Κάποια λόγια σχετικά με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού

ΑΣΦΥΞΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Την περασμένη ακαδημαϊκή χρονιά, ο Νίκος Ρωμανός δίνει πανελλήνιες εξετάσεις μέσα στη φυλακή και περνά στο Τ.Ε.Ι. της Αθήνας. Η πολιτεία - φορώντας το ψεύτικο συμπονετικό της προσωπείο - θέλησε να τον «ανταμείψει» για αυτή του την επιτυχία με 500 ευρώ, μα αυτός αρνείται τόσο το χρήματα, όσο και τα συγχαρητήρια θεσμικών φορέων. Και τώρα, η ίδια πολιτεία που του έδωσε τη δυνατότητα να περάσει σε μία οποιαδήποτε σχολή, εκδικητικά του στερεί το δικαίωμα για εκπαιδευτικές άδειες, ώστε να μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματα και τα εργαστήριά του. Διεκδικώντας αυτό του το δικαίωμα και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, με όπλο το ίδιο του το σώμα ξεκινά απεργία πείνας στις 10/11. Παρά το γεγονός ότι αισίως βρίσκεται στην 29^η ημέρα απεργίας και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, το κράτος αδιαφορεί πλήρως για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του, πετώντας το μπαλάκι τόσο στα τσιράκια της δικαιοσύνης που δηλώνουν αναρμόδια να πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση, όσο και στους θεράποντες ιατρούς, οι οποίοι προς τιμήν τους – παρά την εισαγγελική εντολή - αρνούνται να προβούν σε αναγκαστική σίτιση.

Από το «Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας»...

                Ο αγώνας και η στάση του Ν. Ρωμανού για ανάσες ελευθερίας μακριά από τις καταστάσεις εγκλεισμού της φυλακής, δείχνουν πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που εναντιώνονται στο υπάρχον σάπιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και συγκρούονται μαζί του και που δε διστάζουν να βάλουν οδόφραγμα την ίδια τους τη ζωή, διεκδικώντας με αξιοπρέπεια καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους γύρω τους. Τέτοιες πράξεις θυμίζουν σε μας, πως η ελευθερία δεν είναι κάτι το δεδομένο ή κάτι που υπάρχει και χαρίζεται, αλλά οι δρόμοι για την κατάκτησή της περνούν μέσα από διαδικασίες αγώνα και αντίστασης.

...στο «Βαθιά ανάσα μέχρι το θάνατο κράτους και κεφαλαίου».

                Από την πρώτη στιγμή, γύρω από το δίκαιο αγώνα του Ν. Ρωμανού συσπειρώθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης, τόσο μέσα όσο και έξω από τα τείχη. Συγκρατούμενοί του ξεκίνησαν και αυτοί κυλιομένες απεργίες πείνας (Γ. Μιχαηλίδης από 17/11, Δ. Μπουρζούκος και Γ. Πολίτης από 1/12), ενώ δράσεις εκδηλώνονται και σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Σχολές, σχολεία, δημόσια και  άλλα κτίρια τελούν υπό κατάληψη, στηρίζοντας τον αγώνα του Ν. Ρωμανού για ανάσες ελευθερίας μακρυά από τη φυλακή, ενώ θέση υπέρ για το ζήτημα των εκπαιδευτικών αδειών έχουν πάρει ανοιχτά εκπαιδευτικοί, πανεπιστημιακοί, ιατροί, κ.α.. Επίσης, δυναμικές κινητοποιήσεις λαμβάνουν χώρα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αυτό που ίσως αξίζει να ψηλαφίσουμε πιο έντονα σε αυτό το κίνημα είναι οι οργισμένες φωνές στο δρόμο, που δε συναντούν τα όριά τους στην ικανοποίηση του αιτήματος του Νίκου, αλλά εκφράζουν τη συνολικότερη εναντίωσή τους στον κρατικό ολοκληρωτισμό και τις εκφάνσεις του. Είναι φωνές ανθρώπων που κυνηγιούνται, καταστέλλονται, φιμώνονται, εξωθούνται στην αδράνεια ή τον αφανισμό, καθώς δε συνάδουν με την κυρίαρχη αντίληψη «δούλευε – αποχαυνώσου με τα Μ.Μ.Ε. - ψήφιζε και εμείς θα τα κανονίσουμε για σένα».

