν κατάχρηση χώρων έτσι ώστε να δημιουργήσουν “οικονομικό αποθεματικό”. Τέλος και διάφορες κοινωνικές ομάδες (μουσικές ή οτιδήποτε) που θέλουν να εκφραστούν μέσα από το χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου οφείλουν να το κάνουν χωρίς κερδοσκοπικό χαρακτήρα, καθώς με τέτοιες ενέργειες ευτελίζουν το θεσμό το πανεπιστημιακού ασύλου στα μάτια του κοινωνικού συνόλου.

Ως συλλογικότητα προτείνουμε τη σύσταση μιας πρωτοβουλίας που θα εγγυάται τη πραγματοποίηση όλων των παραπάνω. Μία συνέλευση διαχείρισης του χώρου δηλαδή, που θα είναι μια αμεσοδημοκρατική, ανοιχτή σε όλους όσους δραστηριοποιούνται στο χώρο του πανεπιστημίου. Η συνέλευση αυτή θα έχει την έγκριση των γενικών συνελεύσεων των σχολών έτσι ώστε να είναι και τυπικά επικυρωμένη από το σώμα των φοιτητών. Στη συνέλευση διαχείρισης θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι ισότιμα και ελεύθερα. Τέλος αυτή η συνέλευση θα υπόκειται πάντα στον έλεγχο της βάσης του φοιτητικού σώματος που δεν είναι άλλη απ’ τις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων και των ατόμων που δραστηριοποιούνται στο χώρο του πανεπιστημίου.

Μοντέρνο παραμύθι για μεγάλα παιδιά και μικρούς μεγάλους (Φεβρουάριος 2011)

Σκέψου ότι ζεις σε μια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που βλέπεις στις  ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούμε Λατέρνα  Φτώχεια και Φιλότιμο φάση. Έχεις τώρα σ΄ αυτή τη γειτονιά ένα μπακάλικο - το αφεντικό του μαγαζιού,  κωλόχοντρος αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, μαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιμα, τσιγάρα - διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινό».  Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός - βάλτους κι αυτούς στην ιστορία.

Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός; Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιμπημένες τιμές, κλέβει και στο ζύγι, κονομάει γενικώς. Και όσο κονομάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριβότερα, κονομάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς.

 Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κομπόδεμα μεγαλύτερο από τη μπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, με τοκογλυφίες δε θέλει να μπλέκει καθότι επίφοβα πράγματα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρμίρης ο χοντρός - σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το μπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόμα ένα μπακάλικο να κονομάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος. Τώρα υπάρχουν δυο μπακάλικα στη γειτονιά, μόνο που οι τιμές δεν πέφτουν (μαλάκας είναι ο χοντρός να τις ρίξει; Αφού μόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόμενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιμές ανεβαίνουν.

Τι γίνεται μετά; Τι να γίνει; Μεροκαματιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα μηχάνημα να κόβει αβέρτα χρήματα οπότε δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν τα εμπορεύματα του χοντρού. Πέφτουν τα έσοδα ανεβαίνουν τα έξοδα τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ’ απογίνει; Αποφασίζει να ανοίξει μπλοκάκι με βερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εμπόρευμα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι μεροκαματιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα με βερεσέ  το μπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος. Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός μέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ; Έχω καταντήσει να μου χρωστάνε μέχρι και τα καναρίνια το κανναβούρι τους που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ, άσε που ψυλλιάζομαι ότι οι μπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να με ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα».

Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο χοντρός; Πάει στον γερό-τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαμερό που δανείζει με τόκους δέκα φορές πάνω από το νόμιμο. «Γερό-Λαδά αδερφέ μου, σώσε με!» παρακαλάει ο χοντρός. «Ξανοίχτηκα με τα βερεσέδια - κάνε κάτι να έρθω στα ίσα μου, γιατί οι προμηθευτές πιέζουν κι εγώ μόνο το μπλοκάκι έχω!» Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιά πουτάνα στην οικονομική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το μπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα μέλι-γάλα. Τώρα, αυτό το μπλοκάκι με τα βερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει - αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαμωμένο άτομο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούμε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, με πτυχία και περγαμηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύματα της χώρας και τους ξηγιέται. «Φέρτε μου τα φράγκα κι από ότι μαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαμολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν, σπάνε κάτι μαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη μπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόμα παθητικός. Το μπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο παραμένει.

Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνομίες. «Βοηθήστε με, καλοί μου άνθρωποι, φτωχός είμαι, το κομπόδεμά μου δάνεισα και τώρα δε με πληρώνουν επειδή είμαι γέρος κι ανήμπορος!» Φιλότιμοι οι σταυρωτήδες κάνουνε μια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσμο, αφού οι έρημοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν. Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναμετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και μπόλικα χαμόσπιτα. Ούτε καν τα χρήματα που έδωσε στον χοντρό μπακάλη δεν έπιασε, τραβάει τις αραιές τρίχες που του έχουν απομείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα με τον κανάγια! Που, ακόμα και σκλάβους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ μέσα στο μπλοκάκι - τα λεφτά μου δεν θα τα βγάλω!»

Από την άλλη πλευρά ο μπακάλης έχει πέσει στα μαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» - έχει ξανοιχτεί πολύ, έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εμπόρευμα, χρωστάει στους προμηθευτές και ο κόσμος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουμίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει μείνει ούτε κεραμίδι να βάλουν πάνω από το χάλι τους, να μην τους βλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά, που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις απολύσεις ο μπακάλης την πληρώνουν οι μπακαλόγατοι και το παράρτημα ειδών μπακαλικής, μπας και σωθεί η επιχείρηση.

 Έχουμε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν μπακάλη στα πρόθυρα εμφράγματος και τους μεροκαματιάρηδες δυο-τρία χιλιόμετρα βαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίβεια. «Το νου σας τυριά, θα σας φαν οι βλάχοι!» που λέει κι ο σοφός. Επειδή όμως τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε μια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεμβαίνει το κράτος, να βάλει τάξη. Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήμα, άνευ μπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευ μεροκαματιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα με νιώθεις;

Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Τι μέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε τη βάση ας πούμε, με ολίγη από μπούτι εισπράττετε και το δίπλωμα οικονομολόγου να το 'χετε, να πορεύεστε στους χαλεπούς καιρούς.

Απαντήσεις που δόθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της μπακαλικής:

1. Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήματα στους φτωχομπινέδες και ξεχρεώνουν το μπακάλη και τον τσιφούτη.  Σχόλιο: Αγαπητό μου παιδί, μάλλον διαβάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος Μαλό και της Μυρτώς Κοντοβά δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότητα! Και τι είναι ρε το κράτος, που θα μειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων μισθωτών; Πως θα ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν - εσύ προτείνεις μείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά στους φτωχούς, σιγά μην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο μαλακίες και θα βρεθούν ακόμα πιο χρεωμένοι έτσι όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη με τον κηδεμόνα σου αγαπητό μου παιδί.

2. Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούμενα από την τσέπη του και τα κρατάει λίγα-λίγα από τα μισθά των φτωχώνε. Σχόλιο: Από τον προηγούμενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συμπέρασμα για να μη σε πάρουν είδηση; Ρε πανίβλακα, αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα βρει λεφτά να τον ξεχρεώσει; Ξαναπέρνα τον Σεπτέμβρη χωρίς τον κηδεμόνα σου, έτσι κι αλλιώς θα ξανακοπείς λόγω αντιγραφής.

3. Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή κάνανε ατιμίες και ανοίγει ένα δικό του μπακάλικο μαζί με μια κρατική τσιφουτερί για να βολευτεί ο κοσμάκης.  Σχόλιο: Κατ' αρχάς η γλώσσα που χρησιμοποιείς δεν ταιριάζει σε επιστήμονα - άνθρωπο. Κατά δεύτερον, αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηματοδοτεί τους βουλευτές να βουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά τρίτον, είσαι παλιοκομμούνι και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα ξαναλειτουργήσουμε τη Μακρόνησο, να δούμε τι θα κάνουμε με σένα.

4. Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα περιστερά και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να μη γκρινιάζει. Και τους λέει «μην ανησυχείτε, εγώ είμαι εδώ, γράψτε κατά βούληση, εγγυώμαι εγώ τα λεφτά σας».

Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύβρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συμμορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχοτρόπων ουσιών εν ώρα μαθήματος. Στο ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σύμπασα η ανθρωπότητα προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έμπνευση να «δανείσει» χρήματα στις τράπεζες, βάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους μηχανισμούς, προκειμένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο. Σήμερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες μπερδεύονται στο άκουσμα του παραπάνω ονόματος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; I think he is an overestimated player  - ΑΕΚ Athens should not renew his contract! Παντελής Μπράουν is for the μπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη μαλακία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί; Διότι το πρόβλημα ήταν το πλεόνασμα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονομική αδυναμία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγμα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασματικού χρήματος μέσω του υπερδανεισμού. Που με τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασματικό χρήμα δεν μπορεί με τίποτα να γίνει πραγματικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση - είσαι, το λιγότερο, μαστουρωμένος! Για περισσότερες πληροφορίες ξαναδιάβασε την απάντηση νο.4.

Μάλιστα ο δικός μας οικονομικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το παραμύθι σε συνέντευξη τύπου πριν από καιρό (από τότε βέβαια άλλαξε και η κυβέρνηση αλλά αυτό είναι για άλλο παραμύθι). «Δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια που θα δώσουμε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούμε την χρηματοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη», έτσι ακριβώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος!  Μα φυσικά και δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια κύριέ Παπακωνσταντίνου μου! Εσείς μέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας ομόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισμούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειμμα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-μέλη πρέπει να δανείζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους) τώρα πως βρεθήκατε να δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!

Ξεκαθαρίζω η λύση που προωθείται από τις κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης μοιάζει με συνταγή αλμπάνη γιατρού για την αντιμετώπιση του καρκίνου. «Από πού να πάρω αυτά τα φάρμακα γιατρέ μου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρμακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!». Ξεκαθαρίζω - μέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, μέχρι δηλαδή να αντιμετωπίσουν τη ζημιά από το πλασματικό χρήμα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσματικές νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου ακόμα και μέρα-μεσημέρι. Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήματά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας-ήχου, κινηματογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύματα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώμα. Ξεκαθαρίζω, άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο, προγράμματα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.

Ξεκαθαρίζω αυτή τη φάση οι γραμματιζούμενοι τη λένε «ύφεση». Και κουβαλάει στάσιμο πληθωρισμό (υψηλό πληθωρισμό που δεν πέφτει με τίποτα), συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, μείωση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι τη στιγμή που… Που; Δεν θα αναλύσω το μαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστημα καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όμως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονομολόγοι στο μάθημα της οικονομικής θεωρίας – όταν μελετάνε τα νεώτερα οικονομικά μοντέλα. Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εμπειρία ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.

Μόνο έτσι θα μειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα με τη (σε μεγαλύτερο βαθμό) μείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και ακολούθως, αύξηση των τιμών. Μαγικό, έτσι; Τι σημαίνει όμως «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών»; Παραγωγικοί μηχανισμοί είναι οι εργαζόμενοι και τα μέσα παραγωγής (μηχανήματα, κτίρια κ.λπ.) - να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα!

Οι άνθρωποι-εργαζόμενοι σκοτώνονται μαζικά σε πεδία μαχών, τα εργοστάσια βομβαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες μεταφοράς εμπορευμάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών. Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάβεις ότι η «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών» συνεπάγεται πόλεμο; Παγκόσμιο κατά προτίμηση, να μην κάνουμε διπλές και τρίδιπλες δουλειές  να ξεμπερδεύουμε με τη μία. Ο μπακάλης δεν θα πάει στον πόλεμο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερό-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους με καλύτερες συνθήκες και έχοντας σβήσει τις συνέπειες των βλακωδών ενεργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον (ο Gordon Brown δηλαδή) δεν θα πάει στον πόλεμο λόγω στραβισμού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αμερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική.

Θα μείνουν πίσω να περιμένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον βομβαρδισμένο κωλότοπo....

Και ζήσαν   ΑΥΤΟΙ   καλά… και εμείς;

(προς αποφυγή παρεξηγήσεων το κείμενο δεν συντάχθηκε από τη συλλογικότητα του από κοινού, αλλά από άγνωστη σε εμάς πηγή στην οποία κρίνουμε σκόπιμο να γίνει τουλάχιστον αναφορά)

Μνημόνιο της παιδείας (Ιανουάριος 2011)

Εδώ και αρκετούς μήνες ζούμε τις επιπτώσεις του μνημονίου της τρόικας στον τομέα της εργασίας στην καθημερινότητα μας. Η κατοχική κυβέρνηση του ΔΝΤ, όμως, σκοπεύει να επεκτείνει την εφαρμογή του Μνημονίου και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με μια σειρά ρυθμίσεων που έχουν ξεκάθαρα στόχο τη μετατροπή των δημόσιων πανεπιστημίων σε παραρτήματα ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Με το Μνημόνιο της παιδείας εισάγεται ο θεσμός του Συμβουλίου στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Ενώ όμως θεσπίζεται με πρόσχημα την ενίσχυση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, στην ουσία λειτουργεί εναντίον του. Πιο συγκεκριμένα, μέσα στο κείμενο της διαβούλευσης αναφέρεται η συμμετοχή σε αυτό μελών που δεν ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα, τα οποία επιλέγονται ως άτομα Από τη στιγμή όμως που θα δρουν ατομικά δε τους εμποδίζει τίποτα από το να εξυπηρετούν προσωπικά και εταιρικά συμφέροντα. Και όλα αυτά εκμεταλλευόμενα την υλική και πνευματική ιδιοκτησία του πανεπιστημίου (έρευνα, προσωπικό, χρηματοδότηση).

Το Συμβούλιο αυτό θα αναλαμβάνει αρμοδιότητες όπως την χρηματοδότηση του κάθε ιδρύματος, την αξιοποίηση της περιουσίας του, την τήρηση του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας καθώς και την έγκριση της διεθνούς στρατηγικής του ιδρύματος.

Είναι γεγονός λοιπόν ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο οδηγείται σε αδιέξοδο: Από τη μία η τεράστια ελάττωση της χρηματοδότησης (μειώνεται φέτος περαιτέρω κατά 22%, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις μειώνονται κατά 50%) το αναγκάζει να στραφεί στις ιδιωτικές επιχορηγήσεις, με το αντίστοιχο φυσικά αντάλλαγμα. Από την άλλη με τη σύσταση του συμβουλίου οι αγορές συμμετέχουν και επίσημα πλέον στη διαχείριση του πανεπιστημίου. Έτσι, η προφανής  ¨λύση¨  στο πρόβλημα της ελλιπούς κρατικής χρηματοδότησης (που δεν είναι άλλη από την ιδιωτική χρηματοδότηση) έρχεται στο πιάτο με τη συνεργασία του κράτους.

Τι πρόκειται όμως να αλλάξει με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Καταρχάς χάνεται ο κοινωνικός του χαρακτήρας. Το πανεπιστήμιο δε θα δρα πια για το όφελος της κοινωνίας και της Επιστήμης. Δε θα αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα μέσο που ως αυτοσκοπό θα έχει την αύξηση της κερδοφορίας των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων.

Ως συνέπεια, η χρηματοδότηση θα επικεντρώνεται στις τεχνολογικές και οικονομικές σχολές (δηλαδή αυτές που μπορούν να εξυπηρετήσουν άμεσα την αγορά) και οι σχολές με ανθρωπιστικό και κοινωνικό γνωστικό αντικείμενο θα αφήνονται στην τύχη τους. Σε παρόμοιο μοντέλο θα κινείται και η χρηματοδότηση της έρευνας καθώς το βάρος θα δίνεται στις οικονομικά κερδοφόρες, ενώ οι έρευνες με καθαρά επιστημονικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα που δε θα επιφέρουν κανένα κέρδος στις επιχειρήσεις θα χρηματοδοτούνται ελάχιστα ή καθόλου.

Η χρηματοδότηση των Α.Ε.Ι. επιδιωκόταν να περάσει στον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου και μέσω του θεσμού της αξιολόγησης, που εισήχθη την περασμένη χρονιά. Αυτό που προσπάθησε η προηγούμενη κυβέρνηση να εφαρμόσει ήταν η διενέργεια εσωτερικής αξιολόγησης σε κάθε ίδρυμα και η περεταίρω επεξεργασία των αποτελεσμάτων της από την Επιτροπή Εξωτερικής Αξιολόγησης, η οποία απαρτίζεται και από μη ακαδημαϊκά μέλη. Μία από τις προτάσεις του Μνημονίου για την παιδεία είναι η «Μετεξέλιξη της Ανεξάρτητης Αρχής για τη Διασφάλιση της Ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης (Α.ΔΙ.Π.) σε Ανεξάρτητη Αρχή Αξιολόγησης, Πιστοποίησης και Χρηματοδότησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης». Αυτή μάλιστα θα λειτουργεί «με την υποστήριξη ειδικών επιστημόνων και φορέων» (με λίγα λόγια εξωπανεπιστημιακών παραγόντων). Έτσι ανοίγει άλλη μία πόρτα για τη διείσδυση του ιδιωτικού κεφαλαίου στη διαχείριση των πανεπιστημιακών πόρων.

Και όταν αναφερόμαστε σε ιδιωτικό κεφάλαιο δεν εννοούμε μόνο το εγχώριο αλλά και το διεθνές. Και αυτό γιατί στο πλαίσιο της διεθνοποίησης (όσον αφορά οικονομικούς όρους πάντα) της ανώτατης εκπαίδευσης προτείνεται η «Πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών των ελληνικών ιδρυμάτων από διεθνείς επιτροπές επιστημόνων».

Οι αλλαγές που έρχεται να προτείνει το κείμενο της διαβούλευσης δεν αφήνουν ανέγγιχτη ούτε τη διοίκηση του πανεπιστημίου, ούτε τη δομή του διδακτικού προσωπικού.

Το Συμβούλιο, στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως, θα είναι υπεύθυνο για την επιλογή του εκάστοτε πρύτανη καθώς και για την παύση των καθηκόντων του, όταν αυτό το κρίνει αναγκαίο. Έτσι ο ρόλος του πρύτανη θα είναι μόνο διακοσμητικός καθώς οι αρμοδιότητες του θα περιλαμβάνουν αποκλειστικά τα ακαδημαϊκά ζητήματα (δηλαδή μόνο τα εκπαιδευτικά) και θα είναι διαρκώς υπόλογος στο Συμβούλιο.

Όσον αφορά το προσωπικό του εκάστοτε ιδρύματος, στο κείμενο της διαβούλευσης εισάγεται μια ριζική αλλαγή πάνω στη διάρθρωση των βαθμίδων. Πλέον οι βαθμίδες του διδακτικού προσωπικού περιορίζονται σε τρεις (καθηγητές, αναπληρωτές, επίκουροι) ενώ μόνιμο προσωπικό αποτελούν μόνο οι δυο πρώτες βαθμίδες (καθηγητές, αναπληρωτές). Επιπλέον σύμφωνα με το ίδιο κείμενο ο λέκτορας δεν αποτελεί πλέον εξελίξιμη βαθμίδα. Με τον τρόπο αυτό εισάγεται και μέσα στο πανεπιστήμιο η πολιτική της μη μόνιμης εργασίας.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση του ΔΝΤ μέσω του Μνημονίου της παιδείας είναι η κατάργηση του αυτοδιοίκητου και όχι η ισχυροποίηση του, όπως ισχυρίζεται. Αυτό αποτελεί κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος, στο οποίο ορίζεται με σαφήνεια το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ. Όπως συνταγματική παραβίαση αποτελεί και η λειτουργία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), που άρχισαν να λειτουργούν με το που ανέλαβε το υπουργείο η Διαμαντοπούλου. Ακόμη, με την εισαγωγή Συμβουλίων, και κατά συνέπεια ιδιωτικών επιχειρήσεων στα ΑΕΙ, η ακαδημαϊκή έρευνα θα είναι πια πλήρως κατευθυνόμενη ώστε να εξυπηρετεί τις αγορές. Μιλάμε δηλαδή για ξεκάθαρη καταπάτηση του Ασύλου, το οποίο διασφαλίζει την ελεύθερη και μη ετεροκατευθυνόμενη διεξαγωγή της ακαδημαϊκής έρευνας.

Εκτός από αυτές τις αλλαγές που δρομολογούνται στη διοίκηση των ΑΕΙ και στα εργασιακά δικαιώματα του διδακτικού προσωπικού, το Μνημόνιο της παιδείας προχωράει και την αλλαγή της ίδιας τη δομής των σπουδών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μία από τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις είναι η δημιουργία, σε όλες τις σχολές, ενός προπαρασκευαστικού έτους: «Οι φοιτητές εντάσσονται στα επιμέρους προγράμματα σπουδών της Σχολής, μετά από το τέλος του πρώτου έτους, ανάλογα με τις επιδόσεις και τις προτιμήσεις τους». Δηλαδή, ύστερα από το τελείως ανταγωνιστικό σύστημα των πανελλήνιων (ή από το όποιο εξίσου ανταγωνιστικό σύστημα θα αντικατασταθούν) οι φοιτητές θα έρχονται αντιμέτωποι με ακόμα μία μάχη, με έπαθλο μία θέση σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα. Έτσι, οι φοιτητές για ακόμα ένα χρόνο θα εξακολουθούν να συμμετέχουν σε ένα σκληρό σύστημα εξετάσεων. Φυσική συνέπεια του παραπάνω συστήματος είναι η είσοδος της παραπαιδείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι σήμερα συμβαίνει, καθώς όλοι οι φοιτητές θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά για την είσοδο στη ¨σχολή των ονείρων τους¨.

Στην ίδια ενότητα του κειμένου της διαβούλευσης αναφέρεται το εξής:

«Θεσμοθετείται η δυνατότητα προσφοράς προγραμμάτων σπουδών μονοετούς ή διετούς διάρκειας». Με τον τρόπο αυτό ανοίγεται ένα παράθυρο για το «σπάσιμο» των σπουδών μας σε δύο κύκλους, όπως ακριβώς επιτάσσεται από τη Συνθήκη της Μπολόνια. Έναν κύκλο διάρκειας 3 ή 4 ετών – που αντιστοιχεί σε επίπεδο Bachelor – και έναν  άλλο διάρκειας 2 ή 1 ετών αντίστοιχα– που απονέμει τίτλο Master – στον οποίο θα προβιβάζεται μόνο ένα μικρό ποσοστό (της τάξεως 20% – 30%), όπως στις χώρες όπου έχει ήδη εφαρμοστεί.

   Παράλληλα με τις υπόλοιπες αλλαγές έρχεται να περάσει και το σύστημα των πιστωτικών μονάδων για την επιλογή μαθημάτων. Δηλαδή, για να περάσει ένας φοιτητής από το ένα εξάμηνο στο άλλο θα χρειάζεται να συγκεντρώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό μονάδων. Άρα, όπως γίνεται κατανοητό θα καταρτίζουμε το πρόγραμμα σπουδών μας όχι βάσει των επιστημονικών μας προτιμήσεων, αλλά κυνηγώντας μονάδες. 

Οι διατάξεις αυτές όμως, που αποσκοπούν στην «ευελιξία» του φοιτητή όσον αφορά τις επιλογές του κατά τη διάρκεια των σπουδών του, επιφέρουν στην ουσία τον κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου – κάτι που συνεπάγεται ελλιπή γνώση και ελλιπή εργασιακά δικαιώματα. Επιφέρουν, επίσης, πιο εντατικούς ρυθμούς σπουδών και περισσότερο ανταγωνισμό, καθώς θα μεσολαβούν εξετάσεις τόσο μετά το προπαρασκευαστικό έτος, όσο και στο ενδιάμεσο των δύο κύκλων. Τέλος, δημιουργούνται με τον τρόπο αυτόν πτυχιούχοι πολλών εξειδικεύσεων και πολλών ταχυτήτων, κάτι που βολεύει την παγκοσμιοποιημένη ελαστική αγορά εργασίας – για  την οποία γίνεται συνεχώς λόγος στο κείμενο της διαβούλευσης – καθώς εργαζόμενοι χωρίς κοινά δικαιώματα είναι εργαζόμενοι χωρίς κοινές  διεκδικήσεις.

Σύνδεση του μνημονίου στην παιδεία με αυτό στην εργασία

Σε συνδυασμό όμως, με τις αλλαγές στον χώρο της εργασίας που έχει φέρει στην Ελλάδα το Δ.Ν.Τ. οι παραπάνω αλλαγές έρχονται σε άμεση σύνδεση με το εργασιακό μας μέλλον και ολοκληρώνουν το νόημα των αλλαγών που επιχειρούνται στην παιδεία.

Η διάλυση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, με την υπερίσχυση των κλαδικών συμβάσεων θα οδηγήσει στην περαιτέρω μείωση των μισών που θα είναι και νομικά κατοχυρωμένη πια, έτσι ώστε να είναι και χαμηλότεροι των επίσημων 700 ευρώ! Στη συνέχεια η ύφεση που τροφοδοτεί την ανεργία ολοένα και περισσότερο, δημιουργεί μια στρατιά ανέργων η οποία θα είναι διατεθειμένη να δουλέψει με οποιοδήποτε μισθό, έτσι ώστε να καταφέρει να επιβιώσει και η οποία με τη σειρά της θα βοηθά την επιδίωξη του κεφαλαίου να μειώσει στο ελάχιστο το κόστος εργασίας.

Ελαστικά ωράρια => ελαστικοί μισθοί => ελαστικά όρια συνταξιοδότησης: κοινός παρονομαστής; Η συρρίκνωση των συμφερόντων όσων πλήττονται καθημερινά, από μια κρίση που δεν έχει πλήξει καθόλου το ισχυρό κεφάλαιο.

Εφόσον, η υπό διαμόρφωση εργατική τάξη (στην οποία ακόμα και αν πολλοί δυσκολεύονται να το αποδεχτούν, βρισκόμαστε και εμείς) δεν επιχειρήσει να αποτινάξει από πάνω της το ζυγό του ΔΝΤ, εγχώριου κεφαλαίου και κομματικού συστήματος τότε είναι καταδικασμένη η επόμενη παραγωγική γενιά, να υποφέρει από λάθη δικά μας…

Η απάντηση στην κρίση βρίσκεται στο εργοστάσιο και στη σχολή, όχι στην επιβολή

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΠΛΑΙΣΙΟ 9-12-10

Το πανεπιστήμιο που θέλουμε

Περνώντας από την Αντίθεση στη Σύνθεση…

Θέλουμε ένα Πανεπιστήμιο που δεν θα είναι υποχείριο των ορέξεων της Αγοράς και του Κράτους και δεν θα βάλλεται από εγκληματικές «Εκπαιδευτικές Μεταρρυθμίσεις» κάθε 4ετία.

Ονειρευόμαστε ένα Πανεπιστήμιο που θα σχεδιάζει την λειτουργία του βάσει των αναγκών της χώρας και της κοινωνίας μας. Που θα παρέχει τις υπηρεσίες του όχι με οικονομικίστικα κριτήρια(που όλοι γνωρίζουμε που οδήγησαν τις χώρες που τα υιοθέτησαν), αλλά με ένα αυστηρά κοινωνικό χαρακτήρα.

Μια Παιδεία Δωρεάν, που δεν θα θέτει συνεχώς νέους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα των νέων στη Μόρφωση και την Δουλειά. Μια Παιδεία Δημόσια, που θα χρηματοδοτείται με τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και σαν τελικό δέκτη θα έχει τον λαό και όχι τα συμφέροντα και το Κεφάλαιο. Μια Παιδεία με τοπικό και παράλληλα οικουμενικό χαρακτήρα και όχι πειραματόζωο των διαφόρων «διεθνών συνθηκών» που οι κυβερνώντες ερήμην μας υπογράφουν.

Γνωρίζουμε τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις του σημερινού Αυτοδιοικητικού μοντέλου, αλλά την στιγμή που αυτό βάλλεται προς όφελος των μεγαλοεπιχερηματιών, όχι απλώς δεν θεωρούμε σκόπιμο να το «συζητήσουμε» με την κυβέρνηση αλλά στεκόμαστε ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΕΤΕΥΤΑ ενάντια στην επίθεση που δέχεται αυτή τη στιγμή.

Απαιτούμε οι φόροι των γονιών μας που προορίζονται για την παιδεία και όχι μόνο να μην χάνονται ούτε στην κρατική γραφειοκρατία, ούτε και να καταχρώνται από μια διεφθαρμένη πανεπιστημιακή ελίτ.

Παλεύουμε για ένα δημοκρατικό πανεπιστήμιο, όπου οι εκπρόσωποι μας θα είναι ανακλητοί και θα εκφράζουν στα όργανα συνδιοίκησης  τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων μας και όχι τα συμφέροντα των εκάστωτε κομματικών κέντρων.

Απαιτούμε σπουδές που γενούν πολύπλευρες προσωπικότητες, ενεργούς πολίτες, μελλοντικούς εργαζόμενους με πλήρη επιστημονική κατάρτιση, έτοιμους να υπηρετήσουν την κοινωνία που τους μεγάλωσε και ικανούς να επιβιώσουν στην ζούγκλα της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Την άρρηκτη σύνδεση έρευνας και διδασκαλίας αλλά και την αναβάθμιση των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών, που ενώ βρισκόμαστε σε μια χώρα με πλούσιο κλασσικό πολιτισμό, αντιμετωπίζονται ως τα αποπαίδια της «ελεύθερης αγοράς».

Για ένα πανεπιστήμιο που δεν θα μοιάζει με σχολική αγγαρεία. Όπου οι αίθουσες διδασκαλίας θα είναι χώροι δημιουργίας και απόκτησης ουσιαστικής γνώσης και όχι καταπιεστήρια. Θέλουμε τους καθηγητές μας συνοδοιπόρους στην μάθηση και όχι απρόσιτες αυθεντίες.

Για ένα Πανεπιστήμιο ως χώρο γνήσιας πολιτικής αλληλεπίδρασης και όχι αισχρής κομματικής παρέμβασης. Για ένα Πανεπιστήμιο-ζωντανό δημόσιο χώρο επιστήμης και πολιτισμού και όχι απαξίωσης και καταστροφής.

Ερχόμαστε λοιπόν σε μια περίοδο κρίσης, τοπικής μα και παγκόσμιας παράλληλα, να προτείνουμε την δική μας έξοδο. Μια έξοδο βασιζόμενη στην οργάνωση από τα κάτω, με βασικές αρχές την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, με στόχο την επιβίωση των πληττόμενων από την κρίση και την ανακάλυψη εναλλακτικών δρόμων ζωής και ψυχαγωγίας (προβολές και παραστάσεις από πολιτιστικές ομάδες, αυτοοργανομένα σεμινάρια, συντροφικές κουζίνες κ.ά.). Μια αλλαγή νοοτροπίας που πιστεύουμε ότι θα γεννήσει και την συνολική αντιπρόταση μας για την Παιδεία και την Κοινωνία.

Οι μονόδρομοι τελείωσαν μαζί με το σύστημα που τους εφηύρε και που καταρρέει, ΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ.

…οι κυβερνητικοί νόμοι όχι απλώς δεν μας τα εξασφαλίζουν όλα αυτά, αλλά μας στερούν και τα ήδη κεκτημένα.

Δεν θα περάσει.

Προχωρούμε σε:

•              3ήμερη κατάληψη από 14-16/12. Κατάληψη με εκδηλώσεις-συζητήσεις και ενεργό παρουσία όλων μας.*
•   Πορεία την Πέμπτη 9/12 στις 21:00, με σκοπό την γνωστοποίηση των αιτημάτων μας στην πόλη.
•   Πορεία την Παρασκευή 10/12 στις 12:00, ενάντια στην «Σύνοδο των Πρυτάνεων».
•   Συμμετοχή στην Πανεργατική Απεργία στις 15/12, πορεία με δικό μας μπλοκ.
•   Νέα Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 16/12 στη 1 με κατειλημμένη σχολή.
• 
  

ΠΛΑΙΣΙΟ 2-12-10

ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Σ.Φ.Χ.Μ.

Σε μία χώρα που δοκιμάζεται από τις συνθήκες του μνημονίου, που οι απεργίες κηρύσσονται συνεχώς παράνομες, που κάθε μέρα ακούμε για αυξήσεις στα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης και δεκάδες απολύσεις από εταιρίες και εργοστάσια που χρεοκοπούν, ο κλάδος της παιδείας δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος. Έτσι, λοιπόν ερχόμαστε πια αντιμέτωποι με  το :

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Εδώ και αρκετούς μήνες ζούμε τις επιπτώσεις του μνημονίου της τρόικας στον τομέα της εργασίας στην καθημερινότητα μας. Η κατοχική κυβέρνηση του ΔΝΤ, όμως, σκοπεύει να επεκτείνει την εφαρμογή του Μνημονίου και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με μια σειρά ρυθμίσεων που έχουν ξεκάθαρα στόχο τη μετατροπή των δημόσιων πανεπιστημίων σε παραρτήματα ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Με το Μνημόνιο της παιδείας εισάγεται ο θεσμός του Συμβουλίου στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Ενώ όμως θεσπίζεται με πρόσχημα την ενίσχυση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, στην ουσία λειτουργεί εναντίον του. Πιο συγκεκριμένα, μέσα στο κείμενο της διαβούλευσης αναφέρεται η συμμετοχή σε αυτό μελών που δεν ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα, τα οποία επιλέγονται ως άτομα Από τη στιγμή όμως που θα δρουν ατομικά δε τους εμποδίζει τίποτα από το να εξυπηρετούν προσωπικά και εταιρικά συμφέροντα. Και όλα αυτά εκμεταλλευόμενα την υλική και πνευματική ιδιοκτησία του πανεπιστημίου (έρευνα, προσωπικό, χρηματοδότηση).

Το Συμβούλιο αυτό θα αναλαμβάνει αρμοδιότητες όπως την χρηματοδότηση του κάθε ιδρύματος, την αξιοποίηση της περιουσίας του, την τήρηση του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας καθώς και την έγκριση της διεθνούς στρατηγικής του ιδρύματος.

Είναι γεγονός λοιπόν ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο οδηγείται σε αδιέξοδο: Από τη μία η τεράστια ελάττωση της χρηματοδότησης (μειώνεται φέτος περαιτέρω κατά 22%, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις μειώνονται κατά 50%) το αναγκάζει να στραφεί στις ιδιωτικές επιχορηγήσεις, με το αντίστοιχο φυσικά αντάλλαγμα. Από την άλλη με τη σύσταση του συμβουλίου οι αγορές συμμετέχουν και επίσημα πλέον στη διαχείριση του πανεπιστημίου. Έτσι, η προφανής  ¨λύση¨  στο πρόβλημα της ελλιπούς κρατικής χρηματοδότησης (που δεν είναι άλλη από την ιδιωτική χρηματοδότηση) έρχεται στο πιάτο με τη συνεργασία του κράτους.

Τι πρόκειται όμως να αλλάξει με την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Καταρχάς χάνεται ο κοινωνικός του χαρακτήρας. Το πανεπιστήμιο δε θα δρα πια για το όφελος της κοινωνίας και της Επιστήμης. Δε θα αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα μέσο που ως αυτοσκοπό θα έχει την αύξηση της κερδοφορίας των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων.

Ως συνέπεια, η χρηματοδότηση θα επικεντρώνεται στις τεχνολογικές και οικονομολογικές σχολές (δηλαδή αυτές που μπορούν αν εξυπηρετήσουν άμεσα την αγορά) και οι σχολές με ανθρωπιστικό και κοινωνικό γνωστικό αντικείμενο θα αφήνονται στην τύχη τους. Σε παρόμοιο μοντέλο θα κινείται και η χρηματοδότηση της έρευνας καθώς το βάρος θα δίνεται στις οικονομικά κερδοφόρες, ενώ οι έρευνες με καθαρά επιστημονικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα που δε θα επιφέρουν κανένα κέρδος στις επιχειρήσεις θα χρηματοδοτούνται ελάχιστα ή καθόλου.

Η χρηματοδότηση των Α.Ε.Ι. επιδιωκόταν να περάσει στον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου και μέσω του θεσμού της αξιολόγησης, που εισήχθη την περασμένη χρονιά. Αυτό που προσπάθησε η προηγούμενη κυβέρνηση να εφαρμόσει ήταν η διενέργεια εσωτερικής αξιολόγησης σε κάθε ίδρυμα και η περεταίρω επεξεργασία των αποτελεσμάτων της από την Επιτροπή Εξωτερικής Αξιολόγησης, η οποία απαρτίζεται και από μη ακαδημαϊκά μέλη. Μία από τις προτάσεις του Μνημονίου για την παιδεία είναι η «Μετεξέλιξη της Ανεξάρτητης Αρχής για τη Διασφάλιση της Ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης (Α.ΔΙ.Π.) σε Ανεξάρτητη Αρχή Αξιολόγησης, Πιστοποίησης και Χρηματοδότησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης». Αυτή μάλιστα θα λειτουργεί «με την υποστήριξη ειδικών επιστημόνων και φορέων» (με λίγα λόγια εξωπανεπιστημιακών παραγόντων). Έτσι ανοίγει άλλη μία πόρτα για τη διείσδυση του ιδιωτικού κεφαλαίου στη διαχείριση των πανεπιστημιακών πόρων.

