Εκδήλωση: Οι προοπτικές σύγκρουσης της αυτοδιαχείρισης της εργασίας με τις καπιταλιστικές σχέσεις

Δευτέρα 05.06 | 19:00

πτέρυγα πολιτικών μηχανικών, δεύτερος όροφος | πολυτεχνείο α.π.θ.

Στα πλαίσια του φεστιβάλ αυτόνομων σχημάτων α.π.θ..

Εισηγήσεις από:

• Αυτόνομη Πρωτοβουλία Χημικών Μηχανικών - Από Κοινού
• Θοδωρής Καρυώτης (εμπειρίες από Λατινική Αμερική)
• Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων Βιομηχανικής Μεταλλευτικές (Βιο.Με.)

Με τους μετανάστες είμαστε μαζί (και το εννοούμε)

                O ελλαδικός χώρος ανέκαθεν αποτελούσε τη γέφυρα – πέρασμα, την οποία χρησιμοποιούσαν οι λαοί για να εισέλθουν τόσο στην Ασία και την Αφρική, όσο και στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται μεγάλες μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές προς τις ευρωπαϊκές χώρες της ανατολικής Μεσογείου, που οφείλονται σε οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες. Η φτώχεια και η εξαθλίωση στην οποία είναι καταδικασμένοι οι άνθρωποι των χωρών αυτών να ζουν, οι πόλεμοι τους οποίους γνωρίζουν για την οικονομική εκμετάλλευση των περιοχών τους από συμφέροντα του δυτικού κόσμου, κοινωνικοί ή/και πολιτικοί λόγοι εξαιτίας ολοκληρωτικών πολιτικών καθεστώτων είναι κάποιες από τις βασικές αιτίες που σπρώχνουν βιαιώς τους ανθρώπους αυτούς προς την αναζήτηση μιας αξιοπρεπούς ζωής.

                Στο πλαίσιο διαχείρισης των μεταναστευτικών – προσφυγικών ροών προς τον ευρωπαϊκό χώρο, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) μέσω της νομοθεσίας και των συνθηκών που εφαρμόζει, όχι μόνο δε στοχεύει στην ικανοποίηση των αναγκών των καταπιεσμένων, αλλά έχει ως στόχο την εξόντωση και την πλήρη οικονομική (και όχι μόνο) εκμετάλλευσή τους.

                Αρχικά, ένα από τα εμπόδια που έχουν ήδη στηθεί για την αποτροπή μεταναστών – προσφύγων από το να εισέλθουν στον ευρωπαϊκό νότο είναι ο φράχτης στον Έβρο, γεγονός που ωθεί όλο και περισσότερους στο να επιλέγουν τις θαλάσσες οδούς εισόδου στην Ευρώπη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πνιγμό χιλιάδων μεταναστών[1] στα νερά της Μεσογείου κάθε χρόνο, πράγμα που εντείνεται και εξαιτίας της ρατσιστικής – εκδικητικής δράσης των αρμόδιων φορέων[2].

                Για όσους καταφέρνουν να επιζήσουν και να εισέλθουν στην Ελλάδα, το μέλλον κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρο είναι. Τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών –για τα οποία μάλιστα το ελληνικό κράτος χρηματοδοτείται από την Ε.Ε. και έχει δημιουργήσει ένα δίκτυο οικονομικής εκμετάλλευσης και κερδοφορίας λόγω της κατάστασης διαφόρων εμπλεκόμενων εργολαβιών (π.χ. τομείς σίτισης, φύλαξης, παρακολούθησης), κάθε άλλο παρά ως τέτοια λειτουργούν. Στην καλύτερη, ως στρατόπεδα συγκέντρωσης ψυχών μπορούν να χαρακτηρισθούν, που επιβάλλουν απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και εγκλεισμού, χωρίς ίχνους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ελλιπούς σίτισης, ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτωσεις αυτοκτονιών εξαιτίας των συνθηκών κράτησης, καθώς και δολοφονιών –που βέβαια βαφτίζονται ατυχήματα, κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων ενάντια σε αυτές.

                Όσοι επιλέγουν ή αναγκάζονται να παραμείνουν στη χώρα, ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες –αρκετά μακρυά από έννοιες αξιοπρεπούς διαβίωσης και απαραίτητες παροχές (υγεία, σίτιση, στέγαση, παιδεία), ενώ βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα καθεστώς επισφάλειας και οικονομικής εκμετάλλευσης, ρατσιστικών συμπεριφορών και πογκρόμ από αστυνομία, φασιστικές ομάδες, καθώς επίσης και από γνήσιους ελληναράδες που στο πρόσωπο των μεταναστών βλέπουν τον εξωτερικό εχθρό, ο οποίους ευθύνεται για την αύξηση της εγκληματικότητας, την ανεργία και γενικότερα είναι ο υπεύθυνος των δικών του δεινών. Να σημειωθεί εδώ πως ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που γίνονται δεκτές οι αιτήσεις ασύλου και χορηγούνται τα απαραίτητα χαρτιά παραμονής.

                Για τους περισσότερους όμως, η Ελλάδα δεν είναι ο προορισμός, αλλά το πέρασμα προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παρ’όλα αυτά, ούτε στην περίπτωση αυτή δίνεται κάποια λύση, καθώς εξαιτίας των ευρωπαϊκών συνθηκών (Δουβλίνο 2[3]), όσοι μετανάστες επιχειρούν να περάσουν σε άλλες χώρες και συλλαμβάνονται, επαναπροωθούνται στη χώρα εισόδου, αφού υποστούν άγριους ξυλοδαρμούς και εξευτελιστικούς ελέγχους.