                Ο αγώνας του Ν. Ρωμανού είναι αγώνας για την ελευθερία. Είναι αγώνας ενάντια στην καταστολή που δεχόμαστε μέσα στα πανεπιστήμια, με εισβολές των Μ.Α.Τ. (Ε.Κ.Π.Α. και Α.Π.Θ.), με κατάσχεση εξοπλισμού αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων (1431am στη Θεσσαλονίκη και 105fm στη Μυτιλήνη), αλλά και έξω από αυτά, με συλλήψεις φοιτητών/εργατών σε διαδηλώσεις, με πρακτικές τρομοκρατίας σε ολόκληρα χωριά που αντιστέκονται στη λεηλασία των ζωών τους (Σκουριές), κλείσιμο στεκιών και καταλήψεων, που η ύπαρξή τους αποτελεί νησίδες ελευθερίας και αμφισβήτησης, αλλά και προπύργια αναχαίτισης φασιστικών επελάσεων στις γειτονιές. Είναι αγώνας για μία αξιοπρεπή ζωή όλων όσων επιλέγουμε την ανυποταγή στο σύστημά τους, στους θεσμούς τους, στους νόμους τους, στη δημοκρατία τους, φτιάχνοντας δομές και σχέσεις αλληλεγγύης, αντίστασης και συντροφικότητας μακριά από ωφελιμιστικές και κερδοσκοπικές λογικές πίσω από τις οποίες χτίζονται οι ανθρώπινες σχέσεις στο πανεπιστήμιο σήμερα, στους χώρους εργασίας αύριο. Αγώνας όλων όσων θεωρούμε πως ο δρόμος είναι μονόδρομος, ενώ η απάθεια και η αδιαφορία αγγίζει τα όρια της συνενοχής. Ο αγώνας του Ν. Ρωμανού είναι αγώνας όλων μας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στο ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ, ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ από 10/11,

στους Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ και Δ. ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ

που ΕΧΟΥΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΥΛΙΟΜΕΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΠΕΙΝΑΣ

και σε ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ στο ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

Από * Κοινού

Αυτόνομη Πρωτουβουλία Χημικών Μηχανικών

apo-koinou.blogspot.com|apokoinou@hotmail.com

Κάλεσμα για ανοιχτό σχήμα της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας Χημικών Μηχανικών - Από Κοινού

Κείμενο υπέρ των ελεύθερων μετακινήσεων, όπως μοιράστηκε σε επιβάτες λεωφορείων στις 23/10

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΚΥΡΩΝΕΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ

Όπως είναι διαμορφωμένες οι ζωές μας στα σύγχρονα αστικά κέντρα, αναγκαζόμαστε να διανύουμε καθημερινά πολύ μεγάλες αποστάσεις. Είναι αντιληπτό ότι με τους εντατικούς ρυθμούς ζωής, δεν μπορούμε να καλύπτουμε αυτές τις αποστάσεις με τα πόδια. Συνεπώς, οι αστικές συγκοινωνίες αποτελούν απαραίτητο μέσο για να καλύψουμε την ανάγκη μας για μετακίνηση, ειδικά για όσους δε διαθέτουν ατομικά μέσα μεταφοράς.

Η ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΟΧΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ

Τις αστικές συγκοινωνίες στη Θεσσαλονίκη τις έχει αναλάβει μονοπωλιακά ο Ο.Α.Σ.Θ., μία ιδιωτική εταιρεία η οποία λαμβάνει επιχορηγήσεις από το κράτος, που προέρχονται από τις κρατικές εισφορές και τα δημοτικά τέλη που πληρώνουμε όλοι και όλες.  Όσο μειώνεται η κρατική επιχορήγηση των αστικών συγκοινωνιών -με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι τιμές των εισιτηρίων,  τόσο το κόστος μετακίνησης μετακυλίεται στις πλάτες όσων τις χρησιμοποιούν, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν οι οικονομικά ασθενέστεροι.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΗ ΣΟΥ 

ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Θεωρούμε ότι, η πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να είναι ελεύθερη και όχι να έχει αντίτιμο το οποίο διασφαλίζει την κερδοφορία ιδιωτών. Με την ύπαρξη εισιτηρίου, σε συνδυασμό με τον έλεγχο, αποκλείονται από τις μετακινήσεις τα άτομα που αδυνατούν να πληρώσουν.

Δε χτυπαμε εισιτηριο, 
δε δεχομαστε κανεναν ελεγχο

            Ενάντια στον έλεγχο και το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργείται με ρατσιστικές επιθέσεις, παράνομη κράτηση επιβατών στο λεωφορείο και τραμπουκισμούς από ελεγκτές και οδηγούς, αντιστεκόμαστε δείχνοντας αλληλεγγύη στα άτομα που γίνονται δέκτες των παραπάνω συμπεριφορών.

ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΤΕ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕΣ ΣΑΣ 

ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

 

Συλλογική κουζίνα @ Πολυτεχνείο (χημικούς μηχανικούς), Τρίτη 21/10 στις 22:00

Μαχαίρια/πιρούνια/κουτάλια υπάρχουν, το ψυγείο και το φουρνάκι είναι στην πρίζα, λείπουν φαγητά, ποτά και καλή διάθεση. Αρπάξτε ό,τι έχετε πρόχειρο και ελάτε να ικανοποιήσουμε τις πείνες μας συλλογικά.

Πολυτεχνείο

Πτέρυγα πολιτικών μηχανικών (δεύτερη πτέρυγα)

Όροφος χημικών μηχανικών (δεύτερος όροφος)

Κείμενο και πλαίσιο για τη γενική συνέλευση του συλλόγου // 16.10

                Τα τελευταία χρόνια και ακόμα πιο έντονα από τη ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου και ύστερα, γίνεται αντιληπτό ότι το κράτος έχει βάλει σκοπό - με κάθε μέσο και κάθε μηχανισμό - την αναδιάρθρωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του καταρρέοντος πανεπιστημίου, είναι ξεκάθαρο πως στόχος αυτής δεν είναι ούτε η αύξηση των παροχών προς τους φοιτητές, ούτε η καλυτέρευση των εκπαιδευτικών διαδικασιών. Αντιθέτως, οι όποιες διαρθρωτικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα οδηγούν στη μείωση ή/και κατάργηση των παροχών του πανεπιστημίου, θέλοντας έτσι να βάλουν την παιδεία στο ρόλο του θύματος της κρίσης, ώστε να δικαιολογηθούν στις συνειδήσεις των περισσοτέρων ως «απαραίτητες» οι όποιες περικοπές και τα όποια μέτρα συρρίκνωσης ή/και αλλαγής των παρεχόμενων υπηρεσιών. Επίσης, στοχεύουν στην όλο και αυξανόμενη εντατικοποίηση των ζωών όσων φοιτούν, η οποία παρουσιάζεται ως χρήσιμη και αναγκαία προκειμένου να μετατραπεί ο σημερινός φοιτητής σε αποτελεσματικό, ανταγωνιστικό εργαζόμενο αύριο.

                Η εντατικοποίηση δεν είναι μια γενική έννοια, η οποία ζει και τρέφεται μόνο στα μυαλά των πιο ...«πονηρεμένων», αλλά διαμορφώνει και ορίζει τις ζωές των περισσότερων από μας. Η εισαγωγή ενός πιο απαιτητικού προγράμματος σπουδών με μαθήματα αλυσίδες, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και προόδους/εργασίες μη απαλλακτικού χαρακτήρα, δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο τη διεκπεραίωση όλων των μαθημάτων εντός του επιβεβλημένου χρονικού ορίου φοίτησης (ν+2 έτη), γεγονός που εντείνεται με τις απειλές για διαγραφές όσων απέτυχαν να το καταφέρουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τόσο τη δημιουργία κλίματος ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητών/τριών, όσο και τον έμμεσο καταναγκασμό για ενασχόλησή τους μόνο με θέματα που αφορούν τη σχολή, ενισχύοντας τις κανιβαλιστικές εκφάνσεις, οι οποίες σε συνθήκες οικονομικο-κοινωνικής κρίσης αποτελούν πρόσφορο έδαφος εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Έτσι, δε μένουν περιθώρια για τη δημιουργία και την ανάπτυξη πραγματικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που κινούνται στους ίδιους χώρους και έχουν τις ίδιες ανάγκες, περιορίζοντας την όποια επαφή σε χρησιμοθηρικές επιδιώξεις, που τελικό στόχο έχουν την κάλυψη μόνο των όποιων εκπαιδευτικών αναγκών.

                Παράλληλα, όπου και όποτε έχουν καταφέρει να δημιουργηθούν εστίες αμφισβήτησης και πολιτικής σκέψης, που αντιβαίνουν στο στείρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό του πανεπιστημίου, οι διοικητικές αρχές απαντούν με κλειδώματα των σχολών μετά το πέρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας και απειλές για καταστολή των όποιων διεκδικητικών μορφών αγώνα, τόσο πανεπιστημιακού, όσο και κοινωνικού χαρακτήρα. Το πανεπιστήμιο ανέκαθεν αποτελούσε νησίδα ελευθερίας και σημείο συνάτησης σκεπτικών και συντονισμού δράσεων και αγώνων των καταπιεσμένων, και εξαιτίας αυτής του της λειτουργείας οι από πάνω (και εννοούμε το κράτος μέσω των διοικητικών αρχών, που πάντοτε αποτελούσαν υποχείριο των εκάστοτε κυβερνήσεων) προσπαθούν να το καταστείλουν. Έτσι, επιχειρείται η επίτευξη της μονοδιάστατης καλλιέργειας του ατόμου μόνο μέσω της επιστημονικής γνώσης, χωρίς καμία δυνατότητα για ανάπτυξη ουσιαστικής κρίσης, αμφισβήτησης και επιλογής.

                Τουναντίον, από τα ίδια τα μαθήματα και τον τρόπο που διδάσκονται, καλλιεργείται η νοοτροπία ότι το φοιτητή- μελλοντικό επιστήμονα-, δε θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από τη στείρα γνώση και να μην αναλογίζεται ούτε καν τα πιο ουσιώδη ζητήματα ηθικής που θα έπρεπε να απασχολούν έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον έναν «επιστήμονα». Συγκεκριμένα, φέτος στο μάθημα επιλογής «Υγιεινή και ασφάλεια στη βιομηχανία», προγραμματίζεται να γίνει εκδρομή στο εργοτάξιο της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.», μιας εταιρείας που πέραν των κοινωνικών-οικονομικών επιπτώσεων που έχει επιφέρει στους κατοίκους της περιοχής, προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί με τη δράση της ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική καταστροφή και όλα αυτά στο βωμό της κερδοφορίας ιδιωτών.

                Παρόλο που το πανεπιστήμιο βαυκαλίζεται την απουσία οικονομικών εισροών για τη βελτίωση των παροχών και των παρεχόμενων υπηρεσιών που ούτως ή άλλως αδυνατεί να καλύψει στο σύνολό τους, διαθέτει μεγάλα ποσά σε υπηρεσίες φύλαξης και τεχνικό εξοπλισμό, που καθιστούν τον πανεπιστημιακό χώρο ακόμα πιο δυσπρόσιτο σε όσους και όσες επιθυμούν να του προσδώσουν μία άλλη - έξω από το επιβεβλημένο, από τα πάνω – λειτουργία.

                Και ενώ, λοιπόν, βασικό πρόταγμα του πανεπιστημίου είναι η επιστημονική γνώση, σημαντικά προβλήματα απαντώνται ακόμα και στην παροχή αυτής, με τον περιορισμένο αριθμό συγγραμμάτων, τις σημειώσεις του μαθήματος που ο καθένας και η καθεμία θα πρέπει να εκτυπώνει με δικά του/της χρήματα, τον εργαστηριακό εξοπλισμό, που ενώ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν παρέχεται δωρεάν. Έτσι, η δημόσια παιδεία κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι, διότι αδυνατεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες των φοιτητών/τριών τόσο στον εκπαιδευτικό τομέα, όσο και στον τομέα της διαβίωσης, στον οποίο ανήκουν η σίτιση, η στέγαση και η μετακίνηση.

                Η πανεπιστημιακή λέσχη με τα κριτήρια που θέτει για την έκδοση, αλλά και την ύπαρξη κάρτας σίτισης, αφήνει εκτός, τόσο μέρος του φοιτητικού σώματος, όσο και άλλα θιγόμενα κομμάτια της κοινωνίας (π.χ. άστεγους, άνεργους, μετανάστες και όποιον/α άλλον/η έχει ανάγκη από ένα πιάτο φαΐ). Αυτός ο διαχωρισμός με βάση τη φοιτητική ιδιότητα επιχειρεί να αποκολλήσει το φοιτητικό σώμα από την υπόλοιπη κοινωνία, ευθυγραμμιζόμενος με την τακτική του κράτους για ένταση του κοινωνικού αυτοματισμού, που σε συνθήκες κρίσης στρέφει την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη.          Σε ό,τι αφορά τη διαμονή, τα υπάρχοντα δωμάτια στις φοιτητικές εστίες είναι ελάχιστα σε σχέση με τον αριθμό των φοιτητών της Θεσσαλονίκης που τα χρειάζονται, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να καλύψουν όλους όσους έχουν ανάγκη.

                Επίσης, τελευταία αποτέλεσε αντικείμενο διαμαρτυρίας η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες. Θεωρούμε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στην όποια αύξηση του εισιτηρίου, αλλά στην ύπαρξη αυτού. Το αντίτιμο, που καλείται ο κάθε πολίτης να πληρώσει, είναι ένας συγκαλυμμένος τρόπος, ώστε να μετακυλήσουν το κόστος της κοινωνικής αναπαραγωγής στις πλάτες των εργαζομένων, των φοιτητών/τριών, κ.α., γλιτώνοντας τόσο το κράτος, όσο και τα αφεντικά από περαιτέρω έξοδα. Οι μετακινήσεις είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια για όποιον/α μένει στην πόλη και πρέπει να είναι ελεύθερες για όλους και όλες.

                Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η εισαγωγή όλο και περισσοτέρων εργολαβιών στο πανεπιστήμιο, οι οποίες δε στοχεύουν στη βελτίωση των λειτουργιών του, αλλά στην εξασφάλιση κέρδους σε ιδιωτικές εταιρίες, με χρήματα τα οποία θα μπορούσαν να διατεθούν σε κάποιες από τις ήδη λειψές παροχές του πανεπιστημίου. Και αν κάποιος ή κάποια θεωρεί πως τουλάχιστον οι παρεχόμενες από την εργολαβία υπηρεσίες είναι καλύτερες λόγω του “ανταγωνισμού” που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, τότε αξίζει να κρίνουμε τις εργολαβίες καθαριότητας και σίτισης. Η μεν πρώτη, εδώ και δύο περίπου χρόνια, προσέφερε ανύπαρκτες υπηρεσίες στοιχειώδους καθαριότητας, καθιστώντας το πανεπιστήμιο επικίνδυνο από υγειονομικής άποψης. Η δε δεύτερη, μείωσε την ποιότητα και την ποσότητα του προσφερόμενου φαγητού, ενώ πάντα υπάρχει και το ενδεχόμενο – εξαιτίας της ύπαρξης κριτηρίων και καρτών σίτισης – η επιβολή αντιτίμου (βλέπε λέσχη σίτισης Πα.Μακ.).

                Όλα τα παραπάνω, τα οποία είναι άμεσα επακόλουθα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, έχουν ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση τόσο της παιδείας, όσο και των ζωών μας. Το κόστος φοίτησης ολοένα και αυξάνεται με ταυτόχρονη μετακύλισή του στους ίδιους τους φοιτητές/τριες και στις οικογένειές τους, που σε συνθήκες οικονομικής κρίσης αδυνατούν να το καλύψουν. Η  φοίτηση, λοιπόν,  παρότι θα έπρεπε να είναι απαλλαγμένη από οικονομικούς παράγοντες, καταλήγει να εξαρτάται άμεσα από αυτούς, καταδεικνύοντας τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ο οποίος σταδιακά οδηγεί τους μη έχοντες στον αποκλεισμό τους από αυτήν. Θεωρούμε πως η παιδεία είναι αναφέρετο δικαίωμα για όλους και όλες και πως η υπεράσπισή του είναι μία υποχρέωση που έχουμε όλοι μας απέναντι σε αυτούς και αυτές που προηγήθηκαν, στους εαυτούς μας και σε αυτούς και αυτές που είναι να έρθουν.

Προτείνουμε:

• Να καλέσουμε την κα. Λιακοπούλου να μας ενημερώσει για τις αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών
• Να απαιτήσουμε εμβόλιμες εξεταστικές για όλους
• Να γίνει παρέμβαση την Παρασκευή 17/10 στο μάθημα «Υγιεινή και Ασφάλεια στη Βιομηχανία» και να μην πραγματοποιηθεί η εκδρομή στην «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.»
• Να πλαισιώσουμε τις δράσεις εναντίον του Ο.Α.Σ.Θ. και υπέρ των ελεύθερων μετακινήσεων
• Να συμμετέχουμε σε δράσεις ενάντια στις διαγραφές φοιτητών που έχουν υπερβεί το θεσμοθετημένο όριο φοίτησης
• Ορισμό Γενικής Συνέλευσης την Πέμπτη 14/11 στις 14.00
• Συντονισμό δράσεων
• Ανάρτηση στη σελίδα της σχολής στο internet των επικείμενων δράσεων και αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων του συλλόγου, καθώς και έγκαιρη ενημέρωση των μελών του για τις γενικές συνελεύσεις του.

Από Κοινού

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών

apo-koinou.blogspot.com | apokoinou@hotmail.com