Και όταν αναφερόμαστε σε ιδιωτικό κεφάλαιο δεν εννοούμε μόνο το εγχώριο αλλά και το διεθνές. Και αυτό γιατί στο πλαίσιο της διεθνοποίησης (όσον αφορά οικονομικούς όρους πάντα) της ανώτατης εκπαίδευσης προτείνεται η «Πιστοποίηση των προγραμμάτων σπουδών των ελληνικών ιδρυμάτων από διεθνείς επιτροπές επιστημόνων».

Οι αλλαγές που έρχεται να προτείνει το κείμενο της διαβούλευσης δεν αφήνουν ανέγγιχτη ούτε τη διοίκηση του πανεπιστημίου, ούτε τη δομή του διδακτικού προσωπικού.

Το Συμβούλιο, στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως, θα είναι υπεύθυνο για την επιλογή του εκάστοτε πρύτανη καθώς και για την παύση των καθηκόντων του, όταν αυτό το κρίνει αναγκαίο. Έτσι ο ρόλος του πρύτανη θα είναι μόνο διακοσμητικός καθώς οι αρμοδιότητες του θα περιλαμβάνουν αποκλειστικά τα ακαδημαϊκά ζητήματα (δηλαδή μόνο τα εκπαιδευτικά) και θα είναι διαρκώς υπόλογος στο Συμβούλιο.

Όσον αφορά το προσωπικό του εκάστοτε ιδρύματος, στο κείμενο της διαβούλευσης εισάγεται μια ριζική αλλαγή πάνω στη διάρθρωση των βαθμίδων. Πλέον οι βαθμίδες του διδακτικού προσωπικού περιορίζονται σε τρεις (καθηγητές, αναπληρωτές, επίκουροι) ενώ μόνιμο προσωπικό αποτελούν μόνο οι δυο πρώτες βαθμίδες (καθηγητές, αναπληρωτές). Επιπλέον σύμφωνα με το ίδιο κείμενο ο λέκτορας δεν αποτελεί πλέον εξελίξιμη βαθμίδα. Με τον τρόπο αυτό εισάγεται και μέσα στο πανεπιστήμιο η πολιτική της μη μόνιμης εργασίας.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση του ΔΝΤ μέσω του Μνημονίου της παιδείας είναι η κατάργηση του αυτοδιοίκητου και όχι η ισχυροποίηση του, όπως ισχυρίζεται. Αυτό αποτελεί κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος, στο οποίο ορίζεται με σαφήνεια το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ. Όπως συνταγματική παραβίαση αποτελεί και η λειτουργία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), που άρχισαν να λειτουργούν με το που ανέλαβε το υπουργείο η Διαμαντοπούλου. Ακόμη, με την εισαγωγή Συμβουλίων, και κατά συνέπεια ιδιωτικών επιχειρήσεων στα ΑΕΙ, η ακαδημαϊκή έρευνα θα είναι πια πλήρως κατευθυνόμενη ώστε να εξυπηρετεί τις αγορές. Μιλάμε δηλαδή για ξεκάθαρη καταπάτηση του Ασύλου, το οποίο διασφαλίζει την ελεύθερη και μη ετεροκατευθυνόμενη διεξαγωγή της ακαδημαϊκής έρευνας.

Εκτός από αυτές τις αλλαγές που δρομολογούνται στη διοίκηση των ΑΕΙ και στα εργασιακά δικαιώματα του διδακτικού προσωπικού, το Μνημόνιο της παιδείας προχωράει και την αλλαγή της ίδιας τη δομής των σπουδών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Μία από τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις είναι η δημιουργία, σε όλες τις σχολές, ενός προπαρασκευαστικού έτους: «Οι φοιτητές εντάσσονται στα επιμέρους προγράμματα σπουδών της Σχολής, μετά από το τέλος του πρώτου έτους, ανάλογα με τις επιδόσεις και τις προτιμήσεις τους». Δηλαδή, ύστερα από το τελείως ανταγωνιστικό σύστημα των πανελλήνιων (ή από το όποιο εξίσου ανταγωνιστικό σύστημα θα αντικατασταθούν) οι φοιτητές θα έρχονται αντιμέτωποι με ακόμα μία μάχη, με έπαθλο μία θέση σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα. Έτσι, οι φοιτητές για ακόμα ένα χρόνο θα εξακολουθούν να συμμετέχουν σε ένα σκληρό σύστημα εξετάσεων. Φυσική συνέπεια του παραπάνω συστήματος είναι η είσοδος της παραπαιδείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι σήμερα συμβαίνει, καθώς όλοι οι φοιτητές θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά για την είσοδο στη ¨σχολή των ονείρων τους¨.

            Παράλληλα με τις υπόλοιπες αλλαγές έρχεται να περάσει και το σύστημα των πιστωτικών μονάδων για την επιλογή μαθημάτων. Δηλαδή, για να περάσει ένας φοιτητής από το ένα εξάμηνο στο άλλο θα χρειάζεται να συγκεντρώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό μονάδων. Το κάθε μάθημα θα έχει διαφορετικό αριθμό που θα αποφασίζεται από εξωγενείς παράγοντες. Άρα, όπως γίνεται κατανοητό θα καταρτίζουμε το πρόγραμμα σπουδών μας όχι βάσει των επιστημονικών μας προτιμήσεων, αλλά κυνηγώντας μονάδες.  

Στην ίδια ενότητα του κειμένου της διαβούλευσης αναφέρεται το εξής:

«Θεσμοθετείται η δυνατότητα προσφοράς προγραμμάτων σπουδών μονοετούς ή διετούς διάρκειας». Με τον τρόπο αυτό ανοίγεται ένα παράθυρο για το ¨σπάσιμο¨ των σπουδών μας σε δύο κύκλους, όπως ακριβώς επιτάσσεται από τη Συνθήκη της Μπολόνια. Έναν κύκλο διάρκειας 3-4 ετών – που αντιστοιχεί σε επίπεδο Bachelor – και έναν  άλλο διάρκειας 1-2 ετών – που απονέμει τίτλο Master – στον οποίο θα προβιβάζεται μόνο ένα μικρό ποσοστό (της τάξεως 20% – 30%), όπως στις χώρες όπου έχει ήδη εφαρμοστεί.

 Συνοψίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω  (πιστωτικές μονάδες, εθνικό πλαίσιο προσόντων, δύο κύκλοι σπουδών) βλέπουμε πως οι προθέσεις του κράτους για απόλυτη εφαρμογή των κοινοτικών διατάξεων  είναι πλέον ξεκάθαρες.

Οι διατάξεις αυτές όμως, που αποσκοπούν στην «ευελιξία» του φοιτητή όσον αφορά τις επιλογές του κατά τη διάρκεια των σπουδών του, επιφέρουν στην ουσία τον κατακερματισμό του γνωστικού μας αντικειμένου – κάτι που συνεπάγεται ελλιπή γνώση και ελλιπή εργασιακά δικαιώματα. Επιφέρουν, επίσης, πιο εντατικούς ρυθμούς σπουδών και περισσότερο ανταγωνισμό, καθώς θα μεσολαβούν εξετάσεις τόσο μετά το προπαρασκευαστικό έτος, όσο και στο ενδιάμεσο των δύο κύκλων. Τέλος, δημιουργούνται με τον τρόπο αυτόν πτυχιούχοι πολλών εξειδικεύσεων και πολλών ταχυτήτων, κάτι που βολεύει την παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας – για  την οποία γίνεται συνεχώς λόγος στο κείμενο της διαβούλευσης – καθώς εργαζόμενοι χωρίς κοινά δικαιώματα είναι εργαζόμενοι χωρίς κοινές  διεκδικήσεις.

ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Παράλληλα με τις εξελίξεις πάνω στα εκπαιδευτικά και εργατικά ζητήματα της ελλάδας, η ευρώπη συγκλονίζεται από φοιτητικές εργατικές διαδηλώσεις. Στην αγγλία, ο προτεινόμενος τριπλασιασμός των διδάκτρων οδήγησε τους φοιτητές σε κατάληψη δεκάδων σχολών και την επίθεση στα γραφεία του συντηρητικού κόμματος. Στην ιταλία, ανάλογες ήταν οι αντιδράσεις των φοιτητών στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι (περικοπές στη χρηματοδότηση της έρευνας, συγχωνεύσεις τμημάτων κτλ). Η κατάληψη στο Κολοσσαίο και τον πύργο της Πίζας ήταν εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου.

Στη γαλλία δεν έχει κοπάσει ακόμη ο θόρυβος από τις μαζικές γενικές απεργίες, καταλήψεις εργοστάσιων, που ήταν η απάντηση στην πρόθεση της κυβέρνησης να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης.

Όλες αυτές οι διεκδικήσεις είχαν ένα κοινό αίτημα : Να μη δημιουργηθεί ένας κόσμος δύο ταχυτήτων στο άμεσο μέλλον. Οι έχοντες που απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας και της ευημερίας και από την άλλοι οι κατώτερες τάξεις που καταδικάζονται να ζουν με ψίχουλα που περισσεύουν από τους «από πάνω», να δουλεύουν όλη τους τη ζωή και να μην έχουν την ελπίδα ότι τα παιδιά τους, τουλάχιστον θα ξεφύγουν από αυτή τη μοίρα.

Μήπως ήρθε και η δική μας ώρα να δράσουμε;

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

Με  την έναρξη της φετινής χρονιάς ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα νέο μέτρο που αφορά τη φοιτητική λέσχη του ΑΠΘ. Οι πρυτανικές αρχές αποφάσισαν , με το πρόσχημα της μείωσης της χρηματοδότησης του πανεπιστημίου, να απαγορεύεται  η είσοδος σε όσους/όσες δεν επιδεικνύουν φοιτητικό πάσο.

Αυτή η κίνηση δε μπορεί να θεωρηθεί απρόσμενη, καθώς από τα προηγούμενα χρόνια συντελούνταν συνεχής υποβάθμιση της  λέσχης. Επίσης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ξέχωρη από μια σωρεία κινήσεων από τη μεριά του κράτους, που στοχεύουν στην περικοπή κοινωνικών παροχών, όπως είναι αυτή της δωρεάν σίτισης φοιτητών και μη. Πρόφαση για αυτό το μέτρο αποτελεί η επιβάρυνση της λέσχης από διάφορες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (άποροι, μετανάστες, άνεργοι κτλ.), οι οποίες σιτίζονταν και αυτές στη φοιτητική λέσχη τόσα χρόνια, μιας και το ¨κράτος πρόνοιας¨ έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα μεταβατικό στάδιο σε μια πορεία που έχει χαράξει το κράτος και οδηγεί στην εξ ολοκλήρου ιδιωτικοποίηση της λέσχης, μιας και απώτερος σκοπός είναι η ένταξη ιδιωτών στο πανεπιστήμιο (π.χ. ΠΑΜΑΚ, κυλικεία, λέσχη Ξάνθης). Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι φοιτητές να διεκδικήσουν η λέσχη να παραμείνει ανοιχτή για όλους και να μην επαναπαύονται στο γεγονός ότι οι ίδιοι έχουν ακόμη πρόσβαση σε αυτήν, μιας και ο πρύτανης έχει δηλώσει ότι από του χρόνου θα σιτίζονται όσοι φοιτητές πληρούν συγκεκριμένα εισοδηματικά κριτήρια.

Το πανεπιστήμιο θέλει φαινομενικά να προβάλει τον κοινωνικό του χαρακτήρα, αλλά δυστυχώς τόσα χρόνια το κάνει μόνο μέσω τις φοιτητικής λέσχης. Εφόσον, λοιπόν απαγορεύσει την είσοδο σε όλες αυτές τις ευπαθείς ομάδες θα γίνει πλήρως ένα κλειστός και αντικοινωνικός οργανισμός, που με βάση τα ανωτέρω θα έχει καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα.

Διεκδικούμε :

·           Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Λέσχης.  Άμεση αναβάθμιση των υποδομών και των παροχών της.

·           Ενιαίο αδιάσπαστο πτυχίο με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, επιστημονική κατάρτιση και γνώση

·           Καμία Εργολαβία στο ΑΠΘ

·           Να μην κατατεθεί τον παρόν προσχέδιο νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση

Αποφασίζουμε :

·           Νέα Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου

·           Συντονισμός με συλλόγους που έχουν πάρει ανάλογες αποφάσεις

·           Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία της 9 Δεκεμβρίου

·           Συντονιστικό συλλόγου τη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου για να υλοποιηθούν οι αποφάσεις