                Είναι προφανές, λοιπόν, πως και στην περίπτωση παραμονής στην Ελλάδα και στην περίπτωση φυγής από αυτή, η αναζήτηση των μεταναστών – προσφύγων για μία αξιοπρεπή ζωή δεν αντιμετωπίζεται ως μια ζωτικής σημασίας ανθρώπινη ανάγκη τόσο από την Ε.Ε. όσο και από τα κράτη – μέλη της, αλλά σε ένα πρώτο επίπεδο λογίζεται ως μία αλλοδαπή παραφωνία στην κανονικότητά της. Σε δεύτερο επίπεδο όμως, η ύπαρξη των μεταναστών σε ευρωπαϊκές χώρες εξυπηρετεί την πορεία των κρατών σε τροχίες ευημερίας και ανάπτυξης[4], καθώς η εργατική τους δύναμη είναι κάτι το οποίο –εξαιτίας της ανέχειας στην οποία καταδικάζονται να ζουν– πωλείται και αγοράζεται πολύ φθηνότερα και σαφώς πιο εντατικοποιημένη, ώστε με όρους αγοράς «να συμφέρει». Έτσι, πέρα από την ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού[5] και τη στροφή της κοινωνίας προς πιο συντηρητικές αντιλήψεις, παρουσιάζεται ως αναγκαία – για χάρη ανταγωνιστικότητας – και η υποτίμηση του ντόπιου πληθυσμού, γεγονός που εντείνει τη συνολικότερη υποβάθμιση των ζωών μας, φυσικά, προς όφελος των αφεντικών τα οποία μεταξύ άλλων καρπώνονται περισσότερη εργασία με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος.

                Για μας είναι ξεκάθαρο πως το μόρφωμα της Ε.Ε και των κρατών που την απαρτίζουν, όσα ανθρώπινα και φιλελεύθερα προσωπεία και να φορέσει, παραμένει η ίδια κρεατομηχανή εκμετάλλεσης ντόπιων και μεταναστών. Καταρρέουσες οικονομικά χώρες και υποτιμημένα υποκείμενα αποτελούν την πρώτη ύλη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ατζέντας για την επέλαση του διεθνούς κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Απέναντι στις φυλετικές διακρίσεις και τους επίπλαστους διαχωρισμούς που επιβάλλονται ως αναγκαίες και ικανές συνθήκες συνύπαρξης των λαών, τασσόμαστε αλληλέγγυοι με όλα τα μέσα με τους μετανάστες και τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται για αξιοπρεπή ζωή απαλλαγμένη από κάθε είδος εκμετάλλευσης, γιατί στα πρόσωπά τους αναγνωρίζουμε στιγμές της δικής μας υποτιμημένης καθημερινότητας, επιθυμίες για την ολοκληρωτική διάλυση του συστήματος ως έχει.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ,

ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ – ΑΣΥΛΟΥ

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΠΟΡΕΙΑ 9/5 «Να γκρεμίσουμε το φράχτη του Έβρου» στον Έβρο

(προσυγκέντρωση την ίδια μέρα στις 08:00 στο άγαλμα Βενιζέλου, τηλ. κρατήσεων 6949591336

και για συνεννόηση με άτομα από τη σχολή, τηλ. 6983038081)

από κοινού

αυτόνομη πρωτοβουλία χημικών μηχανικών

apo-koinou.blogspot.com|apokoinou@hotmail.com

---

[1] Μόνο μέσα στον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, τουλάχιστον 1.200 μετανάστες και πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς τους να φτάσουν σε Ελλάδα και Ιταλία με πλοιάρια από Αφρική και Ασία.

[2] Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες μεταναστών που βρίσκονταν σε πλοιάριο που ανετράπη στο Φαρμακονήσι τον Ιανουάριο του 2014, στις οποίες αναφέρεται πως κατά τη διάρκεια της διάσωσης από το λιμενικό σώμα της Ελλάδας, οι λιμενικοί τους πετούσαν πίσω στη θάλασσα (σχετικό link: http://tvxs.gr/news/ellada/sygklonistikes-martyries-apo-tin-tragodia-sto-farmakonisi).

[3] Κάποιες πληροφορίες σχετικά με τη συνθήκη Δουβλίνο 2 στα παρακάτω σχετικά links: α) http://issuu.com/kathreftis/docs/efimerida_kathreftis σελ. 8, β) http://europa.eu/legislation_summaries/justice_freedom_security/free_movement_of_persons_asylum_immigration/l33153_el.htm

[4] Δε θεωρούμε σε καμία περίπτωση πως έννοιες όπως ευημερία και ανάπτυξη, όπως παρουσιάζονται στα δελτία των οκτώ, έχουν κάποια σχέση με την ευημερία και ανάπτυξη των κοινωνιών και των ατόμων που την απαρτίζουν.

[5] Με άλλα λόγια της διαδικασίας εκείνης που, σε συνθήκες κρίσης, στρέφει την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, αποσπώντας την προσοχή τους από τους πραγματικούς υπαίτιους της διαμορφώμενης κατάστασης και των εφαρμοζόμενων πολιτικών.