???
Ανά τα χρόνια, οι εκάστοτε
κυβερνήσεις εμμένουν για κάποιον ανεξήγητο λόγο να προωθούν τη διαγραφή των
αποκαλούμενων «αιώνιων φοιτητών», μέσω διαφόρων νόμων (πχ ν815/78 , (ν.3549),4009/11
άρθρο 80 ). Καλλιεργούν μάλιστα την
άποψη, ότι αποτελούν οικονομικά παράσιτα για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία. Για
μία ακόμη φορά λοιπόν, επανέρχεται το ζήτημα στο προσκήνιο, μόνο που τώρα, μέσω
των εξαγγελιών του το Υπουργείο Παιδείας φαίνεται αποφασισμένο να αποβάλλει από
την τριτοβάθμια γύρω στους 180.000 φοιτητές, οι οποίοι έχουν υπερβεί το
θεσμοθετημένο όριο σπουδών.
Η διαγραφή των παραπάνω
φοιτητών, υπάγεται σε νόμους που προωθούν τη γενικότερη ιδιωτικοποίηση της
τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς μεταξύ άλλων νομιμοποιείται η ιδιωτική
παρέμβαση εταιριών, η εισαγωγή διδάκτρων, η κατάργηση του ασύλου και του άρθρου
16[1]. Με την πρόφαση λοιπόν ότι οι «αιώνιοι»
φοιτητές επιβαρύνουν οικονομικά τα πανεπιστήμια, προωθείται η εισαγωγή διδάκτρων βάλλοντας αυτούς που αποτελούν την πιο ευάλωτη
φοιτητική ομάδα. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα, οι φοιτητές να διαχωρίζονται σε
έχοντες και μη έχοντες, και επομένως,
ανάλογα με την ταξική τους θέση, να μπορούν ή όχι να σπουδάζουν. Η εκπαίδευση,
από την κατώτερη ως την ανώτερη βαθμίδα, περιστρέφεται γύρω από την πειθάρχηση
των εκπαιδευόμενων και την παροχή σε αυτούς στείρων γνώσεων που αποσκοπούν
καθαρά και μόνο στην ρομποτοποίησή τους, έτσι ώστε να βγουν αποδοτικά γρανάζια
για την παραγωγική διαδικασία.
Η παραπάνω τακτική μας βρίσκει
κάθετα αντίθετους, καθότι θεωρούμε ότι η εκπαίδευση δε θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά
συνδεδεμένη με την επαγγελματική αποκατάσταση (παρότι θα έπρεπε να εξασφαλίζει
εργασία), αλλά ότι ο καθένας θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να σπουδάζει ακόμα
και εάν δε βλέπει χρησιμοθηρικά την κατάρτισή του. Η επιβολή επίσης, χρονικού
ορίου για την ολοκλήρωση των σπουδών, συνεπάγεται
την περαιτέρω εντατικοποίηση της καθημερινότητάς μας, απομυζώντας έτσι τις ζωές
μας, περιορίζοντας τον ελεύθερο χρόνο και επομένως αποδυναμώνοντας τη
δυνατότητα σχηματισμού δομών αντίστασης
και αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.
Ακόμα όμως και για όσους δεν
πρόκειται να διαγραφούν φέτος τον Ιούνιο, το ζήτημα της διαγραφής μετά την
πλήρωση των ν+2 ετών φοίτησης έχει άμεσα αντίκτυπα στις ζωές όσων σπουδάζουν ή
σκοπεύουν να σπουδάσουν. Συγκεκριμένα, μπορεί να επηρεάσει την επιλογή σχολής των
υποψήφιων σπουδαστών, καθώς μπορεί να φοβούνται ότι δε θα καταφέρουν να πάρουν
το πτυχίο τους στο επιτρεπτό χρονικό περιθώριο και επομένως θα διαλέγουν μία
ευκολότερη σχολή, ανεξάρτητα από το αν τους ενδιαφέρει εξίσου το αντικείμενό
της. Επιπλέον, ο μεγαλύτερος δυνατός χρόνος φοίτησης θα είναι το πολύ τα 7
χρόνια (σε 5ετούς φοίτησης σχολές) άρα, οι περισσότεροι θα παίρνουν πτυχίο πριν
τα 25 τους χρόνια και θα υπάγονται σε κατώτερη μισθολογική κατηγορία.
Η ανηλεής επίθεση που
επιτελείται στον τομέα της παιδείας από το κράτος σε συνεργασία με το ντόπιο
και ξένο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, είναι μέρος της γενικότερης
επίθεσης στην εργασία (μείωση μισθών, συντάξεων), την υγεία (25ευρώ είσοδος στα
νοσοκομεία) και όλες τις εναπομείνασες κοινωνικές παροχές. Στο πλαίσιο λοιπόν
αυτής της γενικότερης επίθεσης εντάσσεται και η διαγραφή των «αιώνιων
φοιτητών», οι οποίοι αποτελούν ένα ακόμα εξιλαστήριο θύμα, δεδομένου ότι
παρουσιασμένοι με την ταμπέλα των «αιώνιων» (η οποία μεταφράζεται στο μυαλό των
περισσότερων ως οι τεμπέληδες), έχουν εναντίον τους ένα συντηρητικό κομμάτι της
κοινωνίας, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρακτικά δεν επιβαρύνουν κανέναν,
εφόσον δεν έχουν, μετά τα ν+2 χρόνια, φοιτητικά δικαιώματα (κάρτα σίτισης,
πάσο, στέγαση στην εστία κτλ) . Έτσι, οι «αιώνιοι φοιτητές» κατάντησαν να αντιμετωπίζονται ως απλά αρχεία προς
διαγραφή…
apo-koinou.blogspot.com | apokoinou@hotmail.com
