Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι η αναδιάρθρωση σε οικονομία και παιδεία προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς.
Στον μικρόκοσμο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει μπει ήδη μπροστά η διαδικασία για τον ορισμό των συμβουλίων διοίκησης των ΑΕΙ. Στο ΑΠΘ μάλιστα έχει οριστεί ως ημέρα εκλογών η 20η Δεκεμβρίου ώστε να ψηφιστούν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που θα απαρτίζουν το συμβούλιο και θα επιλέξουν τα εξωπανεπιστημιακά μέλη που το στελεχώνουν. Πρόεδρο της επιτροπής αποτελεί ο πρώην Α. Μάνθος, γνωστός στους φοιτητές για τις απολυταρχικές και αντιδραστικές του ιδέες. Παράλληλα, ο νυν πρύτανης του πανεπιστημίου Μυλόπουλος, συνεχίζει τις κωλοτούμπες αφού από την μία προσφεύγει στο Σ.τ.Ε. ώστε να ακυρώσει τον νέο νόμο (4009) και από την άλλη υπογράφει την βεβαιωτική πράξη των εκλογών του συμβουλίου.
Το Συμβούλιο αυτό θα αναλαμβάνει αρμοδιότητες όπως η χρηματοδότηση του κάθε ιδρύματος, η αξιοποίηση της περιουσίας του, η τήρηση του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας, η έγκριση της διεθνούς στρατηγικής του ιδρύματος και η καταβολή ή μη διδάκτρων στον δεύτερο κύκλο σπουδών (δηλαδή ο κύκλος σπουδών που θα δίνει το πτυχίο).
Όλες οι αποφάσεις που έχει πάρει ο σύλλογος μας, ακόμη και όσες δεν είχαν αγωνιστικά χαρακτηριστικά, ήταν κάθετα αντίθετες με τον θεσμό του συμβουλίου διοίκησης. Επομένως, η όλη διαδικασία εκλογής του συμβουλίου είναι πλήρως κοινωνικά απονομιμοποιημένη και θα πρέπει να μπλοκαριστεί με κάθε κόστος.
Συνεχίζοντας βλέπουμε την μετακύληση του κόστους της παιδείας στου φοιτητές, σε καθημερινό επίπεδο. Η πληρωμή για την καταβολή του ΠΑΣΟ, η μη καταβολή του επιδόματος σίτισης, η παροχή ενός μόνο βιβλίου αντί για όλα τα απαραίτητα συγγράμματα, το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου του πανεπιστημίου, η πληρωμή 10 ευρώ για την εγγραφή στο γυμναστήριο και η καταβολή αντιτίμου 5 ευρώ για την είσοδο στην φοιτητική κατασκήνωση Ποσείδίου, αποτελούν αποδείξεις της πολιτικής αυτής. Με τον προϋπολογισμό του πανεπιστημίου μειωμένο κατά 70% σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον καθένα ότι η φοιτητική ζωή επιδεινώνεται σε όλους τους τομείς.
Το μέλλον μας βέβαια ως μηχανικοί-εργαζόμενοι φαντάζει εξίσου “ευοίωνο”. Η εφαρμογή του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου σχεδίου έχει οδηγήσει στην διάλυση όλως τον εργατικών, συνδικαλιστικών κεκτημένων. Με πρόφαση την οικονομική κρίση παρατηρούνται φαινόμενα εργοδοτικής τρομοκρατίας σε όλους του κλάδους εργασίας. Η κατάληψη στα γραφεία της ΔΕΗ με αίτημα την μη αποστολή του νέου φόρου ακίνητης περιουσίας, έληξε με την επέμβαση των ΜΑΤ και την σύλληψη επτά συνδικαλιστών. Φαινόμενα πρωτοφανή στην ιστορία του σύγχρονου συνδικαλιστικού κινήματος. Η μαζική και δυναμική παρουσία αλληλέγγυου κόσμου νοηματοδότησε την κατάληψη ως αγώνα για αξιοπρέπεια και όχι ως κίνηση που ως αποτέλεσμα θα είχε την ηρωοποίηση των ξεπουλημένων μεγαλοσυνδικάλων της ΓΕΝΟΠ– ΔΕΗ.
Όχι στον κοινωνικό κανιβαλισμό
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα εγχώρια αφεντικά βρίσκουν συνεχώς τρόπους να αντισταθμίζουν τη μείωση των κερδών τους. Μια νέα τάση στην αγορά εργασίας είναι η δοκιμαστική περίοδος που πλέον κυμαίνεται από έναν έως και τρεις μήνες, φυσικά χωρίς απολαβές. Δυστυχώς, ο εκβιασμός αυτός όχι μόνο γίνεται δεκτός από πάρα πολλούς εργαζόμενους, αλλά αναπαράγεται κιόλας από ορισμένους με το σκεπτικό να κερδίσουν αυτοί τη θέση εις βάρος των υπολοίπων.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων της πόλης μας
• Goody's Λ. Νίκης: απόλυση εργαζόμενου επειδή δεν δέχτηκε να δουλεύει άμισθος τα σαββατοκύριακα, τις μέρες δηλαδή που ο τζίρος της επιχείρησης κορυφώνεται
• Φροντιστήρια Μπαχαράκη: απόλυση εργαζόμενου επειδή δε δέχτηκε να δουλεύει με μισθό 150 ευρώ / μήνα(!), σε αντίθεση με ορισμένους συναδέλφους του που συνηγόρησαν με την εργοδοσία.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΠΕΡΓΙΑ 1/12
Αν και η απεργία με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού έχει γίνει πλέον ένα προκαθορισμένο ραντεβού δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως αυτές οι μορφές κινητοποίησης επιφέρουν πλήγμα στην καπιταλιστική μηχανή, αν και για να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα θα πρέπει να διεξαχθούν γενικές απεργίες διαρκείας. Την ημέρα της απεργίας, όχι μόνο δεν παράγουμε με οποιαδήποτε μορφή εργασίας, αλλά απέχουμε και από την κατανάλωση, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί ένα καίριο πλήγμα στα κέρδη του κεφαλαίου.
ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ
